Ewa Skibińska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ewa Skibińska

Data i miejsce urodzenia	11 lutego 1963 Wrocław
Zawód	aktorka
Lata aktywności	od 1986
Zespół artystyczny
Teatr Polski we Wrocławiu (1986–2016) Teatr Powszechny w Warszawie (od 2017)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Ewa Skibińska (ur. 11 lutego 1963 we Wrocławiu) – polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna.

Jako licealistka wystąpiła po raz pierwszy na deskach amatorskiego Teatru Zielona Latarnia we Wrocławiu. Po ukończeniu w 1981 IX Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu^[1] zdecydowała się na Wydział Lalkarski, jednak za namową Igora Przegrodzkiego przeniosła się na Wydział Aktorski we wrocławskiej filii Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, którą ukończyła w 1986 roku.

Jeszcze podczas studiów wystąpiła jako senna zjawa Krysia w spektaklu Witolda Gombrowicza Historia (1985) we wrocławskim Teatrze Polskim, z którym związała się na stałe. Występowała także gościnnie w teatrach: Rozrywki w Chorzowie (1986) i Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu (2005). Współpracowała z takimi reżyserami jak Maciej Wojtyszko, Jerzy Jarocki, Tadeusz Różewicz, Feliks Falk, Andrzej Wajda i Krystian Lupa.

Zadebiutowała na kinowym ekranie niewielką rolą Ewy Borecznej, żony Janusza (Jerzy Zelnik) w melodramacie Romana Załuskiego Głód serca (1986) u boku Ewy Kasprzyk. W telewizyjnym dramacie Zero życia (1987) zagrała pielęgniarkę Anię, młodzieńczą miłość maturzysty (Tomasz Hudziec). W serialu Krzysztofa Kieślowskiego Dekalog VIII (1988) pojawiła się jako studentka opowiadająca skomplikowaną historię skrzypaczki (Krystyna Janda).

Uznanie krytyki i publiczności zdobyła rolą Oli Watowej w ekranizacji jej autobiograficznej opowieści w reżyserii Roberta Glińskiego Wszystko, co najważniejsze... (1992).

Największą popularność przyniosła jej postać Elżbiety Walickiej, żony Bruna (Krzysztof Pieczyński) w serialu TVP2 Na dobre i na złe (1999–2002). Wielu telewidzom kojarzy się także z rolą Teresy Kopytko-Żukowskiej w serialu Polsatu Pierwsza miłość (od 2004).

W 2017 roku związała się z Teatrem Powszechnym w Warszawie^[2].

Ma córkę Helenę z Krzysztofem Mieszkowskim.

Przez lata była uzależniona od alkoholu. Od 2013 jest abstynentką^[3].

Ma na swoim koncie trzy nagrody Złotej Iglicy 1989, 2000, 2003 i jedną nagrodę Brązowej Iglicy 2002. W 1993 odebrała Nagrodę Towarzystwa Przyjaciół Teatru we Wrocławiu za najciekawszy epizod jako Jana, narzeczona Franza w sztuce Tadeusza Różewicza Pułapka w reżyserii Jerzego Jarockiego. Rola Mariedl w spektaklu Prezydentki (2000) przyniosła jej nagrodę na XL Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. Jest także laureatką nagrody z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru za najciekawszą rolę kobiecą w 2001. Za postać Ireny w przedstawieniu Przypadek Klary (2002) otrzymała nagrodę aktorską na XLII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych.

W 2002 została odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi^[4], a w 2011 – Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[5].

• Ewa Skibińska w bazie IMDb (ang.)
• Ewa Skibińska w bazie Filmweb
• Ewa Skibińska w bazie filmpolski.pl
• Ewa Skibińska, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-09] .