Dymitr (Sieczenow) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dymitr
Daniił Sieczenow
Metropolita nowogrodzki i wielkołucki
ilustracja
Kraj działania

Imperium Rosyjskie

Data urodzenia

6 grudnia 1709

Data i miejsce śmierci

14 grudnia 1767
Moskwa

Metropolita nowogrodzki i wielkołucki
Okres sprawowania

1762–1767

Wyznanie

prawosławie

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

24 listopada 1735

Diakonat

do 1735

Prezbiterat

do 1735

Chirotonia biskupia

12 września 1742

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

12 września 1742

Miejscowość

Moskwa

Miejsce

Sobór Zaśnięcia Matki Bożej

Konsekrator

Józef (Wołczański)

Dymitr, imię świeckie Daniił Sieczenow (ur. 25 listopada?/6 grudnia 1709, zm. 14 grudnia 1767 w Moskwie) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Uzyskał domowe wykształcenie, następnie studiował w Akademii Słowiańsko-Grecko-Łacińskiej w Moskwie, po czym sam został w niej wykładowcą. Wieczyste śluby mnisze złożył 24 listopada 1735, przyjmując imię zakonne Dymitr na cześć św. Dymitra Sołuńskiego. Po krótkim czasie skierowany został do pracy w powstałym w 1733 seminarium duchownym w Kazaniu, gdzie miał zajmować się prowadzeniem misji prawosławnej wśród miejscowej ludności nierosyjskiej. Otrzymał godność archimandryty i łączył obowiązki wykładowcy, a następnie rektora kazańskiego seminarium z godności przełożonego monasteru Zaśnięcia Matki Bożej w Swijażsku[1]. Archimandryta Dymitr razem ze swoimi współpracownikami prowadził misję bez stosowania przymusu. Duchowny stanął również na czele specjalnej komisji odpowiedzialnej za problemy nowoochrzczonych[1]. Według źródeł cerkiewnych w latach 1741-1742 ochrzcił i nauczał 17362 osoby i doprowadził do wzniesienia 30 świątyń[1].

12 września 1742 przyjął chirotonię biskupią i objął katedrę niżnonowogrodzką, zastępując chorego biskupa Jana. Jako ordynariusz tejże eparchii kontynuował pracę misyjną, osobiście dokonując objazdów eparchii, w szczególności szerząc prawosławie wśród Mordwinów. Szczególnie opiekował się także seminarium duchownym w Niżnym Nowogrodzie. W czasie sprawowania przez niego urzędu seminarium zostało przeniesione z dotychczasowej siedziby w pałacu biskupim do zakupionego przez niego domu, zaś w 1744 - z prywatnych funduszy biskupa odremontowane po pożarze. Biskup Dymitr zreformował ponadto program nauczania w seminarium, a niektórych słuchaczy kierował do Moskiewskiej Akademii Duchownej[1]. W Niżnym Nowogrodzie wzniósł sobór Ikony Matki Bożej "Wszystkich Strapionych Radość" (otwarty w 1745) oraz opiekował się Pustelnią Wysokogórską w Arzamasie[1].

W 1748 biskup Dymitr z powodu złego stanu zdrowia odszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Monasterze Raifskim. Jako biskup emerytowany został powołany do uczestnictwa w obradach Świątobliwego Synodu Rządzącego w 1752. W tym samym roku mianowano go ordynariuszem eparchii riazańskiej. W Riazaniu wzniósł nowy budynek miejscowego seminarium duchownego, wprowadził zmiany w jego programie nauczania oraz przebudował sobór Zaśnięcia Matki Bożej[1]. W 1757 został przeniesiony na katedrę nowogrodzką i wielkołucką. W trzynastu miastach eparchii utworzył niższe szkoły duchowne, zaś do seminarium w Nowogrodzie wprowadził obowiązkową naukę geografii i języka niemieckiego. W 1757 otrzymał godność arcybiskupią, zaś w 1762 został metropolitą. Był postacią znaną na dworze carskim, cieszył się szczególnym uznaniem Katarzyny II[1]. Zmarł w Moskwie, gdzie uczestniczył w zgromadzeniu opracowującym nowe Sobornoje ułożenije. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Monasterze Zaikonospasskim, następnie szczątki metropolity przewieziono do soboru Mądrości Bożej w Nowogrodzie, gdzie metropolita został pochowany[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]