Bogdan Wojtuś – Wikipedia, wolna encyklopedia

Bogdan Wojtuś

Biskup tytularny Vassinassy
Bogdan Wojtuś (2015)
Evangelizare pauperibus Głosić Ewangelię ubogim
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	4 lipca 1937 Łąsko Wielkie
Data i miejsce śmierci	20 października 2020 Poznań
Biskup pomocniczy gnieźnieński
Okres sprawowania	1988–2012
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	20 maja 1961
Nominacja biskupia	24 września 1988
Sakra biskupia	8 października 1988
Multimedia w Wikimedia Commons

Bogdan Józef Wojtuś^[1] (ur. 4 lipca 1937 w Łąsku Wielkim, zm. 20 października 2020 w Poznaniu) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, rektor Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie w latach 1982–1988, biskup pomocniczy gnieźnieński w latach 1988–2012, od 2012 biskup pomocniczy senior archidiecezji gnieźnieńskiej.

Urodził się 4 lipca 1937 w Łąsku Wielkim^[2]. W latach 1951–1955 kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym w Sępólnie Krajeńskim, uzyskując świadectwo dojrzałości^[3]. W latach 1955–1961 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 20 maja 1961 w bazylice prymasowskiej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski^[2]. W latach 1964–1968 studiował na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie uzyskał magisterium z teologii moralnej^[2]. Tamże w 1972 otrzymał doktorat na podstawie dysertacji Deontologia pracowników środków przekazu społecznego według «Inter mirifica»^[3].

Pracował jako wikariusz w parafiach św. Mikołaja w Czeszewie (1961–1964) i św. Marcina w Jarocinie (1964)^[3]. W latach 1971–1982 był zatrudniony w kurii gnieźnieńskiej, gdzie zajmował stanowiska referenta wydziału duszpasterskiego, diecezjalnego duszpasterza służby zdrowia i diecezjalnego duszpasterza rodzin^[4]. Zasiadał w radzie duszpasterskiej^[5] i radzie kapłańskiej, w której pełnił funkcję sekretarza^[6]. Był także członkiem komisji głównej, która przygotowywała II synod archidiecezji gnieźnieńskiej w 1981^[3]. W 1982 został ustanowiony prałatem-prepozytem kapituły kolegiackiej św. Jerzego w Gnieźnie^[2].

Od 1975 był wykładowcą w Prymasowskim Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie, gdzie prowadził wykłady z teologii moralnej i spowiednictwa. W latach 1982–1988 sprawował urząd rektora seminarium^[2]. Objął wykłady również w Prymasowskim Instytucie Teologicznym w Gnieźnie i Prymasowskim Instytucie Kultury Chrześcijańskiej w Bydgoszczy. W 1984 został członkiem Komisji Episkopatu ds. Seminariów Duchownych^[3]. W publikacjach z zakresu teologii moralnej poruszał m.in. zagadnienie moralnych aspektów pomocy umierającemu^[2].

24 września 1988 papież Jan Paweł II prekonizował go biskupem pomocniczym archidiecezji gnieźnieńskiej ze stolicą tytularną Vassinassa^[3]. Święcenia biskupie przyjął 8 października 1988 w bazylice prymasowskiej Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gnieźnie^[2]. Głównym konsekratorem był kardynał Józef Glemp, prymas Polski^[2], zaś współkonsekratorami biskupi pomocniczy gnieźnieńscy: Jan Czerniak i Jan Wiktor Nowak^[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa: „Evangelizare pauperibus” (Głosić Ewangelię ubogim)^[4]. W 1988 został wikariuszem generalnym archidiecezji^[2]. Pełnił funkcje przewodniczącego: wydziału duszpasterstw specjalistycznych^[4], archidiecezjalnej komisji ds. budownictwa i konserwacji kościołów i budynków kościelnych^[2] oraz synodalnej komisji przygotowawczej III synodu archidiecezji gnieźnieńskiej^[6]. Należał do rady kapłańskiej, kolegium konsultorów i rady duszpasterskiej^[2]. Uczestniczył w przygotowaniach do archidiecezjalnych obchodów milenium: śmierci św. Wojciecha (1997), jego kanonizacji (1999) oraz utworzenia metropolii (2000), a także brał udział w organizacji wizyty apostolskiej papieża Jana Pawła II w Bydgoszczy w 1999^[6]. W 1991 został mianowany kanonikiem gremialnym gnieźnieńskiej kapituły prymasowskiej, zaś w 1994 został jej prepozytem^[3]. Wraz z członkami kapituły przyczynił się do przywrócenia w 2009 tytułu Prymasa Polski arcybiskupom gnieźnieńskim^[6]. 15 września 2012 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację ze sprawowania funkcji biskupa pomocniczego archidiecezji gnieźnieńskiej^[7][8].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski był członkiem Komisji ds. Duszpasterstwa Rodziny (Rady ds. Rodziny^[6]), Komisji ds. Seminariów Duchownych^[4] i Komisji Duchowieństwa^[6]. Pełnił również funkcję wizytatora apostolskiego diecezjalnych wyższych seminariów duchownych w Gościkowie-Paradyżu, Koszalinie i Szczecinie oraz zakonnych w Krakowie^[6].

Był współkonsekratorem podczas sakr biskupów pomocniczych gnieźnieńskich: Stanisława Gądeckiego (1992) i Wojciecha Polaka (2003)^[1].

17 października 2020 w wyniku zarażenia koronawirusem SARS-CoV-2 i powiązaną z nim chorobą COVID-19 trafił do szpitala w Poznaniu, gdzie zmarł trzy dni później^[9][10]. 24 października 2020 po mszy świętej pogrzebowej w bazylice prymasowskiej w Gnieźnie^[11] został pochowany w krypcie biskupów pomocniczych gnieźnieńskich kościoła św. Piotra i Pawła, znajdującego się na terenie cmentarza św. Piotra w Gnieźnie^[12].

• Nota biograficzna Bogdana Wojtusia na stronie archidiecezji gnieźnieńskiej (arch.). [dostęp 2021-05-24].
• Bogdan Wojtuś na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-11].
• Bogdan Wojtuś [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-11-25]  (ang.).