Björn Ulvaeus – Wikipedia, wolna encyklopedia
Björn Ulvaeus (2023) | |
Imię i nazwisko | Björn Kristian Ulvaeus |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 25 kwietnia 1945 |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód | autor tekstów, kompozytor |
Aktywność | od 1964 |
Powiązania | |
Zespoły | |
Hootenanny Singers (1966–1969) ABBA (1972–1982, 2018–2021) | |
Odznaczenia | |
Björn Kristian Ulvaeus (ur. 25 kwietnia 1945 w Göteborgu[1]) – szwedzki autor tekstów piosenek, kompozytor, gitarzysta. Współzałożyciel i jeden z wokalistów zespołu ABBA.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Göteborgu, gdzie spędził pierwsze sześć lat życia, po czym wraz z rodziną zamieszkał w Västerviku[2]. Ma siostrę, Evę-Margaretę[3].
Muzyką zainteresował się dzięki kuzynowi, Jonowi Ulfsterowi, założycielowi folkowego zespołu West Bay Singers (wcześniej występującego pod nazwą Mackie’s Skiffle Group[4]), dzięki któremu zaczął grać na otrzymanej od rodziców gitarze[2]. Wkrótce dołączył do grupy swojego kuzyna, dla której dodatkowo grał na bandżo oraz pisał teksty piosenek[5]. Po wygraniu lokalnego konkursu talentów podpisali kontrakt płytowy z wytwórnią płytową Polar Music, należącą do Stiga Andersona, za którego namową zmienili nazwę zespołu na Hootennany Singers[5]. Grupa zyskała dużą popularność w Szwecji m.in. dzięki przebojom „Jag väntar vid min mila” i „Gabrielle”[5]. Wydali także kilka albumów: Hootenanny Singers (1964), Hootenanny sjunger Evert Taube (1965), Många ansikten/Many Faces (1966), Bellman på vart sätt (1968) i Fem år (1968)[5].
Pod koniec lat 60. zawiesił karierę muzyczną z powodu powołania do wojska[5] – trafił do Straży Przybrzeżnej[6]. Przez dwa lata studiował biznes, ekonomię i prawo na Uniwersytecie w Lund[4]. Po przerwaniu studiów wydał swoje pierwsze solowe single[7]: „Raring” i „Fröken Fredriksson” (będące szwedzkojęzycznymi coverami amerykańskich piosenek: „Honey” Bobby’ego Goldsboro i „Harper Valley PTA” Jeannie C. Riley), które zostały ciepło przyjęte przez publiczność[8]. W 1970 z Bennym Anderssonem wydał album pt. Lycka[9].
W 1972 wraz z Agnethą Fältskog, Bennym Anderssonem i Anni-Frid Lyngstad założył zespół ABBA, w którym udzielał się m.in. jako współtwórca większości piosenek. W 1974, reprezentując Szwecję z utworem „Waterloo”, zwyciężyli w finale 19. Konkursu Piosenki Eurowizji. Do zawieszenia działalności w 1982 wydali osiem albumów studyjnych: Ring Ring (1973), Waterloo (1974), ABBA (1975), Arrival (1976), The Album (1977), Voulez-Vous (1979), Super Trouper (1980), The Visitors (1981). W 2021 premierę miał dziewiąty album ABBY pt. Voyage.
Po rozpadzie grupy wraz z Bennym Anderssonem rozpoczął twórczość musicalową. W 1984 premierę miał ich musical Chess, nad którym pracowali razem z Timem Rice’em, a napisany przez nich singiel promujący spektakl – „One Night in Bangkok” – stał się wielkim przebojem[10]. Ponadto w tym okresie podjęli współpracę z rodzeństwem Karin i Andersem Glenmarkami, tj. duetem Gemini, dla których napisali znaczną część materiału na ich dwa pierwsze albumy: Gemini (1984), zawierający m.in. pisany z myślą o ABB-ie singiel „Just Like That”, i Geminism (1987)[11]. W 1995 z Anderssonem wystawili premierowo kolejny wspólny musical – Kristina från Duvemåla[12]. W tym okresie odrzucili także propozycję złożoną przez Tima Rice’a do napisania piosenek do filmu animowanego Król Lew[12]. W 1999 premierę miał ich trzeci musical – Mamma Mia!, którego scenariusz oparty był na przebojach zespołu ABBA[13]. Spektakl cieszył się dużym zainteresowaniem publiczności, w kolejnych latach wystawiany był m.in. w Australii, Stanach Zjednoczonych i krajach Europy, a także w Chinach[14]. W 2004 zagrał epizodyczną rolę w minifilmie pt. Our Last Video Ever, który został następnie wydany na płycie DVD jako The Last Video. W 2008 premierę miała amerykańska ekranizacja musicalu Mamma Mia!, nad którą pracował, i w której zaliczył rolę cameo. W 2013 wraz z Anderssonem wystawił premierowo kolejny musical – Hjälp sökes[15].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]W maju 1969 podczas nagrań programu telewizyjnego poznał Agnethę Fältskog[16], którą poślubił 6 lipca 1971 w kościele luterańskim w Verum, miejscowości leżącej w gminie Hässleholm w Skanii[2]. Mają dwoje dzieci: córkę Lindę (ur. 1973)[17] i syna Christiana (ur. 1977)[18]. W 1980 rozwiódł się z Fältskog, 6 stycznia 1981 poślubił Lenę Kallersjö[19], z którą ma dwie córki: Emmę (ur. 1982)[20] i Annę (ur. 1986)[11]. Mieszkał w Londynie[21], następnie przeniósł się do Stocksundu[22].
