Chłopska Organizacja Wolności „Racławice” – Wikipedia, wolna encyklopedia

Chłopska Organizacja Wolności „Racławice” (ChOW „Racławice”) – konspiracyjna organizacja ludowa utworzona we wrześniu 1939 w wyniku przekształcenia Rewolucyjnego Związku Niepodległości i Wolności, będącego kontynuacją Centralnego Związku Młodej Wsi „Siew”.

Osiągnęła duże znaczenie na Podlasiu i Mazowszu i Lubelszczyźnie^[1]. Początkowo była organizacją niezależną, nie podlegała ani Związkowi Walki Zbrojnej ani Stronnictwu Ludowemu „Roch”^[2]. Następnie była związana z Centralnym Komitetem Organizacji Niepodległościowych, ale wiosną 1940 grupa działaczy z przewodniczącym organizacji Romanem Tyczyńskim wstąpiła do Stronnictwa Ludowego „Roch”, a potem współtworzyła Bataliony Chłopskie. W kwietniu 1940 powstał wydział wojskowy organizacji – Polska Organizacja Zbrojna (POZ), później przemianowana na POZ „Znak”. Większość członków w 1942 weszła w skład AK. Pozostali członkowie ChOW „Racławice” prowadzili samodzielną działalność polityczną, od lipca 1944 w Radzie Jedności Narodowej. Organami prasowymi organizacji były m.in. „Racławice” i „Walka i Niepodległość”.

 Zobacz też kategorię: Członkowie Chłopskiej Organizacji Wolności „Racławice”.

• Zygmunt Mańkowski: Między Wisłą a Bugiem 1939-1944. Studium o polityce okupanta i postawach społeczeństwa. Lublin: 1978.