Franciszek Buczek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Franciszek Buczek

major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	4 lipca 1895 Orzechówka
Data i miejsce śmierci	16 października 1977 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	11 pułk piechoty 42 pułk piechoty 12 Dywizja Piechoty Brygada KOP „Wilno” Armia „Modlin”
Stanowiska	szef sztabu brygady
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Franciszek Buczek (ur. 4 lipca 1895 w Orzechówce, zm. 16 października 1977 w Warszawie^[1]) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.

Urodził się 4 lipca 1895^[2]. Pochodził z Orzechówki. W 1917 zdał maturę w Gimnazjum Państwowym w Brzozowie w historycznie pierwszym roczniku szkoły^[3].

Został przyjęty do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4], później do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923^[5]. W latach 20. był oficerem 11 pułku piechoty (garnizon Tarnowskie Góry), w tym w 1923 jako oficer nadetatowy tej jednostki był w kadrze naukowej Centralnej Szkoły Podoficerów Zawodowych Piechoty Nr 1^[6][7]. W 1928 był przydzielony do 42 pułku piechoty w garnizonie Białystok^[8]. Ukończył Wyższą Szkołę Wojenną na IX Kursie Normalnym od 2 listopada 1928 do 1 listopada 1930, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. W 1930 był oficerem 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu^[9]. 9 grudnia 1932 roku ogłoszono jego przeniesienie z 12 DP do Sztabu Głównego w Warszawie^[10]. 26 stycznia 1934 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do dowództwa Brygady KOP „Wilno” w Wilnie na stanowisko szefa sztabu^[11]. 22 grudnia 1934 roku ogłoszono jego zwolnienie ze stanowiska szefa sztabu^[12]. Następnie powierzono mu dowodzenie kompanią graniczną KOP „Turylcze”. Wiosną 1935 roku został przeniesiony z KOP do Komendy Straży Granicznej na stanowisko szefa oddziału^[13][14].

W latach 30. został awansowany do stopnia majora piechoty

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był oficerem Oddziału IV Sztabu Armii „Modlin”, a następnie Sztabu Armii gen. Przedrzymirskiego^[1][15]. 24 września został przydzielony do dowództwa 41 Dywizji Piechoty^[16]. 26 września, po kapitulacji, dostał się do niemieckiej niewoli. W niewoli przebywał do wiosny 1945 roku. Był osadzony w Oflagu VII A Murnau^[17].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[18][19]
• Krzyż Walecznych

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Uczniowie oraz absolwenci Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Brzozowie. W: Jerzy Ferdynand Adamski: 75 lat Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Brzozowie. Brzozów: Muzeum Regionalne PTTK w Brzozowie, 1984, s. 31.
• Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
• Tadeusz Jurga, Władysław Karbowski: Armia „Modlin” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07274-4.