Bank Kwilecki, Potocki i Spółka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bank Kwilecki, Potocki i Spółka (pierwsza nazwa: Bank Rolniczo-Przemysłowy Kwilecki, Potocki i Spółka) – polski bank (początkowo spółka komandytowa), założony w 1870, z siedzibą w Poznaniu.

Początkowo w nazwie banku figurowała także część z oddziałem we Wronkach (do 1890). Pewne zmiany prawne nastąpiły w 1912, m.in. firma stała się spółką akcyjną. Bank obsługiwał klientów indywidualnych, czynności hipoteczne, a także sprawy związane z handlem zbożowym. W tej ostatniej kategorii był najsilniejszą polską instytucją finansową do lat 90. XIX wieku.

Kryzys firmy rozpoczął się w początkach XX wieku, kiedy to skoncentrowała się ona na działalności handlowo-komisowej. Z czasem z nazwy zniknęło słowo Bank i od 1914 zajęto się hurtowym handlem zbożami. Koncesję bank stracił w 1946.

Organizacją kierowali kolejno: Mieczysław Kwilecki z Huby-Oporowo, Hektor Kwilecki z Kwilcza, Henryk Hedinger, Kazimierz Hącia i Stanisław Waszyński.

Siedziba banku mieściła się przy Al. Marcinkowskiego 19, w Hotelu Francuskim na rogu Al. Marcinkowskiego 13 i ul. Podgórnej (od 1910), Al. Marcinkowskiego 11 (w nieistniejącej kamienicy Kurta Rehfelda) (po 1918), w Hotelu Bazar przy ul. Paderewskiego 8 i Al. Marcinkowskiego 10. Bank posiadał też oddziały, m.in. w Gdańsku przy Hundegasse 85 (ob. ul. Ogarna) (1921–1939), który powstał na bazie przejętego Domu Handlowego i Komisowego „Ceres”, Inowrocławiu, Katowicach, Warszawie i Wilnie^[1].

• Anna Bittner-Nowak: Wielkie i małe pieniądze - bankowość w Poznaniu w XIX i na początku XX wieku, [w:] Kronika Miasta Poznania, nr 2/1997, ss.24-25, ISSN 0137-3552
• Wojciech Morawski: Słownik Historyczny Bankowości Polskiej do 1939 roku, Muza SA Warszawa 1998, 208 s., ISBN 83-7079-947-7