Erwin Panofsky – Wikipedia, wolna encyklopedia

Erwin Panofsky (ur. 30 marca 1892, zm. 14 marca 1968 w Princeton^[1]) – niemiecki historyk sztuki i eseista pochodzenia żydowskiego, jeden z twórców ikonologii. Najważniejszym jego dziełem było Studies in Iconology: Humanist Themes in the Art of the Renaissance (1939).

W latach 1926–1933 był profesorem na uniwersytecie w Hamburgu, zmuszony przez nazistów do emigracji z Niemiec, od 1935 pracownik Institute for Advanced Study w Princeton. W dziele Perspektywa jako forma symboliczna wprowadził genezę symboliki renesansowej.

Prace

Perspective as Symbolic Form (1927) (pol. Perspektywa jako forma symboliczna, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2008)
Studies in Iconology (1939)
The Life and Art of Albrecht Dürer (1943), Princeton, NJ, Princeton University Press, 1955
Gothic Architecture and Scholasticism (1951)
Early Netherlandish Painting (1953)
Meaning in the Visual Arts (1955)
Renaissance and Renascences in Western Art (1962)
Tomb Sculpture (1964)
Problems in Titian, mostly iconographic (1969)

Przypisy

↑ Jan Białostocki, Erwin Panofsky (1892-1968), myśliciel, historyk, człowiek (Posłowie w:) E. Panofsky, Studia z historii sztuki, Warszawa, 1971, s. 387.

[1] Jan Białostocki, Erwin Panofsky (1892-1968), myśliciel, historyk, człowiek (Posłowie w:) E. Panofsky, Studia z historii sztuki, Warszawa, 1971, s. 387.

[1]