Emil Zuckerkandl – Wikipedia, wolna encyklopedia

Emil Zuckerkandl
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 września 1849
Raab

Data i miejsce śmierci

28 maja 1910
Wiedeń

profesor nauk medycznych
Specjalność: chirurgia, urologia
Alma Mater

Uniwersytet Wiedeński

Profesura

1882

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet w Utrechcie
Uniwersytet w Grazu
Uniwersytet Wiedeński

Emil Zuckerkandl (ur. 1 września 1849 w Raabie, zm. 28 maja 1910 w Wiedniu) – austriacki anatom i chirurg. Jego żoną była pisarka Berta Zuckerkandl-Szeps (1864–1945). Brat Otto Zuckerkandl (1861–1921) był chirurgiem i urologiem.

Studiował medycynę na Uniwersytecie Wiedeńskim, ukończył studia w 1874 roku. Jego nauczycielem był Josef Hyrtl. W 1875 roku został Privatdozentem anatomii na Uniwersytecie w Utrechcie, a w 1879 został asystentem na Uniwersytecie w Wiedniu, w 1882 roku został profesorem w Grazu. Od 1888 był profesorem anatomii opisowej i topograficznej na Uniwersytecie Wiedeńskim. W 1889 roku poślubił Bertę Szeps.

Jego asystentami i współpracownikami byli m.in. Heinrich Albrecht, William Stewart Halsted, Georg Lotheissen i Bernhard Aschner.

Zuckerkandl w 1901 roku opisał strukturę znaną dziś jako narząd Zuckerkandla albo ciałka przyaortalne, na jego cześć nazwano też powięź nerki (powięź Zuckerkandla) i pozostałość płata piramidowego tarczycy (processus posterior glandulae thyroideae albo guzek Zuckerkandla).

Wybrane prace

[edytuj | edytuj kod]
  • Zur Morphologie des Gesichtschädels”. Stuttgart, 1877
  • Über eine bisher noch nicht beschriebene Drüse der Regio Suprahyoidea. Stuttgart, 1879
  • Über das Riechcentrum. Stuttgart, 1887
  • Normale und der pathologische Anatomie Nasenhöhle und ihrer pneumatischen Anhänge. Wien, 1892.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]