Eugeniusz Śmiarowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Eugeniusz Śmiarowski

Data i miejsce urodzenia	7 maja 1878 Łomża
Data i miejsce śmierci	7 października 1932 Warszawa
Przynależność polityczna	Stronnictwo Narodowo-Radykalne, Zjednoczenie Stronnictw Demokratycznych, PSL „Wyzwolenie”, Partia Pracy
Multimedia w Wikimedia Commons

Eugeniusz Śmiarowski (ur. 7 maja 1878 w Łomży, zm. 7 października 1932 w Warszawie) – polski prawnik i polityk, poseł na Sejm I kadencji w II RP.

Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego w 1902, później był adwokatem. Od 1906 w Kole Obrońców Politycznych, kierowanym przez Stanisława Patka. Prowadził działalność niepodległościową, był m.in. członkiem Centralnego Komitetu Narodowego w Warszawie oraz Rady Narodowej. Był pracownikiem Komisji Kwalifikacyjnej Tymczasowej Rady Stanu^[1]. Był jednym z czołowych działaczy Komisji Porozumiewawczej Stronnictw Demokratycznych^[2].

Początkowo w Stronnictwie Narodowo-Radykalnym, później w Zjednoczeniu Stronnictw Demokratycznych, następnie w PSL „Wyzwolenie”. W 1922 z listy tej ostatniej partii wszedł do Sejmu (poseł z okręgu nr 23). Był kandydatem ugrupowania na marszałka izby. W marcu 1925 przeszedł do Partii Pracy. Wkrótce potem jednak opuścił i tę partię.

W 1928 zakończył karierę polityczną i skupił się na pracy adwokackiej. Bronił oskarżonych w procesie posłów mniejszości białoruskiej Hromady, jak również w procesie brzeskim.

Bolesław Leśmian dedykował mu zbiór wierszy Łąka z 1920 roku.

Jest pochowany na cmentarzu reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie (kwatera U-1-4)^[3].

• Kto był kim w drugiej Rzeczypospolitej. Jacek Majchrowski (red.). Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1994, s. 451. ISBN 83-7066-569-1.

• Eugeniusz Śmiarowski, Mowa obrończa w procesie „Hromady”, 1928
• Publikacje E. Śmiarowskiego w zbiorach Biblioteki Narodowej - wersja cyfrowa na Polona.pl