Egzemplaryzm (filozofia) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Egzemplaryzm (łac. exemplaris – wzór, przykład, model) – neoplatoński nurt w zachodniej filozofii starożytnej i średniowiecznej podkreślający, że świat został stworzony według idealnych wzorców rzeczy w umyśle Boga. Naukę tę w okresie starożytnym spotkamy u Filona Aleksandryjskiego^[1], który był pod wpływem Platońskiej nauki o ideach (wielce prawdopodobne jest, że jest twórcą egzemplaryzmu). Egzemplaryzm zagościł również w teologii Augustyna z Hippony^[2]^[3]. Jednym z ważniejszych jego przedstawicieli w okresie średniowiecza jest Bonawentura z Bagnoregio.

Przypisy

↑ Tatarkiewicz 2004 ↓, s. 184.
↑ Tatarkiewicz 2004 ↓, s. 228.
↑ egzemplaryzm, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-10-28] .

Bibliografia

Władysław Tatarkiewicz: Historia filozofii. Wyd. 21. T. 1. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004. ISBN 978-83-01-14466-1.

[CITEREFTatarkiewicz2004184-1] Tatarkiewicz 2004 ↓, s. 184.

[CITEREFTatarkiewicz2004228-2] Tatarkiewicz 2004 ↓, s. 228.

[epwn-3] egzemplaryzm, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2024-10-28] .

[1]

[2]

[3]