Deklaruje się jako ateista[23]. Ateistyczne podejście do wiary pogłębił w nim zamach z 11 września 2001[23]. Zaangażował się w proateistyczny ruch „Humanisterna” oraz zainwestował część pieniędzy na rzecz rozwoju wydawnictwa Fri Tanke, publikującego ateistyczną literaturę[23].
Interesuje się nieruchomościami i inwestycjami[22]. Prowadzi restaurację w Västerviku[22]. Zakupił byłą główną siedzibę firmy Ericsson w Sztokholmie[22].
Musicale
[edytuj | edytuj kod]- 1984: Chess (Björn Ulvaeus, Benny Andersson, Tim Rice)
- 1995: Kristina från Duvemåla (Björn Ulvaeus, Benny Andersson)
- 1999–2009: Mamma Mia! (Björn Ulvaeus, Benny Andersson)
Filmografia
[edytuj | edytuj kod]Tytuł | Rok | Rola | Uwagi | Źródło |
---|---|---|---|---|
Fuck You, Fuck You Very Much | 1998 | jako on sam | film dokumentalny, reż.: Göran Olsson | [24] |
The Story of Bohemian Rhapsody | 2004 | film dokumentalny, reż.: Carl Johnston | [25] | |
Super Troupers: Thirty Years of ABBA | film dokumentalny, reż.: Steve Cole, Chris Hunt | [26] | ||
Mamma Mia! | 2008 | jako grecki bóg | musical, reż.: Phyllida Lloyd | [27] |
Agnetha: Abba & After | 2013 | jako on sam | film dokumentalny, reż.: Samantha Peters | [28] |
The Nation’s Favourite Beatles Number One | 2015 | film dokumentalny, reż.: Stephen McGinn, John Piper | [29] | |
Mamma Mia: Here We Go Again! | 2018 | jako profesor Uniwersytetu Oksfordzkiego | musical, reż: Ol Parker | [30] |
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Kommendör av första klassen Królewskiego Orderu Wazów – 2024[31]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ed Hogan , Björn Ulvaeus Biography [online], allmusic.com [dostęp 2016-02-16] (ang.).
- ↑ a b c Tarka 2013 ↓, s. 16–17.
- ↑ Tarka 2013 ↓, s. 174.
- ↑ a b Welch 2013 ↓, s. 38.
- ↑ a b c d e Tarka 2013 ↓, s. 18–19.
- ↑ Welch 2013 ↓, s. 41.
- ↑ Tarka 2013 ↓, s. 20.
- ↑ Welch 2013 ↓, s. 45.
- ↑ Tarka 2013 ↓, s. 29.
- ↑ Tarka 2013 ↓, s. 205.
- ↑ a b Tarka 2013 ↓, s. 216–217.
- ↑ a b Tarka 2013 ↓, s. 232–233.
- ↑ Tarka 2013 ↓, s. 247.
- ↑ Tarka 2013 ↓, s. 248–249, 254.
- ↑ Tarka 2013 ↓, s. 256.
- ↑ Tarka 2013 ↓, s. 15.
- ↑ Tarka 2013 ↓, s. 32.
- ↑ Tarka 2013 ↓, s. 103.
- ↑ Welch 2013 ↓, s. 46.
- ↑ Tarka 2013 ↓, s. 182.
- ↑ Tarka 2013 ↓, s. 208.
- ↑ a b c d Tarka 2013 ↓, s. 293.
- ↑ a b c Tarka 2013 ↓, s. 260–261.
- ↑ Fuck You, Fuck You Very Much (1998) [online], imdb.com [dostęp 2016-02-16] (ang.).
- ↑ The Story of Bohemian Rhapsody (2004) [online], imdb.com [dostęp 2016-02-16] (ang.).
- ↑ Super Troupers: Thirty Years of ABBA (2004) [online], imdb.com [dostęp 2016-02-16] (ang.).
- ↑ Mamma Mia! (2008) Full Cast & Crew [online], imdb.com [dostęp 2016-02-16] (ang.).
- ↑ Agnetha: Abba & After (2013) [online], imdb.com [dostęp 2016-02-16] (ang.).
- ↑ The Nation’s Favourite Beatles Number One (2015) [online], imdb.com [dostęp 2016-02-16] (ang.).
- ↑ Mamma Mia! Here We Go Again (2018). [dostęp 2018-12-24].
- ↑ ABBA receive prestigious Order of the Vasa knighthood in their native Sweden [online], news.sky.com, 31 maja 2024 [dostęp 2024-06-01] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marzena Tarka: ABBA. Fenomen i legenda. Bielsko Biała: Wydawnictwo Pascal, 2013. ISBN 978-83-7642-236-7.
- Claire Welch: ABBA. Anna Ratajczyk (tłum.). Wydawnictwo Olesiejuk, 2013. ISBN 978-83-7844-115-1.
- ISNI: 0000000109216818
- VIAF: 85515648
- LCCN: n87102948
- GND: 119010232
- NDL: 001283964
- LIBRIS: mkz136052g8bglw
- BnF: 13900639t
- SUDOC: 131891324
- NLA: 35660577
- NKC: xx0034748
- BNE: XX1143104
- NTA: 071071083
- BIBSYS: 90845439
- CiNii: DA13193279
- PLWABN: 9810642738405606
- NUKAT: n2009078870
- J9U: 987007404802405171
- LNB: 000094057
- NSK: 000068556
- CONOR: 74240611
- KRNLK: KAC200707297
- LIH: LNB:I1L;=qP