Be-42 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Be-42

Dane podstawowe
Państwo	ZSRR
Producent	Berijew
Typ	łódź latająca
Konstrukcja	metalowa
Załoga	8
Historia
Data oblotu	8 grudnia 1986
Dane techniczne
Napęd	2 silniki odrzutowe Sołowiow D-30KPW, 2 silniki startowe TRD Klimow RD-60K
Ciąg	2 x 117,8 kN 2 x 24,5 kN
Wymiary
Rozpiętość	42,5 m
Długość	45,7 m
Wysokość	11 m
Powierzchnia nośna	200 m²
Masa
Własna	43 900 kg
Startowa	86 000 kg
Osiągi
Prędkość maks.	800 km/h
Pułap	8000 m
Zasięg	5500 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
6500 kg bomb i torped przeznaczonych do zwalczania okrętów podwodnych
Użytkownicy
ZSRR  Rosja
Multimedia w Wikimedia Commons

Be-42 (ros. Бе-42) – radziecka łódź latająca dalekiego zasięgu przeznaczona do misji patrolowych i bombowych opracowana przez biuro konstrukcyjne Berijewa. W kodzie NATO nosi oznaczenie „Mermaid”. Alternatywna nazwa to „A-40 Albatros”.

Prace nad nową łodzią latającą dalekiego zasięgu przeznaczoną do wykonywania misji patrolowych i przeciwpodwodnych rozpoczęły się w biurze konstrukcyjnym Berijewa na początku lat 80. Oficjalnie prace nad A-40 rozpoczęły się w 1982. Przy pracach konstrukcyjnych wykorzystano komputerowe wspomaganie projektowania a nowatorskie rozwiązania konstrukcyjne były testowane na modelach.

Prototyp samolotu wykonał pierwszy start z lotniska lądowego w grudniu 1986. Pierwszy start z powierzchni wody miał miejsce w listopadzie 1987. Prace nad samolotem uległy znacznemu przyśpieszeniu po katastrofie okrętu podwodnego „K-278 Komsomolec” w kwietniu 1989, kiedy to z powodu braku możliwości udzielenia szybkiej pomocy zginęło wielu rozbitków.

W celu przystosowania A-40 do zadań ratowniczych w jego konstrukcji dokonano zmian umożliwiających wzięcie na pokład 60 rozbitków. W samolocie przewidziano ambulatorium dla poszkodowanych, a także nadmuchiwaną pochylnię do wciągania rozbitków na pokład. W komorze bombowej miały być umieszczone tratwy ratunkowe i wyposażenie awaryjne. Pokładowa stacja radiolokacyjna pierwotnie przeznaczona do wykrywania okrętów podwodnych miała być wykorzystana do lokalizacji tratw ratunkowych, a nawet pojedynczych rozbitków.

Po zbudowaniu dwóch prototypów budowę trzeciego wstrzymano w 1991 z powodu braku środków. Wdrażanie samolotu przerwano po rozpadzie ZSRR z powodu braku środków finansowych. Osiągnięcia programu wykorzystano do budowy mniejszego cywilnego Be-200.

• Be-40P – wersja pasażerska dla 105 osób
• Be-40PT – wersja pasażersko-towarowa, która oprócz ładunku mogła zabrać od 37 do 70 osób
• Be-42 SAR – wersja ratownicza z miejscami dla 54 rozbitków, wyposażenie nawigacyjne do lotów w trudnych warunkach atmosferycznych.
• Be-42 ASW – wersja przeznaczona do zwalczania okrętów podwodnych.

• Piotr Butowski: Lotnictwo wojskowe Rosji. Warszawa: Lampart, 1995, s. 57-59, seria: Ilustrowana encyklopedia techniki wojskowej. T. 2. ISBN 83-86776-14-5. OCLC 164856416.
• Tomasz Szulc, Czy Albatros ma przyszłość?, NTW nr 9/1993, ISSN 1230-1655
• Altair: Nowa rosyjska łódź latająca. 8 września 2008. [dostęp 2013-05-19]. (pol.).