French
DeutschDiekirch – Wikipedia, wolna encyklopedia
| gmina | |||||
 Widok ogólny | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Kanton | |||||
| Siedziba | Diekirch | ||||
| Powierzchnia | 12,42 km² | ||||
| Populacja (1 stycznia 2023) • liczba ludności |
| ||||
| • gęstość | 587 os./km² | ||||
Położenie na mapie Luksemburga | |||||
| Strona internetowa | |||||
Diekirch (lb. Dikrech) − miasto i gmina (gemeng/commune/Gemeinde) w środkowym Luksemburgu, siedziba administracyjna kantonu Diekirch. Do 3 października 2015 siedziba administracyjna dystryktu Diekirch.
Miasto położone na północnym brzegu rzeki Sûre/Sűre, zamieszkiwane przez 7295 osób (2023)[1]. Rozwinął się w nim przemysł metalowy oraz mięs[[Plik:ny[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wczesne osadnictwo na tym terenie poświadczają przedhistoryczne stanowiska na okolicznych wzgórzach oraz znalezione tam obiekty datowane od starszej epoki kamienia po epokę brązu i żelaza. Istotnym tego świadectwem jest też megalityczny relikt spod Hardt. W późniejszym czasie na obszarze zamieszkiwanym przez Celtów, przy zaistniałym rzymskim szlaku komunikacyjnym powstała pierwsza osada (vicus). Ważnymi pozostałościami z okresu panowania Rzymian są ślady rozległej i luksusowo wyposażonej willi zajmującej cały późniejszy obszar staromiejski, a opuszczonej dopiero w początku V stulecia. Także znaleziska z pobliskiej rzymskiej willi w pogranicznym Bigelbach, wraz z mozaikami odsłoniętymi w tych miejscach, włącznie z podziemiami kościoła św. Wawrzyńca (St. Laurent)[3].
Wiadomo, iż w XIV wieku miasto zostało silnie ufortyfikowane przez Jana Luksemburskiego, ówczesnego władcę hrabstwa Luksemburga i późniejszego króla Czech, poprzez otoczenie zamkowymi murami oraz fosą zasilaną z pobliskiego stałego strumienia skalnego Bellenflesschen. Fortyfikacje te przetrwały do czasu okupacji Diekirch przez napoleońskich Francuzów, którzy umocnienia zrównali z ziemią w początkach XIX wieku[4].
Zabytki i atrakcje turystyczne
[edytuj | edytuj kod]Centrum Diekirch okolone jest bulwarem powstałym na miejscu średniowiecznych murów obronnych. We wnętrzu XIX-wiecznego kościoła św. Wawrzyńca (église St. Laurent) znajdują się rzymskie i średniowieczne grobowce odkryte pod posadzką w trakcie powojennej odbudowy i renowacji. Najstarszym miejscowym zabytkiem jest tzw. Deiwelselter (Diabelski Ołtarz), siedmiometrowy relikt megalitu z ok. 2000 p.n.e., który w czasach nowożytnych (1892) zniszczono przebudowaniem na łuk.
Związane z lokalną historią zbiory prezentują dwa główne miejskie muzea:
- Narodowe Muzeum Wojskowości ( Musée national d'histoire militaire) przedstawia historię bitwy o Ardeny oraz m.in. ekspozycję działalności luksemburskiego ruchu oporu (tzw. Veiner Miliz) i dokumentację obozu w rosyjskim Tambowie, gdzie po zakończeniu wojny zesłano luksemburskich jeńców, wcześniej wcielanych przez Niemców do jednostek Waffen-SS i Wehrmachtu.
- Muzeum Mozaiki Rzymskiej (Musée mosaïques romaines) eksponuje dobrze zachowane rzymskie mozaiki podłogowe, odsłonięte podczas miejscowych prac wykopaliskowych[5], zwłaszcza w latach 60. i 90. XX wieku. Znaczna część historycznych zabytków pochodzi ze zbiorów J. Herra, zamiłowanego miejscowego historyka i kolekcjonera starożytności[6].
Ponadto w mieście znajduje się Muzeum Historycznych Pojazdów oraz Muzeum Historii Piwowarstwa związane z istnieniem ważnego krajowego browaru z własną marką piwa.
Diekirch było pierwszym w Luksemburgu miastem, w którym utworzono w 1977 deptak[potrzebny przypis].
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]Do gminy należy pięć miejscowości, w tym jedna określana formalnie/urzędowo jako Uertschaft oraz cztery jako lieu-dit:
- Bamertal (Bamerdall), lieu-dit
- Diekirch (Dikrech)
- Friedhof (Fridhaff), lieu-dit
- Herrenberg (Härebierg), lieu-dit
- Kléck, lieu-dit
Współpraca
[edytuj | edytuj kod]Miejscowości partnerskie:
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Diekirch. places-in-the-world.com. [dostęp 2012-01-12]. (ang.).
- ↑ Diekirch, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-06-20].
- ↑ C.M. Ternes: «Diekirch» w The Princeton encyclopedia of classical sites, dz. cyt.
- ↑ Encyclopædia Britannica (edycja XI). T. 8. London-Cambridge: Oxford University Press, 1911, s. 209.
- ↑ Belgia i Luksemburg. Praktyczny przewodnik, dz. cyt., s. 394.
- ↑ Joseph Herr: La préhistoire sur les plateaux de la Sûre Moyenne. „Bulletin d’Archeologie Luxemburgeoise” 2 (1971).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- M. i M. Osip-Pokrywka, L. Sojka, P. Piekarski: Belgia i Luksemburg. Praktyczny przewodnik. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2012, s. 394-395, ISBN 978-83-7513-980-8
- C.M. Ternes: Diekirch, Luxemburg. W: The Princeton encyclopedia of classical sites (ed. Richard Stillwell). Princeton (N.J.): Princeton University Press, 1976, ISBN 978-1-4008-8658-6