Christian Georg Schmorl – Wikipedia, wolna encyklopedia

Christian Georg Schmorl
Portret z 1921 roku

Christian Georg Schmorl (ur. 2 maja 1861 w Mügeln, zm. 14 sierpnia 1932 w Dreźnie) – niemiecki lekarz, patolog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 2 maja 1861 w Mügeln jako piąty syn dyrektora sądu Ernsta-Adolfa Schmorla (1818–1907) i Clementine-Franziski z domu Mogk[1]. Uczęszczał do Prinzenschule Sankt Afra (obecnie Sächsisches Landesgymnasium Sankt Afra) w Miśni[2]. Po ukończeniu szkoły rozpoczął studia matematyczne na Uniwersytecie we Fryburgu Bryzgowijskim, ale po roku zmienił kierunek na medycynę na Uniwersytecie w Lipsku. Studia ukończył w 1887 roku, po czym specjalizował się z patologii u Felixa Victora Birch-Hirschfelda, którego został asystentem. W 1892 roku w Lipsku habilitował się z patologii i medycyny sądowej. W 1894 zastąpił Friedricha Karla Adolfa Neelsena na stanowisku dyrektora Instytutu Patologii Stadtkrankenhaus Dresden-Friedrichstadt. Od 1894 należał do Sächsisches Landes-Med.-Kollegium. W 1897 został radcą medycznym (Medizinrat).

Przez większość swojej kariery (lata 1894–1931) związany był ze szpitalem miejskim w Dreźnie. W 1930 roku został doktorem honoris causa Uniwersytetu w Lipsku za zasługi w dziedzinie patologii weterynaryjnej.

3 października 1894 ożenił się z Marią Marthaus. Małżeństwo miało dwie córki i syna[3]. Zmarł 14 sierpnia 1932 w Dreźnie, po dwóch tygodniach od ostatecznie śmiertelnego zatrucia. Wspomnienia o nim napisali Herbert Junghans[4], Wätjen[5], Otto Lubarsch[6], Schürmann[7], Morpurgo[8], DeVecchi[9], Hubert Maitland Turnbull[10].

W 1952 roku z okazji piętnastej rocznicy jego śmierci, Instytut Patologii przy Bezirkskrankenhauses Dresden-Friedrichstadt przemianowano na Institut für Pathologie Georg Schmorl.

Dorobek naukowy

[edytuj | edytuj kod]
Ilustracja z pracy Schmorla z 1904 roku przedstawiająca żółtaczkę jąder podkorowych[11]

Zajmował się histologią i histopatologią układu kostnego człowieka. Opracował nową metodę barwienia skrawków kostnych (barwienie Schmorla II)[12], inna metoda wprowadzona przez Schmorla pozwalała zredukować objętość tkanki przed poddaniem jej badaniu na obecność bakterii (barwienie Schmorla I)[13]. Obie metody opisane były w podręczniku histologii wydanym po raz pierwszy w 1897 i piętnastokrotnie wznawianym[14]. Podręcznik znany był wśród studentów jako "der kleine Schmorl" ("mały Schmorl")[3].

Opisał zmiany zwyrodnieniowe kręgów, określane dziś jako guzki Schmorla[15][16]. Był autorem jednego z pierwszych opisów mielofibrozy[3]. Dawniej wypuklinę krążka międzykręgowego określano mianem "choroby Schmorla"[17].

W 1893 roku jako pierwszy wykazał obecność komórek płodu w organizmie ciężarnej i zasugerował rolę łożyska w patogenezie rzucawki[18].

W 1904 roku wprowadził do medycyny termin kernicterus, na określenie żółtaczki jąder podstawy mózgu. Patologię tą opisał przed nim Johannes Orth[19].

