Edmund Chojecki (major) – Wikipedia, wolna encyklopedia
major kawalerii | |
Data i miejsce urodzenia | 18 marca 1892 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | wiosna 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby | do 1940 |
Siły zbrojne | |
Stanowiska | rejonowy inspektor koni w Łucku |
Główne wojny i bitwy | wojna polsko-bolszewicka |
Odznaczenia | |
Edmund Chojecki (ur. 18 marca 1892 w Popówce, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 18 marca 1892 w Popówce, powiecie nowogródzkim, w rodzinie Józefa i Władysławy ze Zdrojewskich[1]. Po I wojnie światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego.
Wziął udział w wojnie z bolszewikami[2]. W maju 1920 roku, w stopniu porucznika, został przydzielony do 16 pułku ułanów na stanowisko dowódcy szwadronu karabinów maszynowych[2][3].
Był wybitnym jeźdźcem. W 1921 znalazł się w składzie reprezentacji Polski w zawodach w Nicei. W kolejnych latach brał udział w wielu zawodach sportowych i odnosił sukcesy[4].
Został awansowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów jazdy. W 16 pułku ułanów służył do 1924[2]. Później został przeniesiony do 23 pułku ułanów, a następnie przydzielony do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko szefa ekwitacji[5]. W tym czasie poznał mjra Henryka Dobrzańskiego. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 17. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[6]. W lipcu tego roku został przesunięty w CWKaw ze stanowiska instruktora jazdy konnej na stanowisko głównego instruktora jazdy konnej[7][2]. Później został przeniesiony do 4 pułku strzelców konnych w Płocku[2]. W kwietniu 1933 został przeniesiony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Łucku[8][2]. Na tym stanowisku pozostał do 1939[9].
Po wybuchu II wojny światowej 1939, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. O jego pobycie tam wspomniał w swojej relacji Henryk Gorzechowski (syn Henryka Gorzechowskiego)[10]. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (LW 015/2 z 5.4.1940 r., poz. 31)[11]. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 480[12]. Przy zwłokach Edmunda Chojeckiego zostały odnalezione m.in. legitymacja oficerska, legitymacja Orderu Virtuti Militari i dokument jego nadania, trzy pocztówki, dwa listy, pugilares[13].
Był żonaty z Marią z Mojewskich, z którą miał córkę Krystynę[1].
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15].
W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” 26 marca 2009 Edmund Chojecki został uhonorowany poprzez zasadzenie Dębu Pamięci przy Zespole Szkół w Birczy[16].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3341 (30 czerwca 1921)[17][18]
- Krzyż Walecznych[19]
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[20][21]
- Srebrny Krzyż Zasługi (16 września 1926)[22]
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Katyniu
- Zbrodnia katyńska
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 75.
- ↑ a b c d e f Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 22, 25, 36.
- ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 48, 66, 69.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 331, 346.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929, s. 106.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 211.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933, s. 83.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 130, 863.
- ↑ Na katyńskiej drodze. Z Henrykiem Gorzechowskim, ocalałym więźniem Kozielska rozmawia Marek Hołubicki. W: Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Relacje, wspomnienia, publicystyka. Warszawa: Alfa, 1989, s. 28–33. ISBN 83-7001-296-5.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 48.
- ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].
- ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 37. ISBN 83-7001-294-9.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
- ↑ Informacje. bircza.edu.pl. [dostęp 2014-08-06].
- ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 42.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921 roku, s. 1151.
- ↑ Dmochowski i Małek 1934 ↓, s. 43.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 130.
- ↑ M.P. z 1926 r. nr 214, poz. 607 „w uznaniu zasług, położonych około podniesienia poziomu sportowego w wojsku oraz znakomitej propagandy Polski zagranicą”.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Chojecki Edmund. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.38-2930 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-09-13].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Czesław Dmochowski, Franciszek Małek: Jednodniówka. XV-lecie 16/2 Pułku Ułanów Wielkopolskich 1919–1934. Bydgoszcz: 1934.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Edmund Chojecki (1892–1940). ko.rzeszow.pl. [dostęp 2014-08-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (13 listopada 2012)].