Edward Dajczak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Edward Dajczak

Edward Dajczak (2022)
Esse in Christo Być w Chrystusie
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	16 lutego 1949 Świebodzin
Biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski
Okres sprawowania	2007–2023
Biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski
Okres sprawowania	1990–2007 (do 1992 gorzowski)
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	15 czerwca 1975
Nominacja biskupia	15 grudnia 1989
Sakra biskupia	6 stycznia 1990
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Edward Dajczak (ur. 16 lutego 1949 w Świebodzinie) – polski duchowny rzymskokatolicki, rektor seminarium duchownego w Gościkowie-Paradyżu w latach 1990–1996, biskup pomocniczy zielonogórsko-gorzowski w latach 1990–2007 (do 1992 gorzowski), biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski w latach 2007–2023, od 2023 biskup senior diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej.

Urodził się 16 lutego 1949 w Świebodzinie^[1]. Brat polityka Władysława Dajczaka^[2]. Ukończył Technikum Elektromechaniczne w Gorzowie Wielkopolskim^[1], uzyskując świadectwo dojrzałości. W latach 1969–1975 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu. Święceń prezbiteratu udzielił mu 15 czerwca 1975 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Gorzowie Wielkopolskim miejscowy biskup diecezjalny Wilhelm Pluta^[3]. Studia kontynuował w Instytucie Teologii Apostolstwa Akademii Teologii Katolickiej, gdzie uzyskał licencjat z teologii na podstawie pracy Życie Boże w człowieku fundamentem apostolskiego działania w świetle wypowiedzi biskupa Wilhelma Pluty^[4].

Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Wojciecha w Kargowej (1975), Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła w Kostrzynie nad Odrą (1975–1978) i Najświętszego Zbawiciela w Zielonej Górze (1978–1985)^[3]. W latach 1985–1988 był dyrektorem diecezjalnego duszpasterstwa charytatywnego w gorzowskiej kurii biskupiej^[4]. Równocześnie od 1986 do 1988 pełnił funkcję sekretarza biskupa diecezjalnego Józefa Michalika^[1]. W 1987 wszedł w skład rady kapłańskiej i rady konsultorów^[3]. W 1989 został członkiem Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski^[1].

W latach 1988–1990 był ojcem duchownym w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu. W latach 1990–1996 sprawował urząd rektora tego seminarium, będąc jednocześnie przewodniczącym kolegium redakcyjnego „Studiów Paradyskich”^[3]. Prowadził wykłady z teologii pastoralnej i teologii modlitwy^[4]. Podjął wykłady z teologii duchowości na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu – Sekcja w Gorzowie Wielkopolskim i z teologii dogmatycznej w Diecezjalnym Studium nad Małżeństwem i Rodziną im. Bpa Wilhelma Pluty^[3].

15 grudnia 1989 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji gorzowskiej ze stolicą tytularną Azura^[1]. Święcenia biskupie otrzymał 6 stycznia 1990 w bazylice św. Piotra w Rzymie^[3]. Głównym konsekratorem był Jan Paweł II, zaś współkonsekratorami arcybiskup Giovanni Battista Re, substytut ds. Ogólnych Sekretariatu Stanu, oraz arcybiskup Myrosław Marusyn, sekretarz Kongregacji ds. Kościołów Wschodnich^[1][5]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Esse in Christo” (Być w Chrystusie)^[6]. W diecezji objął urząd wikariusza generalnego^[3], kierował wydziałem nauki katolickiej, zajmującej się m.in. formacją katechetów^[1], a także należał do komisji ds. stałej formacji kapłanów i diecezjalnej komisji synodalnej, rady kapłańskiej oraz rady duszpasterskiej^[3].

23 czerwca 2007 papież Benedykt XVI mianował go biskupem diecezjalnym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej^[7][8]. Diecezję objął kanonicznie 9 lipca 2007^[9]. 11 sierpnia 2007 odbył ingres do katedry w Koszalinie, a dzień później do konkatedry w Kołobrzegu^[10][11]. Ze względu na stan zdrowia, m.in. zaburzenia depresyjne po trzykrotnym przebyciu zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2^[12], złożył rezygnację ze sprawowanego urzędu, którą papież Franciszek przyjął 2 lutego 2023^[13][14].

W ramach Konferencji Episkopatu Polski został wiceprzewodniczącym Komisji Charytatywnej, delegatem ds. Nauczycieli oraz ds. Duszpasterstwa Nauczycieli^[1]. Wszedł także w skład Komisji Duszpasterstwa^[1], Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego^[15], a także Rady ds. Duszpasterstwa Młodzieży^[16]. W 2007 i w 2012 został wybrany do Rady Stałej^[17][18]. Objął również funkcję członka Komisji Nadzorczej Krajowego Biura Organizacyjnego Światowych Dni Młodzieży^[6]. W 1999 rozpoczął współorganizowanie Przystanku Jezus – spotkań ewangelizacyjnych odbywających się podczas festiwalu rockowego Przystanek Woodstock. Zainicjował pielgrzymki nauczycieli na Jasną Górę pod nazwą Warsztaty w drodze^[1].

Konsekrował biskupów pomocniczych koszalińsko-kołobrzeskich: Krzysztofa Zadarkę (2009) i Krzysztofa Włodarczyka (2016)^[5].

W 2023 prezydent RP Andrzej Duda nadał mu Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[19].

W 2007 został odznaczony Odznaką Honorową za Zasługi dla Województwa Lubuskiego^[20].

• Nota biograficzna Edwarda Dajczaka na stronie diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. [dostęp 2018-11-18].
• Edward Dajczak na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2024-09-08].
• Edward Dajczak [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-09-05]  (ang.).