Ewa Telega – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ewa Telega

Ewa Telega
Data i miejsce urodzenia	31 marca 1962 Kędzierzyn
Zawód	aktorka
Współmałżonek	Marcin Isajewicz (śmierć) Andrzej Domalik
Lata aktywności	od 1983
Zespół artystyczny
Teatr Dramatyczny w Warszawie
Multimedia w Wikimedia Commons

Ewa Telega-Domalik, primo voto Isajewicz (ur. 31 marca 1962 w Kędzierzynie^[1]) – polska aktorka teatralna, telewizyjna i filmowa.

Jest absolwentką Państwowej Szkoły Baletowej w Bytomiu (1981) oraz Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi (1985)^[1].

Pierwszym mężem Ewy Telegi był operator filmowy Marcin Isajewicz, który zginął w wypadku samochodowym. Jest żoną reżysera Andrzeja Domalika, z którym ma córkę Zofię^[2][3].

W sezonie 1985/1986 była aktorką łódzkiego Teatru imienia Stefana Jaracza. Od 1986 roku – przez 27 lat – należała do zespołu Teatru Dramatycznego w Warszawie. Od sezonu 2013/2014 jest aktorką Teatru Ateneum.

W warszawskim Teatrze Dramatycznym oraz w Teatrze Telewizji wystąpiła w licznych spektaklach, będących adaptacjami dzieł m.in. Antona Czechowa, Nikołaja Gogola, Iwana Turgieniewa, czy Fiodora Dostojewskiego, dzięki czemu jest dziś przez wielu uważana za jedną ze specjalistek od ról w repertuarze opartym na XIX-wiecznej literaturze rosyjskiej.

Szereg różnych typów kobiecych stworzyła w adaptacjach największych dzieł literatury rosyjskiej. W Teatrze Telewizji zagrała m.in. w Płatonowie i Wiśniowym sadzie (według Antona Czechowa), Wiosennych wodach (według Iwana Turginiewa), Polowaniu na kaczki (według Aleksandra Wampiłowa), Płaszczu (według Nikołaja Gogola), Dzieciach słońca (według Maksima Gorkiego), czy Sonacie petersburskiej (według Idioty Fiodora Dostojewskiego). Krytyka wysoko oceniła jej Annę Kareninę w Ostatnim dniu Anny Kareniny według powieści Lwa Tołstoja.

Na deskach Teatru Dramatycznego wystąpiła m.in. w Rewizorze (jako Chorodniczyni), Obłomoffie (jako Pszenicyna), czy Scenach z życia letników (jako Warwara Michajłowna) na podstawie Letników Gorkiego.

W filmie zadebiutowała w 1983 w Kasztelance Marka Nowickiego. W latach 80. i w pierwszej połowie lat 90. grała role epizodyczne, m.in. w Lawie (1989) Tadeusza Konwickiego, Korczaku (1990) Andrzeja Wajdy, Wszystkim, co najważniejsze (1992) Roberta Glińskiego oraz Kolejności uczuć (1993) Radosława Piwowarskiego.

Pewnym przełomem w jej filmowej karierze było spotkanie na planie z Andrzejem Domalikiem i Martą Meszaros, w których obrazach stworzyła swoje najbardziej znane i najwyżej ocenione kreacje. Domalik, z którym współpracowała już w teatrze i Teatrze Telewizji, obsadził ją w Nocnych ptakach (1992), ale to kolejna rola – w Łóżku Wierszynina (1997) – przyniosła jej wysokie oceny krytyków oraz nagrodę specjalną na Festiwalu Filmowym w Tarnowie. W roli Maszy wykorzystała swoje doświadczenia z licznych w jej karierze, cenionych ról w sztukach Antona Czechowa na scenie teatralnej i Teatru Telewizji. U Meszaros debiutowała niewielką rolą w międzynarodowej produkcji Siódmy pokój (1995). Za następną w Córach szczęścia (1999) otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki drugoplanowej na 24. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Później zagrała jeszcze u tej reżyser w Małej Vilmie (2000), w Niepochowanym (2002), opowieści o ostatnich latach życia Imre Nagya (w tej roli Jan Nowicki) i w Aurora Borealis (2017). Zagrała również dużą rolę u Volkera Schlöndorffa, w filmie Strajk.

Jej role filmowe charakteryzuje szeroka rozpiętość emploi – między prostytutkami z temperamentem a wytwornymi, nadwrażliwymi damami. Grywa w repertuarze komediowym, dramatycznym oraz gościnnie w serialach.

• Ewa Telega w bazie Filmweb
• Ewa Telega w bazie filmpolski.pl