Fiodor Kamkow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fiodor Kamkow

Фёдор Васильевич Камков

generał lejtnant
Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1898 Sankt Petersburg
Data i miejsce śmierci	15 czerwca 1951 Rostów nad Donem
Przebieg służby
Lata służby	1916–1917, 1918–1951
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	dowódca: 2 i 5 Korpusu Kawalerii, 18 i 47 Armii, 4 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna domowa w Rosji, wojna polsko-bolszewicka, agresja ZSRR na Polskę, wojna radziecko-fińska, front wschodni (II wojna światowa)
Odznaczenia

Fiodor Wasiljewicz Kamkow (ros.  Фёдор Васильевич Камков) (ur. 13 lutego^?/25 lutego 1898 w Sankt Petersburgu, zam. 24 października 1975 w Rostowie nad Donem) – radziecki wojskowy, generał lejtnant.

W 1916 roku został powołany do armii rosyjskiej. Służył jako szeregowiec i brał udział w walkach na Front Południowo-Zachodni.

W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej, będąc żołnierzem w 14 Dywizji Kawalerii wchodzącej w skład 1 Armii Konnej. Uczestniczył w walkach przeciwko wojską gen. Judenicza i Wrangla. Następie wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Był w tym czasie pomocnikiem dowódcy i dowódca szwadronu kawalerii oraz pomocnikiem dowódcy 79 pułku kawalerii. W 1920 roku ukończył 1 Piotrogrodzki Kurs Kawalerii.

Po zakończeniu wojny domowej nadal służył w 14 Dywizji Kawalerii (Moskiewski Okręg Wojskowy), a w 1924 roku ukończył Wyższą Szkołę Kawalerii w Leningradzie. Był dowódcą 58 pułku kawalerii, następnie pomocnikiem ds. oddziałów bojowych 57 pułku kawalerii, a potem pomocnikiem dowódcy tego pułku ds. gospodarczych. W lipcu 1931 roku został dowódcą i komisarzem wojskowym 34 pułku kawalerii 6 Dywizji Kawalerii wchodzącej w skład Białoruskiego OW. W 1934 roku ukończył wyższy kurs doskonalący kawalerii. W lipcu 1937 roku został dowódcą 7 Dywizji Kawalerii z Białoruskiego OW. Jako dowódca tej dywizji wziął udział w agresja ZSRR na Polskę i w wojnie radziecko-fińskiej. W czerwcu 1940 roku został dowódcą 29 Dywizji Zmechanizowanej, a w lipcu 1940 roku dowódcą 2 Korpusu Kawalerii w Kijowskim Specjalnym OW. Natomiast w czerwcu 1941 roku dowódcą 5 Korpusu Kawalerii w tym samym okręgu.

Po agresji niemieckiej na ZSRR nadal dowodził 5 KKaw. i brał udział w walkach granicznych w składzie 6 Armii Frontu Południowo-Zachodniego^[1], a następnie w składzie 26 Armii w walkach obronnych na kierunku kijowskim i obronie Donbasu. W dniu 28 listopada 1941 roku został dowódcą 18 Armii, którą dowodził do lutego 1942 roku i ponownie od kwietnia 1942 roku. W tym czasie armia ta wzięła udział w kontrofensywie pod Rostowem, a następnie w obronnych działaniach na Północnym Kaukazie w składzie Frontu Północno-Kaukaskiego. W listopadzie 1942 roku został dowódcą 47 Armii Frontu Zakaukaskiego, która prowadziła działania obronne w rejonie miasta Tuapse. Dowodził ta armią do stycznia 1943 roku, zwolniony ze stanowiska pozostała początkowo w dyspozycji Rady Wojskowej Frontu Zakaukaskiego, a potem Naczelnego Dowództwa. Skierowany został wtedy na kurs doskonalący do Akademii Wojskowej im. Woroszyłowa, który ukończył w 1944 roku. Po ukończeniu kursu mianowany w lutym 1944 roku został mianowany zastępca dowódcy grupy konno-zmechanizowanej 1, a potem 2 Frontu Ukraińskiego i wraz z nią uczestniczył w operacji korsuńsko-szewczenkowskiej, umańsko-batoszańskiej i debreczyńskiej. W kwietniu 1945 roku został mianowany dowódcą 4 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii. Na czele tego korpusu wziął udział w operacji bratysławsko-brnowskiej i praskiej. Po zakończeniu wojny w Europie pozostał dowódcą korpusu, a w październiku 1946 roku został skierowany do Akademii Wojskowej im. Frunzego jako wykładowca. Od grudnia 1946 roku początkowo był dowódcą 3 Samodzielnej Gwardyjskiej Dywizji Kawalerii, a następnie od maja 1948 roku 4 Samodzielnej Gwardyjskiej Dywizji Kawalerii. W listopadzie 1949 roku został pomocnikiem dowódcy Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego i funkcję tę pełnił do śmierci.

Zmarł w Rostowie nad Donem, a pochowany został w Leningradzie na cmentarzu Bogosłowskim.

• kombrig (17.02.1938 rozkaz nr 235/п)
• generał major (04.06.1940 rozkaz nr 945)
• generał lejtnant (27.03.1942 rozkaz nr 401)

• Order Lenina (dwukrotnie – 06.11.1941^[2], 30.04.1945^[3])
• Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie – 1938, 03.11.1944^[4], 24.06.1948^[5])
• Order Suworowa II st. (13.06.1944^[6])
• Order Kutuzowa I st. (28.04.1945^[7]
• Order Czerwonej Gwiazdy (1935)
• Medal „Za obronę Kaukazu” (12.02.1945^[8])
• Medal „Za wyzwolenie Pragi”
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”
• Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”

• Michał Fiszer, Jerzy Gruszczyński: Operacja Barbarossa 1941. Hitlera uderza na ZSRR. Poznań: 2009. ISBN 978-83-261-0286-8.
• Praca zbiorowa: Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 88-89. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).