Janusz Pałubicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Janusz Pałubicki

Janusz Pałubicki (2011)
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1948 Wałbrzych
Minister-członek Rady Ministrów
Okres	od 31 października 1997 do 19 października 2001
Przynależność polityczna	Ruch Społeczny AWS
Minister spraw wewnętrznych i administracji (p.o.)
Okres	od 3 września 1999 do 7 października 1999
Przynależność polityczna	Ruch Społeczny AWS
Poprzednik	Janusz Tomaszewski
Następca	Marek Biernacki
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Janusz Władysław Pałubicki (ur. 2 stycznia 1948 w Wałbrzychu) – polski polityk, historyk sztuki i działacz związkowy, działacz opozycji w okresie PRL, minister-członek Rady Ministrów i koordynator służb specjalnych w rządzie Jerzego Buzka, poseł na Sejm III kadencji.

Jest synem Jana Pałubickiego, oficera WP i AK^[1], oraz Barbary z domu Schulz. W 1968 ukończył Technikum Poligraficzno-Księgarskie w Poznaniu, a w 1973 studia w Instytucie Historii Sztuki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, gdzie w latach 1972–1982 był kierownikiem biblioteki.

Był członkiem Związku Młodzieży Socjalistycznej (1964–1968), Zrzeszenia Studentów Polskich (1968–1973), Socjalistycznego Związku Studentów Polskich, Związku Nauczycielstwa Polskiego (1973–1980) i Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (1965–1985).

W 1980 wstąpił do „Solidarności”. W okresie stanu wojennego był internowany (od 13 grudnia 1981); osadzono go w Zakładzie Karnym w Gębarzewie^[2]. Po zwolnieniu (w marcu 1982) objął funkcję przewodniczącego zarządu podziemnego regionu „Solidarności” i członka Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej. W grudniu 1982 został aresztowany za prowadzoną działalność, następnie skazany na karę 4 lat pozbawienia wolności. Od grudnia 1983 do marca 1984 prowadził trwający ponad 100 dni strajk głodowy, w trakcie którego był przymusowo dokarmiany. Ze względu na stan zdrowia w czerwcu 1984 został warunkowo przedterminowo zwolniony. W latach 1984–1989 z powodów politycznych wielokrotnie zatrzymywany, również bity^[2]. Ponownie działał w związku, był członkiem Komitetu Obywatelskiego, brał udział w obradach Okrągłego Stołu.

Od 1989 ponownie został zatrudniony na UAM. Wszedł do władz krajowych NSZZ „Solidarność”. W latach 1990–1997 zajmował stanowisko przewodniczącego zarządu regionu, był także wiceprzewodniczącym Komisji Krajowej i skarbnikiem związku^[3]. W 1996 zainicjował powołanie Fundacji Wielkopolskie Archiwum „Solidarności”.

W latach 1997–2001 sprawował mandat posła na Sejm III kadencji z ramienia Akcji Wyborczej Solidarność, wstąpił do utworzonego po wyborach w Ruchu Społecznego AWS. Od października 1997 do października 2001 zajmował stanowisko ministra bez teki w rządzie Jerzego Buzka, pełnił wówczas funkcję koordynatora służb specjalnych. Od 3 września do 7 października 1999 był również pełniącym obowiązki ministra spraw wewnętrznych i administracji. W 2001 nie uzyskał ponownie mandatu posła^[4]. Przeszedł na rentę i wycofał się z polityki. Został m.in. pracownikiem Muzeum Narodowego w Gdańsku^[5].

Po odejściu z polityki powrócił do swoich pierwotnych zainteresowań historią. Wydał liczne publikacje naukowe i zestawienia źródłowe dotyczące historii sztuki, wśród nich takie prace jak: Malarze gdańscy (tom 1 i 2, 2009) oraz Artyści i rzemieślnicy artystyczni Gdańska, Prus Królewskich oraz Warmii epoki nowożytnej (2019)^[2].

Znakiem rozpoznawczym Janusza Pałubickiego był czarny sweter, w którym pojawił się m.in. na zaprzysiężeniu rządu Jerzego Buzka^[6][7]. Sam polityk twierdził, że garnitur założył jedynie do pierwszej komunii, zaś marynarkę nosił tylko wtedy, kiedy się maskował^[8].

W 1990 zarządzeniem prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[9]. W 2011, za wybitne zasługi dla przemian demokratycznych w Polsce, za znaczące osiągnięcia w działalności publicznej i społecznej, prezydent Bronisław Komorowski odznaczył go Krzyżem Komandorskim tego orderu^[10]. W 2015 otrzymał Krzyż Wolności i Solidarności^[11]. W 2018 wyróżniony Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości^[12]. Odznaczony również Złotym Medalem Reipublicae Memoriae Meritum^[13].

W 2005 wyróżniony nagrodą Giganta^[14]. W 2010 został laureatem nagrody honorowej „Świadek Historii” przyznanej przez Instytut Pamięci Narodowej^[15].

• Janusz Pałubicki [online], sejm.gov.pl [dostęp 2017-10-11] .
• BarbaraB. Fabiańska BarbaraB., AgnieszkaA. Łuczak AgnieszkaA., Janusz Pałubicki, encysol.pl [zarchiwizowane 2020-10-25] .