Wybrane prace

[edytuj | edytuj kod]
  • Ein Fall von Hermaphroditismus. „Virchows Archiv”. 113 (2), s. 229-244, sierpień 1888. DOI: 10.1007/BF02360124. 
  • Carl Karg, Georg Schmorl: Atlas der pathologischen Gewebelehre. Leipzig: Vogel, 1893.
  • Pathologisch-anatomische Untersuchungen über Puerperal-Eklampsie. Leipzig: Vogel, 1893.
  • Die pathologisch-histologischen Untersuchungsmethoden. Leipzig, 1897
  • Bode E, Schmorl. Ueber Tumoren der Placenta. „Archiv für Gynäkologie”. 56 (1), s. 73-82, luty 1898. DOI: 10.1007/BF02018897. 
  • Stereoskopisch-photographischer Atlas der pathologischen Anatomie des Herzens. Munchen: 1899.
  • Zur Lehre von der Eklampsie. „Archiv für Gynäkologie”. 65 (2), s. 504-529, 1902. DOI: 10.1007/BF02007170. 
  • Zur Kenntnis des Ikterus neonatorum, insbesondere der dabei auftretenden Gehirnveränderungen. „Verh Dtsch Pathol Ges”. 6, s. 109-115, 1904. 
  • Bemerkungen zu der Arbeit von Ribbert: Die Traktionsdivertikel des Oesophagus. „Virchows Archiv”. 179 (1), s. 190-193, 1905. DOI: 10.1007/BF02029816. 
  • Die pathologisch-histologischen Untersuchungsmethoden (FCW Vogel 1907)
  • Über die Beeinflussung des Knochenwachstums durch phosphorarme Ernährung, 1913, DOI: 10.1007/BF01865422.
  • Die pathologische Anatomie der Wirbelsäule. „Verhandlungen der Deutschen orthopädischen Gesellschaft”. 21, s. 3-41, 1926. 
  • Über Dehnungs- und Zerrungsvorgänge an den Bandscheiben und ihre Folgen. „Zentralblatt für allgemeine Pathologie und pathologische Anatomie”. 40, s. 244-246, 1927. 
  • Kurze Bemerkung zur Arbeit von R. Probst über die Häufigkeit des Lungencarcinoms (1927)
  • Die Pathogenese der juvenilen Kyphose. „Fortschr. geb. Rontgen”, 1930. 
  • Junghans J, Schmorl CG. Die gesunde und kranke Wirbelsäule im Röntgenbild. „Fortschritte auf dem Gebiete der Röntgenstrahlen”. 43, 1932. 
  • Beitrag zur Kenntnis der Spondylolisthese. „Langenbeck's Archives of Surgery”. 237 (3), s. 422-428, 1932. DOI: 10.1007/BF02796845. 

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Verhandlungen der Deutschen pathologischen Gesellschaft v. 27 Gustav Fischer, 1934 s. 326
  2. ↑ Justus J: 3.2. Christian Georg Schmorl. Sein Werk für die Wirbelsäulenforschung. [w:] Zichner L (Hrsg.): Erst- und Frühbeschreibungen orthopädischer Krankheitsbilder, Jahrbuch Deutsches Orthopädisches Geschichts- und Forschungsmuseum, Band 5, Darmstadt (Steinkopff) 2003 s. 129-134 ISBN 3-7985-1409-7
  3. ↑ a b c Christian Georg Schmorl w bazie Who Named It (ang.)
  4. ↑ Herbert Junghanns, Georg Schmorl, „Archiv für orthopädische und Unfall-Chirurgie, mit besonderer Berücksichtigung der Frakturenlehre und der orthopädisch-chirurgischen Technik”, 32 (1), 1933, s. 393–397, DOI: 10.1007/BF02562378, ISSN 0003-9330 (niem.).
  5. ↑ J. Wätjen, Christian Georg Schmorl, „Klinische Wochenschrift”, 11 (41), 1932, s. 1735–1736, DOI: 10.1007/BF01756915, ISSN 0023-2173.
  6. ↑ O. Lubarsch, Georg Schmorl, „Virchows Archiv für pathologische Anatomie und Physiologie und für klinische Medizin”, 286 (1), 1932, s. III–IV, DOI: 10.1007/BF01887234, ISSN 0376-0081.
  7. ↑ Schürmann. Georg Schmorl †. Münchner Medizinische Wochenschrift 79, 1485-1486 (1932)
  8. ↑ Morpurgo B. Cristiano Giorgio Schmorl. Archivio per le Scienze Mediche. Torino, 1932
  9. ↑ De Vecchi B. Georg Schmorl. Pathologica 24 (1932)
  10. ↑ Turnbull HM. Christian Georg Schmorl. J Path Bact 35. 982-985 (1932)
  11. ↑ Schmorl C. Zur Kenntnis des ikterus neonatorum, insbesondere der dabei auftretenden gehirnveränderungen. Verh Dtsch Pathol Ges 6, 109-115 (1904)
  12. ↑ Schmorl's stain II w bazie Who Named It (ang.)
  13. ↑ Schmorl's stain I w bazie Who Named It (ang.)
  14. ↑ Schmorl CG: Die pathologisch-histologischen Untersuchungsmethoden. Leipzig, 1897
  15. ↑ Schmorl's nodes w bazie Who Named It (ang.)
  16. ↑ Rauschmann MA, Habermann B, Engelhardt M, Schwetlick G. Von Pott-Trias und Schmorl-Knoten. Ein geschichtlicher Überblick zur Kyphose unter besonderer Berücksichtigung der tuberkulösen Spondylitis und des Morbus Scheuermann. „Der Orthopäde”. 12 (30), s. 903–14, grudzień 2001. PMID: 11803742. 
  17. ↑ Schmorl's disease w bazie Who Named It (ang.)
  18. ↑ Lapaire O, Holzgreve W, Oosterwijk JC, Brinkhaus R, Bianchi DW. Georg Schmorl on trophoblasts in the maternal circulation. „Placenta”. 1 (28), s. 1–5, styczeń 2007. DOI: 10.1016/j.placenta.2006.02.004. PMID: 16620961. 
  19. ↑ Hansen TW, Hervieux JF. Pioneers in the scientific study of neonatal jaundice and kernicterus. „Pediatrics”. 2 (106), s. E15, sierpień 2000. PMID: 10920171. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Christian_Georg_Schmorl&oldid=74885502”