Wiesław Walendziak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Wiesław Walendziak

Data i miejsce urodzenia	28 listopada 1962 Gdańsk
Prezes Zarządu Telewizji Polskiej S.A.
Okres	od marca 1993 do kwietnia 1996
Następca	Ryszard Miazek
Minister-członek Rady Ministrów
Okres	od 31 października 1997 do 26 marca 1999
Przynależność polityczna	Akcja Wyborcza Solidarność
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Okres	od października 1997 do marca 1999
Przynależność polityczna	Akcja Wyborcza Solidarność
Poprzednik	Grzegorz Rydlewski
Następca	Jerzy Widzyk
Odznaczenia
Cytaty w Wikicytatach

Wiesław Walendziak (ur. 28 listopada 1962 w Gdańsku) – polski polityk, dziennikarz, publicysta i menedżer. W latach 1993–1996 prezes Telewizji Polskiej, minister-członek Rady Ministrów w rządzie Jerzego Buzka, poseł na Sejm III i IV kadencji.

W 1981 został absolwentem III Liceum Ogólnokształcącego im. Bohaterów Westerplatte w Gdańsku^[1]. W 1987 ukończył studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego na kierunku historia. W latach 80. był uczestnikiem opozycyjnego Ruchu Młodej Polski oraz Niezależnego Zrzeszenia Studentów w środowisku akademickim Trójmiasta. W latach 1987–1989 wraz z innymi działaczami trójmiejskiej opozycji pracował w Spółdzielni Robót Wysokościowych.

W listopadzie 1989 został redaktorem naczelnym tygodnika „Młoda Polska”^[2]. Funkcję tę pełnił do 1991. Od 1991 do 1993 był redaktorem Agencji Filmowej „Profilm”. W tym samym czasie prowadził w TVP programy publicystyczne Bez znieczulenia i Lewiatan, które wyróżnione zostały telewizyjną nagrodą Wiktora.

W 1993 pełnił funkcję dyrektora programowego, a następnie dyrektora generalnego Polsatu. W 1994 został prezesem zarządu TVP. Stanowisko to zajmował do 1996. W okresie jego prezesury istotną rolę w TVP zaczęło odgrywać skupione wokół niego środowisko młodych działaczy i dziennikarzy katolickich, nazywanych „pampersami”. Na antenie pojawiły się prowadzone przez tych dziennikarzy programy, takie jak Puls dnia czy Fronda.

Po odejściu z TVP zaangażował się w działalność polityczną. Brał udział w tworzeniu Akcji Wyborczej Solidarność. W wyborach parlamentarnych w 1997 odpowiadał za kampanię medialną AWS. W tych samych wyborach również sam po raz pierwszy uzyskał mandat poselski. W rządzie Jerzego Buzka został ministrem-członkiem Rady Ministrów, pełniącym funkcję szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W marcu 1999 zrezygnował z funkcji szefa KPRM, odrzucił również propozycję przyjęcia stanowiska ministra kultury. Zaangażował się także, wraz z częścią dawnego środowiska „pampersów”, w tworzenie Telewizji Familijnej mającej być przeciwwagą dla uznawanej za opanowaną przez lewicę TVP. Przedsięwzięcie to jednak okazało się nieudane. W wyborach prezydenckich w 2000 odpowiadał za kampanię medialną Mariana Krzaklewskiego.

W 2001 po raz drugi został wybrany posłem w okręgu gdyńsko-słupskim z listy Prawa i Sprawiedliwości. W Sejmie IV kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Skarbu Państwa, Uwłaszczenia i Prywatyzacji. 15 marca 2004 zrezygnował z mandatu poselskiego i wycofał się z polityki.

W 1990 był członkiem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Od 1990 do 1992 należał do Koalicji Republikańskiej, zaś od 1992 do 1994 do Partii Konserwatywnej. Do działalności partyjnej powrócił po odejściu z TVP. Od 1998 od 2001 pełnił funkcję wiceprezesa Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. W 2001 wraz z grupą innych członków SKL przeciwnych współpracy z Platformą Obywatelską utworzył Przymierze Prawicy. Rok później wraz z całym Przymierzem Prawicy wstąpił do PiS. Zrezygnował z funkcji partyjnych w 2003.

Po rezygnacji z mandatu poselskiego zaangażował się w przedsięwzięcia biznesowe. Był prezesem powołanej z inicjatywy Polsatu i TVN spółki Polski Operator Telewizyjny. W 2005 objął stanowisko wiceprezesa zarządu Prokom Investments. Z ramienia tej spółki zasiadł w radzie nadzorczej producenta insuliny Bioton. Został także członkiem rady nadzorczej Zespołu Elektrowni Pątnów-Adamów-Konin jako jej przewodniczący^[3]. W 2024 powołany w skład zarządu Polsatu^[4].

Autor tekstów z dziedziny historii i polityki, publikował m.in. w „Bratniaku” (piśmie Ruchu Młodej Polski), „Dzienniku Bałtyckim”, „Gazecie Wyborczej”, „Nowym Państwie”, „Rzeczpospolitej”, „Wprost”. „Życiu” i „Życiu Warszawy”. Jest laureatem Nagrody Kisiela z 1990. W 2003 wraz z Kazimierzem Marcinkiewiczem założył Instytut Środkowoeuropejski, wydawcę dwumiesięcznika „Międzynarodowy Przegląd Polityczny” redagowanego przez Konrada Szymańskiego. Od wielu lat zaangażowany w działalność na rzecz niepodległości Tybetu oraz obrony praw człowieka. Został także członkiem Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie^[5].

W 2009, za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz przemian demokratycznych, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej, został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[6].

• Strona sejmowa posła IV kadencji. [dostęp 2021-06-01].