Dario Antoniozzi – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dario Antoniozzi
Ilustracja
Antoniozzi w 2011
Data i miejsce urodzenia

11 grudnia 1923
Rieti

Data i miejsce śmierci

25 grudnia 2019
Cosenza

Zawód, zajęcie

polityk, prawnik

Stanowisko

minister turystyki i rozrywki (1976–1978), minister kultury i środowiska (1978–1979), minister rolnictwa (1979), poseł do Izby Deputowanych (1953–1980), poseł do Parlamentu Europejskiego (1979–1989)

Partia

Chrześcijańska Demokracja

Dario Antoniozzi (ur. 11 grudnia 1923 w Rieti, zm. 25 grudnia 2019 w Cosenzy[1]) – włoski polityk i prawnik, wieloletni parlamentarzysta krajowy, w latach 1976–1979 minister w różnych resortach, poseł do Parlamentu Europejskiego I i II kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Florindo, dyrektora oddziałów banku Cassa di Risparmio. Wychowywał się w Rieti i Cosenzy[2]. Ukończył studia prawnicze, po czym uzyskał uprawnienia adwokata[3].

Zaangażował się w działalność polityczną w ramach Chrześcijańskiej Demokracji, był zastępcą jej sekretarza generalnego i wieloletnim szefem struktur w Kalabrii. Od 1953 do 1980 był członkiem Izby Deputowanych II, II, IV, V, VI, VII i VIII kadencji[3]. Przez około 20 lat sprawował funkcje sekretarza stanu i ministra w różnych resortach. Pozostawał wiceministrem transportu (1958–1960[4][5]), poczty i telekomunikacji (1960–1962)[6], turystyki i rozrywki (1962–1963)[7], handlu morskiego (1963)[8] rolnictwa i leśnictwa (1963–1968 w trzech rządach Aldo Moro[9] i 1968–1970 w dwóch Mariano Rumora[10]). W latach 1970–1972 był podsekretarzem stanu przy prezydium rządu[11], później wiceministrem budżetu i programów ekonomicznych (1972)[12]. W rządach Giulio Andreottiego sprawował kolejno funkcje ministra turystyki i rozrywki (od lipca 1976 do marca 1978)[13], kultury i środowiska oraz badań naukowych i technicznych (od marca 1978 do marca 1979)[14] oraz szefa resortu rolnictwa (od marca do sierpnia 1979)[15].

W 1979 i 1984 wybierano go do Parlamentu Europejskiego. Przystąpił do grupy Europejskiej Partii Ludowej, od 1987 do 1989 zasiadał w jej prezydium. Należał m.in. do Komisji ds. Instytucjonalnych, Komisji ds. Kontroli Budżetu oraz Komisji ds. Kwestii Politycznych[16]. W 1989 nie uzyskał reelekcji, po czym wycofał się z polityki. Został m.in. honorowym przewodniczącym stowarzyszenia dziennikarzy[17] i stowarzyszenia włoskich członków Europejskiej Partii Ludowej[18].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jego syn Alfredo był europarlamentarzystą z ramienia Forza Italia i Ludu Wolności.

W 1980 otrzymał Złoty Medal za Zasługi dla Kultury i Sztuki[19].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Muore Dario Antoniozzi, il ministro di Andreotti. corrieredellacalabria.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-12-26)]. (wł.)
  2. Dario Antoniozzi, il ministro di Andreotti. iacchite.it, 4 września 2015. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  3. a b Dario Antoniozzi. camera.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  4. Governo Fanfani II. governo.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  5. Governo Segni II. governo.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  6. Governo Fanfani III. governo.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  7. Governo Fanfani IV. governo.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  8. Governo Leone. governo.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  9. Governo Moro II. governo.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  10. Governo Rumor II. governo.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  11. Governo Colombo. governo.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  12. Governo Andreotti. governo.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  13. Governo Andreotti III. governo.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  14. Governo Andreotti IV. governo.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  15. Governo Andreotti V. governo.it. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  16. Dario Antoniozzi. europarl.europa.eu. [dostęp 2019-12-25].
  17. "Stampa periodica: il futuro dalla storia" - XVII Congresso Nazionale dell'USPI (Unione Stampa Periodica Italiana) nel 50° anno della fondazione. radioradicale.it, 19 czerwca 2003. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  18. "De Gasperi e l'Europa" - organizzato dalla Fondazione Alcide De Gasperi sotto l'Alto patronato del Presidente della Repubblica (presso la Camera dei Deputati, Sala della Lupa, piazza Montecitorio). radioradicale.it, 14 października 2003. [dostęp 2019-12-25]. (wł.).
  19. Medaglia d'oro ai benemeriti della cultura e dell'arte: Antoniozzi Dario Ex Ministro dei Beni Culturali. quirinale.it. [dostęp 2019-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-10-05)]. (wł.).