Czas Plancka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Czas Plancka – jednostka czasu w naturalnym systemie jednostek, oznaczana jako ${\displaystyle t_{P}.}$ Jej wartość wynosi^[1]:

${\displaystyle t_{P}={\frac {l_{P}}{c}}={\sqrt {\frac {\hbar G}{c^{5}}}}=5,391247(60)\times 10^{-44}{\text{ s}}}$

gdzie:

${\displaystyle l_{P}}$ – długość Plancka,

${\displaystyle c}$ – prędkość światła w próżni,

${\displaystyle \hbar }$ – zredukowana stała Plancka,

${\displaystyle G}$ – stała grawitacji,

${\displaystyle t_{P}}$ – wyrażone w sekundach.

Czas Plancka to czas potrzebny fotonowi do przebycia długości Plancka. Jest to również czas trwania Ery Plancka. Wiek Wszechświata wyrażony w jednostkach Plancka to 1,7049932 × 10⁶² ${\displaystyle t_{P}.}$

• chronon