Emil Zuckerkandl – Wikipedia, wolna encyklopedia

Emil Zuckerkandl (ur. 1 września 1849 w Raabie, zm. 28 maja 1910 w Wiedniu) – austriacki anatom i chirurg. Jego żoną była pisarka Berta Zuckerkandl-Szeps (1864–1945). Brat Otto Zuckerkandl (1861–1921) był chirurgiem i urologiem.

Studiował medycynę na Uniwersytecie Wiedeńskim, ukończył studia w 1874 roku. Jego nauczycielem był Josef Hyrtl. W 1875 roku został Privatdozentem anatomii na Uniwersytecie w Utrechcie, a w 1879 został asystentem na Uniwersytecie w Wiedniu, w 1882 roku został profesorem w Grazu. Od 1888 był profesorem anatomii opisowej i topograficznej na Uniwersytecie Wiedeńskim. W 1889 roku poślubił Bertę Szeps.

Jego asystentami i współpracownikami byli m.in. Heinrich Albrecht, William Stewart Halsted, Georg Lotheissen i Bernhard Aschner.

Zuckerkandl w 1901 roku opisał strukturę znaną dziś jako narząd Zuckerkandla albo ciałka przyaortalne, na jego cześć nazwano też powięź nerki (powięź Zuckerkandla) i pozostałość płata piramidowego tarczycy (processus posterior glandulae thyroideae albo guzek Zuckerkandla).

Wybrane prace

Zur Morphologie des Gesichtschädels". Stuttgart, 1877
Über eine Bishera Noch nicht Beschriebene Drüse der Regio Suprahyoidea. Stuttgart, 1879
Über das Riechcentrum. Stuttgart, 1887
Normale und der pathologische anatomie Nasenhöhle und Ihrer Pneumatischen Anhänge. Wien, 1892.

Bibliografia

Pagel LE. Biographisches Lexikon hervorragender Ärzte des neunzehnten Jahrhunderts. Berlin-Wien 1901, Sp. 1907-1908.[1]
Shoja MM, Shane Tubbs R, Loukas M, Shokouhi G, Jerry Oakes W. Emil Zuckerkandl (1849-1910): anatomist and pathologist. „Ann Anat”. 190. 1, s. 33-6, 2008. DOI: 10.1016/j.aanat.2007.09.001. PMID: 18342140.