Eparchia mińska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Eparchia mińska
Минская епархия
Ilustracja
Sobór Świętego Ducha w Mińsku
Państwo

 Białoruś

Siedziba

Mińsk
Mińsk, ul. Oswobożdjenija 10 (Минск, ул. Освобождения 10)

Data powołania

1793

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny
(Egzarchat Białoruski)

Metropolia

mińska

Sobór

Ducha Świętego w Mińsku

Biskup diecezjalny

metropolita miński i zasławski, patriarszy egzarcha całej Białorusi Beniamin (Tupieko)

Dane statystyczne (2018)
Liczba kapłanów

226[1]

Liczba dekanatów

10[1]

Liczba parafii

94[1]

Liczba klasztorów

5[2]

Powierzchnia

2348 km²

Położenie na mapie Białorusi
Ziemia53°54′N 27°33′E/53,900000 27,550000
Strona internetowa
Eparchia mińska na tle podziału administracyjnego Egzarchatu Białoruskiego

Eparchia mińska – główna eparchia Egzarchatu Białoruskiego Patriarchatu Moskiewskiego obejmująca Mińsk i rejon miński obwodu mińskiego[3]. Od 23 października 2014 wchodzi w skład metropolii mińskiej[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Utworzona ukazem z 13/24 kwietnia 1793 dla ziem zajętych przez Imperium Rosyjskie po II rozbiorze Polski w miejsce eparchii turowskiej podlegającej metropolii kijowskiej (do 1786). Katedra biskupia znajdowała się w soborze katedralnym w Słucku do 3 września 1799, kiedy siedzibę biskupa przeniesiono do Mińska na mocy ukazu z 12 kwietnia?/23 kwietnia 1795.

Wkrótce eparchia mińska objęła także ziemie litewskie zajęte przez Rosję po III rozbiorze Polski. W ten sposób diecezja osiągnęła nadzwyczajne rozmiary. Zasięg jej jurysdykcji powiększyły też działania zmierzające do likwidacji unii brzeskiej i podporządkowania unitów prawosławiu.

Już w 1795 uznano za konieczne wydzielenie z diecezji mińskiej eparchii bracławskiej i wikariatu żytomierskiego, przekształconego w samodzielną eparchię 16 października 1799. Eparchia mińska, będąca w rzeczywistości samodzielną, uznawana była za koadiutorstwo metropolii kijowskiej, zaś zwierzchnicy eparchii tytułowani byli arcybiskupami.

W 1832 gubernia wileńska została podporządkowana nowo utworzonej eparchii połockiej, z której zresztą wkrótce (po likwidacji unii brzeskiej w guberniach zachodnich w 1839) wydzielono eparchię wileńską. W tym czasie granice eparchii mińskiej pokrywały się z granicami guberni mińskiej.

W 1922 biskupi mińscy otrzymali godność metropolitów.

W 1989 biskupi mińscy otrzymali godność egzarchów białoruskich.

W latach 90. XX w. eparchia obejmowała dekanaty: Mińsk, rejon miński, Wilejka, Miadzioł, Wołożyn, Borysów, Słuck, Kleck, Stołpce, Mołodeczno, Soligorsk, Łohojsk. W marcu 2012 w skład eparchii wchodziło 25 dekanatów.

Zmiany nazwy i zasięgu

[edytuj | edytuj kod]
  • mińska, izasławska i bracławska – od 13/24 kwietnia 1793
  • mińska i wołyńska – od 12/23 kwietnia 1795
  • mińska i litewska – od 4/15 sierpnia 1799
  • mińska i grodzieńska – od 30 kwietnia/12 maja 1830
  • mińska i bobrujska – od 4/16 lutego 1839
  • mińska i turowska – od 6/18 kwietnia 1878
  • mińska – koniec XIX w.
  • mińska i turowska – XX w. (do 1928)
  • mińska – 1928–1935
  • mińska i białoruska – 1941–1989
  • mińska i grodzieńska – 1990–1992
  • mińska i słucka – 1992–2014
  • mińska (tytuł ordynariusza: miński i zasławski) – od 2014[3]

Dekanaty

[edytuj | edytuj kod]

W 2018 r. eparchia dzieliła się na następujące dekanaty[1]:

W skład dekanatów nie wchodziło 7 parafii, nie posiadających własnych świątyń[1].

Monastery

[edytuj | edytuj kod]

Eparchii podlegały w 2018 r. następujące klasztory[2]:

Prawosławni biskupi mińscy

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e ЕПАРХИЯ СЕГОДНЯ. pravminsk.by. [dostęp 2018-12-29]. (ros.).
  2. a b ЕПАРХИЯ > МОНАСТЫРИ. pravminsk.by. [dostęp 2018-12-29]. (ros.).
  3. a b c Минская епархия. patriarchia.ru. [dostęp 2018-12-29]. (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]