Benedykt Hertz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Benedykt Hertz
Data i miejsce urodzenia	7 czerwca 1872 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	31 października 1952 ; Podkowa Leśna
Język	polski
Dziedzina sztuki	literatura dla dzieci i młodzieży
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Benedykt Hertz (ur. 7 czerwca 1872 w Warszawie, zm. 31 października 1952 w Podkowie Leśnej)^[1] – polski pisarz, satyryk i dziennikarz.

Życiorys

Był synem Józefa Hertza, urzędnika bankowego^[1] i powstańca styczniowego^[2], i Doroty z domu Libkind. Studiował w Paryżu i Zurychu^[1].

Był związany z ruchem socjalistycznym^[1]. Tworzył satyry polityczne i obyczajowe oraz liczne bajki dla dzieci^[1]. Sławę zyskał jako rzecznik racjonalizmu i ideologii demokracji. Był współpracownikiem wielu czasopism m.in. „Głosu”, „Naprzód” i „Robotnika”^[1].

Po 1945 współpracował z warszawskimi czasopismami, m.in. „Kurierem Codziennym”^[1].

Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A24-tuje-2)^[3].

Ważniejsze prace

Bajki (1903),
Bajki i satyry (1911)
Bajki minionych dni (1914–1918)
Żarty nie na żarty
Bajki, satyry, piosenki (zbiór 1900–1930)
Ze wspomnień Samowara (powieść autobiograficzna, 1936)^[1]
Z dziejów terminatora (1951)^[1]
Satyry (1919–1951)
Na taśmie 70-lecia (1966)^[1]

Był autorem Antologii bajki polskiej, która po jego śmierci wyszła z przedmową i w opracowaniu Marii Hulewiczowej (1958). Przełożył także Bajki Iwana Kryłowa.

Rodzina

Jego bratem był Henryk Barwiński^[4].

Odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – pośmiertnie (3 listopada 1952, za długoletnią pracę literacką)^[5]^[6]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1 października 1952, z okazji 50-lecia twórczości literackiej)^[7]

Upamiętnienie

W 1954 jego imieniem nazwano ulicę w Warszawie^[8].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 246. ISBN 83-01-08836-2.
↑ Hertz Benedykt, [w:] CzesławC. Hernas CzesławC., JulianJ. Krzyżanowski JulianJ. (red.), Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1984, s. 347, ISBN 978-83-01-05368-0 .
↑ Lista pochowanych. Benedykt Hertz. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
↑ Benedykt Hertz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy) [dostęp 2018-05-15] .
↑ M.P. z 98 r. poz. 1501.
↑ Pogrzeb Benedykta Hertza. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 2, nr 264 z 5 listopada 1952.
↑ M.P. z 1952 r. nr 92, poz. 1417.
↑ Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 384. ISBN 83-86619-97X.

Bibliografia

Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962–1969)

Linki zewnętrzne

AntoniA. Marianowicz AntoniA., Wspomnienie o Benedykcie Hertzu, „Nowa Kultura”, 50 (147), 14 grudnia 1952, s. 5 [dostęp 2024-04-07] .
BenedyktB. Hertz BenedyktB., Życiorys własny satyryka, „Nowa Kultura”, 50 (147), 14 grudnia 1952, s. 5, 7 [dostęp 2024-04-07] .

[Encyklopedia-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 246. ISBN 83-01-08836-2.

[Krzyżanowski-2] Hertz Benedykt, [w:] CzesławC. Hernas CzesławC., JulianJ. Krzyżanowski JulianJ. (red.), Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1984, s. 347, ISBN 978-83-01-05368-0 .

[3] Lista pochowanych. Benedykt Hertz. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].

[4] Benedykt Hertz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (autorzy) [dostęp 2018-05-15] .

[5] M.P. z 98 r. poz. 1501.

[6] Pogrzeb Benedykta Hertza. „Nowiny Rzeszowskie”, s. 2, nr 264 z 5 listopada 1952.

[7] M.P. z 1952 r. nr 92, poz. 1417.

[8] Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 384. ISBN 83-86619-97X.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]