Ernest Skalski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ernest Skalski
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1935
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz, publicysta

Alma Mater

Moskiewski Uniwersytet Państwowy

Pracodawca

Gazeta Wyborcza

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Ernest Kajetan Skalski (ur. 18 stycznia 1935 w Warszawie) – polski dziennikarz i publicysta.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1948 należał do Związku Walki Młodych, a od 1948 do Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1957–1958 kandydat na członka PZPR. W 1957 ukończył studia historyczne na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym. W latach 1957–1958 był referentem Biura Pełnomocnika Rządu PRL ds. Repatriacji Polaków ze Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich w Moskwie. Został usunięty ze Związku Radzieckiego za pomaganie w nawiązywaniu kontaktów przez sowieckich dysydentów ze Związku Patriotów z Eligiuszem Lasotą[1].

Dziennikarstwem zajął się w 1958, podejmując pracę w „Sztandarze Młodych[2], wówczas organie Związku Młodzieży Socjalistycznej. Związany następnie z różnymi tytułami prasowymi, współpracował również z radiem i telewizją. Był członkiem redakcji takich pism jak „Widnokręgi”, „Głos Pracy”, „Panorama Polska[1], „Życie Gospodarcze[2], „Kultura” i „Polityka[3]. W zbiorach IPN znajduje się jego teczka personalna tajnego współpracownika założona w 1966[4]. W 2008 Ernest Skalski wygrał proces cywilny o ochronę jego dóbr osobistych w związku z artykułem prasowym mogącym sugerować jego współpracę z SB[5].

Po wydarzeniach sierpniowych z 1980 dołączył do nowo powstałej redakcji „Tygodnika Solidarność[6]. W stanie wojennym współtworzył czasopisma drugiego obiegu, w tym „Tygodnik Wojenny” i „Przegląd Wiadomości Agencyjnych”, pisując również m.in. do „Tygodnika Mazowsze[7]. Zawodowo był wówczas publicystą „Tygodnika Powszechnego[2].

W 1981 został członkiem władz Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, po jego delegalizacji działał w podziemnym SDP[2].

W 1989 należał do założycieli „Gazety Wyborczej[8]. Był komentatorem i zastępcą redaktora naczelnego tego dziennika, a także członkiem zarządu Agory. Później do 2005 publikował w „Rzeczpospolitej[2]. Wszedł także w skład redakcji portalu publicystycznego Studio Opinii[2].

Opublikował m.in. książkę Apartheid (tom 147 serii wydawniczej Omega, Warszawa 1969).

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011)[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Grzegorz Majchrzak: Ernest Kajetan Skalski. Encyklopedia Solidarności. [dostęp 2023-04-16].
  2. a b c d e f Ernest Skalski. studioopinii.pl. [dostęp 2015-02-24].
  3. Wiesław Władyka: Polityka i jej ludzie. Warszawa: Polityka Spółdzielnia Pracy, 2007, s. 53.
  4. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych w Warszawie (1944) 1954–1990. ipn.gov.pl. [dostęp 2017-03-01].
  5. Casus Ernesta Skalskiego. press.pl. [dostęp 2017-08-07].
  6. Wiesław Władyka: Polityka i jej ludzie. Warszawa: Polityka Spółdzielnia Pracy, 2007, s. 66.
  7. Ernest Skalski. slownik-niezaleznidlakultury.pl. [dostęp 2015-02-24].
  8. Ernest Skalski. Słowo na wybory. „Polityka”, s. 56–57, 15 maja 2019. 
  9. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 marca 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2011 r. nr 64, poz. 624).