Felicjan Majorkiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Felicjan Ludwik Majorkiewicz

Iron

Felicjan Majorkiewicz 1943 r.
podpułkownik dyplomowany
Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1904 Wola
Data i miejsce śmierci	21 lutego 1975 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1921–1924 i 1925–1948
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	1 Batalion Saperów Legionów, Kompania Saperów KOP „Hoszcza”, 18 Dywizja Piechoty, Samodzielna Grupa Operacyjna „Narew” 1 Dywizja Piechoty, Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich 1 Brygada Strzelców Oddział III Operacyjny Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej
Stanowiska	referent, szef kancelarii batalionu, dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa, kampania wrześniowa Bitwa o Narwik Kampania francuska 1940 powstanie warszawskie
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Felicjan Ludwik Majorkiewicz ps. „Iron” (ur. 20 listopada 1904 w Woli, zm. 21 lutego 1975 w Warszawie) – inżynier, podpułkownik dyplomowany saperów Polskich Sił Zbrojnych, cichociemny^[1].

Felicjan Ludwik Majorkiewicz urodził się 20 listopada 1904 roku w Woli (powiat lipnowski). W latach 1925–1928 był podchorążym Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie. 11 sierpnia 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1927 roku w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a Minister Spraw Wojskowych przeniósł do kadry oficerów saperów z pozostawieniem w Oficerskiej Szkole Inżynierii na III roku^[2][3]. 27 października 1928 roku Prezydent RP nadał mu 2. lokatę wśród podporuczników ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1927 roku w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[4]. 15 sierpnia 1929 roku awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów.

23 grudnia 1929 roku został przeniesiony do 1 batalionu saperów Legionów w Modlinie^[5]. Do początku 1934 roku pełnił służbę w Korpusie Ochrony Pogranicza na stanowisku zastępcy dowódcy kompanii saperów KOP „Hoszcza” w Hoszczy nad Horyniem^[6]. Z dniem 3 listopada 1934 roku powołany został do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1934–1936^[7]. W 1936 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do dowództwa 18 Dywizji Piechoty w Łomży na stanowisko I oficera sztabu^[8]. 23 marca 1939 roku powołany został do Sztabu Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” na stanowisko oficera Oddziału III Operacyjnego^[9]. Na tym stanowisku odbył kampanię wrześniową 1939 roku.

6 grudnia 1939 roku we Francji otrzymał przydział służbowy do sztabu 1 Dywizji Piechoty na stanowisko oficera Oddziału Operacyjnego^[10]. W lutym 1940 roku, z chwilą sformowania Samodzielniej Brygady Strzelców Podhalańskich mianowany został szefem Oddziału III Taktyczno-Operacyjnego Sztabu. Razem z brygadą uczestniczył w bitwie o Narwik i kampanii francuskiej. Następnie pełnił służbę w Szkocji na stanowisku szefa Oddziału III Taktyczno-Operacyjnego Sztabu 1 Brygady Strzelców.

W nocy z 9 na 10 kwietnia 1944 roku, w ramach operacji „Weller 1” został zrzucony do kraju. W czasie okupacji niemieckiej pełnił służbę w Oddziale III Operacyjnym Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. 20 sierpnia 1944 roku w czasie powstania warszawskiego został ranny^[11].

Służbę w Polskich Siłach Zbrojnych zakończył na stanowisku szefa Oddziału III Operacyjnego Sztabu I Korpusu Polskiego. Był długoletnim, zasłużonym współpracownikiem Wojskowego Przeglądu Historycznego.

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B20-4-9)^[12].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (Rozkaz nr 469 dowódcy AK z 28 września 1944 r. Uzasadnienie brzmiało: „za osobistą odwagę i postawę w okresie walk w Warszawie”. Nr krzyża: 11500^[13]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych

• Narwik, Wydawnictwo MON, Warszawa 1957.
• Dane nam było przeżyć, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1972.
• Lata chmurne – lata dumne, Instytut Wydawniczy PAX, Warszawa 1983, wyd. I, ISBN 83-211-0428-2.

• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych], 1928.
• Felicjan Majorkiewicz: Lata chmurne lata dumne. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1983. ISBN 83-211-0428-2..
• Piotr Rozwadowski (red.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. Tom 6. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2004. ISBN 83-11-09261-3..

• Biogram na stronie elitadywersji.org