Den Harrow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Den Harrow

Imię i nazwisko	Stefano Zandri
Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1962 Nova Milanese, Włochy
Gatunki	italo disco
Aktywność	od 1983
Wydawnictwo	Baby Records Ariola Polydor Records
Powiązania	Silvio Pozzoli Chuck Rolando Tom Hooker
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Den Harrow – nazwa projektu muzycznego italo disco autorstwa Roberto Turattiego i Mikiego Chieregato^[1], a także pseudonim artystyczny uczestniczącego w tym projekcie Stefano Zandriego^[2] (ur. 4 czerwca 1962 w Nova Milanese^[3]) – włoskiego modela i tancerza^[4]. Den Harrow stał się popularny w latach 80. w czasie złotego wieku italo disco i dotarł do pierwszej dziesiątki list przebojów we Włoszech, Niemczech, Szwajcarii i Szwecji z takimi przebojami jak „Future Brain”, „Mad Desire”, „Bad Boy”, „Don't Break My Heart”, „Day by Day” i „Catch the Fox”, które pochodziły z dwóch pierwszych albumów: Overpower i Day by Day^[4].

Zandri był twarzą projektu Den Harrow, wykonując utwory z playbacku na estradzie i w teledyskach, a głos, od początku aż do roku 1991 należał do innych wokalistów, takich jak Chuck Rolando^[5], Silvio Pozzoli^[6], Tom Hooker^[7] i Anthony James^[8]. Jednak przez długi czas charakter tego projektu nie był jawny, prezentując Dena Harrow jako prawdziwego piosenkarza.

Według oficjalnej, ale fikcyjnej biografii, Den Harrow to Manuel Stefano Carry^[9]. Urodził się 4 czerwca 1962 w Bostonie^[10][11] w Massachusetts. Jego ojciec był architektem. Jego rodzina przeniosła się do Włoch, gdy Carry był małym dzieckiem. W wieku siedmiu lat Carry nauczył się grać na gitarze i pianinie. Jego rodzice rozwiedli się i Carry, jego brat i siostra przebywali z matką. W domu posługiwał się tylko językiem włoskim. Przechodził pewne trudności w szkole. Dodatkowo zaczął ćwiczył kulturystykę, breakdance i judo (co miało zostać uwidocznione w teledysku do "Mad Desire")^[9]. Potem spotkał Roberto Turattiego^[12][13], który był DJ-em w klubie American Disaster^[1]. Turatti i jego przyjaciel Miki Chieregato^[14][15][16] wymyślili dla niego pseudonim artystyczny 'Den Harrow', pochodzące od włoskiego słowa denaro, oznaczającego pieniądze^[11]. Den Harrow brał lekcje śpiewu i w Hole Records nagrał swoje pierwsze dwie piosenki - "To Meet Me" i "A Taste of Love".

Turatti i Chieregato zdecydowali, iż Stefano Zandri^[17] będzie odpowiedzialny jedynie za wizerunek sceniczny, ponadto rozpowszechnili na jego temat nieprawdziwe informacje. Piosenki, co zostało ujawnione po latach, śpiewali inni wokaliści aniżeli Zandri. Zdaniem jednego z wokalistów, Toma Hookera, wynikało to z faktu, iż Zandri nie potrafił śpiewać, słabo znał język angielski, ale był przystojny i podobał się fankom^[18]. Pierwszym wokalistą projektu Den Harrow został Chuck Rolando, który zaśpiewał takie piosenki jak "To Meet Me" i "A Taste of Love". W 1984 roku Rolando podpisał kontrakt z Durium Records i nowym wokalistą został Silvio „Silver” Pozzoli^[19]. W 1985 zaśpiewał on „Mad Desire” w wersji na singlu. Po przejęciu projektu Den Harrow przez wytwórnię Baby Records nowym wokalistą został Tom Hooker^[18]. Przez wzgląd na spójność, Hooker ponownie nagrał „Mad Desire”, a także dwa single – „Bad Boy” i „Charleston” (1985), które zdobyły status hitów w Szwajcarii i Szwecji^[9]. Album, singel i Den Harrow zdobyli kilka nagród, w tym Festivalbar, Vota La Cove i Srebrnego Otto niemieckiego magazynu Bravo.

Projekt odniósł ponadto sukces we Włoszech oraz innych krajach europejskich, a niektóre piosenki, m.in. „Future Brain” czy „Don’t Break My Heart”, znalazły się na szczytach list przebojów w Europie. Album Day by Day (1987) sprzedał się natomiast w milionie kopii^[11]. Po jego wydaniu, Zandri opuścił Baby Records^[1], kontynuując wszakże nagrywanie piosenek jako Den Harrow^[18]. Na wokalu Turatti i Chieregeto zatrudnili piosenkarza o znacznie wyższym rejestrze, Anthony'ego Jamesa. Single „My Time” i „You Have a Way” były mniej popularne, ale mimo tego, pojawiły się w europejskich reklamach Adidasa i Coca-Coli. W roku 1988 Chieregato i Hooker zrealizowali album Bad reputation (1988-Baby Records)^[20], który promowały single – "Feeling Okay" i "No More Heaven"^[21].

Po wydaniu "Holiday Night" i "Take Me Back" w 1989, Zandri zakończył swoją współpracę z Turattim, Chieregato i Baby Records. Po kilku latach znacznie mniejszego sukcesu komercyjnego, Zandri przeniósł się do Kalifornii, aby wziąć udział w operze mydlanej NBC Sunset Beach^[9]. W 1998 roku Zandri ukończył kurs śpiewu^[11].

W listopadzie 2006 w kaplicy The Little Church of the West (tutaj w filmie Miłość w Las Vegas ślub wzięli Elvis Presley i Ann-Margret)^[22] w Las Vegas Zandri poślubił o 14 lat młodszą Federicę Bertoni^[23], z którą ma córkę Carlottę^[24]. Jednak się rozwiódł i ożenił po raz drugi z Annalisą Orlandi^[25].

• Milli Vanilli