Ernest Skalski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ernest Skalski

Data i miejsce urodzenia	18 stycznia 1935 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarz, publicysta
Alma Mater	Moskiewski Uniwersytet Państwowy
Pracodawca	„Gazeta Wyborcza”
Odznaczenia
Cytaty w Wikicytatach

Ernest Kajetan Skalski (ur. 18 stycznia 1935 w Warszawie) – polski dziennikarz i publicysta.

W 1948 należał do Związku Walki Młodych, a od 1948 do Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1957–1958 kandydat na członka PZPR. W 1957 ukończył studia historyczne na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym. W latach 1957–1958 był referentem Biura Pełnomocnika Rządu PRL ds. Repatriacji Polaków ze Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w Moskwie. Został usunięty ze Związku Radzieckiego za pomaganie w nawiązywaniu kontaktów przez sowieckich dysydentów ze Związku Patriotów z Eligiuszem Lasotą^[1].

Dziennikarstwem zajął się w 1958, podejmując pracę w „Sztandarze Młodych”^[2], wówczas organie Związku Młodzieży Socjalistycznej. Związany następnie z różnymi tytułami prasowymi, współpracował również z radiem i telewizją. Był członkiem redakcji takich pism jak „Widnokręgi”, „Głos Pracy”, „Panorama Polska”^[1], „Życie Gospodarcze”^[2], „Kultura” i „Polityka”^[3]. W zbiorach IPN znajduje się jego teczka personalna tajnego współpracownika założona w 1966^[4]. W 2008 Ernest Skalski wygrał proces cywilny o ochronę jego dóbr osobistych w związku z artykułem prasowym mogącym sugerować jego współpracę z SB^[5].

Po wydarzeniach sierpniowych z 1980 dołączył do nowo powstałej redakcji „Tygodnika Solidarność”^[6]. W stanie wojennym współtworzył czasopisma drugiego obiegu, w tym „Tygodnik Wojenny” i „Przegląd Wiadomości Agencyjnych”, pisując również m.in. do „Tygodnika Mazowsze”^[7]. Zawodowo był wówczas publicystą „Tygodnika Powszechnego”^[2].

W 1981 został członkiem władz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, po jego delegalizacji działał w podziemnym SDP^[2].

W 1989 należał do założycieli „Gazety Wyborczej”^[8]. Był komentatorem i zastępcą redaktora naczelnego tego dziennika, a także członkiem zarządu Agory. Później do 2005 publikował w „Rzeczpospolitej”^[2]. Wszedł także w skład redakcji portalu publicystycznego Studio Opinii^[2].

Opublikował m.in. książkę Apartheid (tom 147 serii wydawniczej Omega, Warszawa 1969).

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011)^[9].