Ewa Orlof – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ewa Orlof

Data i miejsce urodzenia	14 maja 1942 Krosno
Zawód, zajęcie	historyk, wykładowca akademicki
Tytuł naukowy	doktor habilitowany
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Uczelnia	Uniwersytet Rzeszowski
Stanowisko	profesor nadzwyczajny, nauczyciel akademicki
Odznaczenia

Ewa Orlof, z d. Piotrowska (ur. 14 maja 1942 w Krośnie^[1]) – polska historyk, specjalizująca się w historii powszechnej po 1918 roku; nauczycielka akademicka związana z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Rzeszowie, a następnie Uniwersytetem Rzeszowskim^[2].

Urodziła się w 1942 roku. Po ukończeniu kolejno szkoły podstawowej i średniej podjęła studia na kierunku historia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1971 roku związała się zawodowo z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Rzeszowie. Początkowo zatrudniona była na stanowisku starszego asystenta. W 1976 roku uzyskała stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w zakresie historii na swojej macierzystej uczelni. Wraz z nowym tytułem awansowała na stanowisko adiunkta. W 1985 roku Rada Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego nadała jej stopień naukowy doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii o specjalności historia najnowsza. Niedługo potem została mianowana na stanowisko docenta w rzeszowskiej uczelni pedagogicznej, a następnie po przekształceniu tej uczelni w Uniwersytet Rzeszowski na stanowisko profesora nadzwyczajnego^[3].

Poza działalnością naukowo-dydaktyczną zaangażowała się także w działalność organizacyjną na rzeszowskiej uczelni. Przez trzy kadencje pełniła funkcję prodziekana: najpierw na Wydziale Humanistycznym (1984–1987), a następnie dwie kadencje na Wydziale Społeczno-Pedagogicznym (1987-1993). W latach 1993–1999 piastowała stanowisko prorektora ds. studenckich i toku studiów. Od 1992 do 1994 roku wchodziła w skład Komitetu Ekspertów Ministra Edukacji Narodowej (sekcja Politologii i Dziennikarstwa)^[3]. Po powstaniu Uniwersytetu Rzeszowskiego była prorektorem ds. studenckich i akredytacji w latach 2002–2005 oraz 2005–2008, a także kierownikiem Studium Doktoranckiego (2000–2004)^[2]. Przez wiele lat kierowała Zakładem Historii Powszechnej Najnowszej w Instytucie Historii. Obecnie pracuje w Katedrze Politologii w Zakładzie Międzynarodowych Stosunków Politycznych i Gospodarczych^[3].

Pełni funkcję wiceprzewodniczącej Komisji Polsko-Słowackiej Polskiej Akademii Nauk oraz Słowackiej Akademii Nauk. Jest członkiem Komisji Historycznej krakowskiego oddziału Polskiej Akademii Nauk oraz członkiem Komisji Środkowoeuropejskiej i Komisji do Oceny Podręczników Szkolnych Polskiej Akademii Umiejętności^[3].

Zainteresowania i dorobek naukowy Ewy Orlof można podzielić na trzy grupy tematyczne. Pierwsza z nich to historia polityczna oraz stosunków międzynarodowych Europy Środkowej ze szczególnym uwzględnieniem historii Czech i Słowacji, a także stosunków tych krajów z Polską. Druga to dzieje Polski w XX wieku, przede wszystkim historii politycznej. Częściowo także tematyka regionalna związana z dziejami miast na Podkarpaciu. Trzeci nurt to stosunki polsko-ukraińskie po powstaniu niepodległej Ukrainy^[3]. Jest autorem ponad 100 publikacji, w tym autorem i współautorem 12 książek i tekstów źródłowych^[3]. Do najważniejszych z nich należą^[4]:

• Dyplomacja polska wobec sprawy słowackiej w latach 1938–1939, Kraków 1980.
• Polska działalność polityczna, dyplomatyczna i kulturalna w Słowacji w latach 1919–1937, Rzeszów 1984.
• Orawa i Spisz w latach 1918–1920, Szczawnica 1990.
• Najnowsza historia Polski 1918–1939. Wybór tekstów źródłowych, Rzeszów 1991.
• Stosunki polsko-czesko-słowackie w latach 1918–1945, Rzeszów 1992.
• Programy partii i stronnictw politycznych w Polsce w latach 1918–1939, Rzeszów 1993.
• Myśl programowa opozycji demokratycznej w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 1976–1980, Rzeszów 1993.
• Od poznania do zrozumienia. Polacy, Czesi, Słowacy w XX wieku, Rzeszów 1999.

Za swoją działalność naukową, dydaktyczną i organizacyjną otrzymała liczne nagrody i odznaczania uczelniane, resortowe i państwowe, w tym m.in.: Złoty Krzyż Zasługi (1985), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1989) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1998)^[3].

• Dr hab. Ewa Orlof, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2013-12-10] .
• Biografia Ewy Orlof na stronie Katedry Politologii Uniwersytetu Rzeszowskiego