Carl Bernstein – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2019-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Carl Bernstein

Carl Bernstein w 2007 roku
Data i miejsce urodzenia	14 lutego 1944 Waszyngton
Zawód, zajęcie	dziennikarz
Multimedia w Wikimedia Commons

Carl Bernstein (ur. 14 lutego 1944 w Waszyngtonie) – amerykański dziennikarz, pochodzenia żydowskiego, który wraz z Bobem Woodwardem pisał dla gazety The Washington Post artykuły na temat afery Watergate, co w konsekwencji doprowadziło do dymisji prezydenta Stanów Zjednoczonych Richarda Nixona. Za swój wkład w wykrycie skandalu otrzymał wiele nagród; dzięki jego pracy The Washington Post otrzymał nagrodę Pulitzera w 1973 roku.

Bernstein ukończył Montgomery Blair High School w Silver Spring (Maryland).

Bernstein opuścił The Washington Post w 1976 roku. Pracował jako korespondent dla stacji ABC, uczył na Uniwersytecie Nowojorskim i pracował dla Time'a. W 1982 wrócił do Posta, gdzie zajął się prowadzeniem śledztw dziennikarskich, pracując na stanowisku zastępcy redaktora naczelnego. Gdy w 1996 ujawnił, że w latach 1981-1982 USA (CIA) przeznaczyło dla podziemnej Solidarności 50 milionów dolarów, Janusz Pałubicki zarzucił mu, że świadomie przytacza dane w taki sposób, aby nie można było ich sprawdzić^[1].

Bernstein jest autorem dwóch książek napisanych wspólnie z Bobem Woodwardem: Wszyscy ludzie prezydenta, szczegółowo opisującej sukcesy i porażki podczas ich dziennikarskiego śledztwa odsłaniające kulisy ukrywanego skandalu, oraz „Ostatnie dni”, opisująca ostatnie miesiące prezydentury Nixona. Jest również współautorem książki „Jego Świątobliwość: Jan Paweł II i historia naszych czasów” napisanej z Marco Politim. Publikacja ta wydana w 1996 w USA i w 1997 w Polsce, wywołała nad Wisłą ostry sprzeciw^[2]. Po tym jak w maju 2005 roku wyszły na jaw informacje o tożsamości „Głębokiego Gardła” - tajemniczego informatora Woodwarda, Bernstein zaczął współpracować z Woodwardem nad książką „Tajemniczy człowiek” - opowiadającą o współpracy Woodwarda z Markiem Feltem.

W kwietniu 2006 Bernstein opublikował artykuł w magazynie Vanity Fair, wzywający Senat Stanów Zjednoczonych do przeprowadzenia śledztwa w sprawie prezydentury George’a W. Busha.

Drugą żona Carla Bernsteina była Nora Ephron; postać z jej książki i filmu pt. „Heartburn” to dokładny portret Bernsteina. Postać jego osoby została również ukazana w filmie Wszyscy ludzie prezydenta, Bernsteina zagrał Dustin Hoffman.

1. "Media mają większą siłę niż instytucje rządowe, ale my ją marnujemy"
2. "Właśnie tworzymy coś, co zasługuje na miano kultury idiotów. Nie subkultury, o której się mamrocze i która może jedynie zapewnić nieszkodliwą zabawę, ale o samej kulturze. Po raz pierwszy osobliwość, głupota i chamstwo stają się naszą kulturową normą, co więcej ideałem, do którego dążą miliony."

• Nikołaj Zieńkowicz: Tajemnice mijającego Wieku (2). Warszawa: 2000. ISBN 83-7255-447-1.