Franciszek Flatau – Wikipedia, wolna encyklopedia

Franciszek Józef Flatau
Ilustracja
Franciszek Flatau (między 1919 a 1927)
rotmistrz rotmistrz
Data urodzenia

25 lutego 1900

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

do 1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Szwoleżerów

Stanowiska

dowódca szwadronu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Odznaka 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego Odznaka 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich
Pierwszy z lewej – por. Franciszek Flatau.
por. Franciszek Flatau w samochodzie

Franciszek Józef Flatau (ur. 25 lutego 1900, zm. 1940 w Katyniu) – rotmistrz Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Michała i Marii z Müllerów (1879–1952)[1].

9 marca 1917 roku pełnił służbę w Żandarmerii Polowej Legionów Polskich, w stopniu szeregowca[2]. 23 października 1920 roku, jako podoficer byłych Legionów Polskich, został mianowany z dniem 1 października 1920 roku podporucznikiem żandarmerii. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Żandarmerii Wojskowej Okręgu Generalnego „Lublin” w Lublinie[3]. W listopadzie 1919 roku objął dowództwo Plutonu Żandarmerii Lublin 3[4]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Żandarmerii Wojskowej w Warszawie, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 5 dywizjon żandarmerii w Krakowie[5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 74. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii[6]. Z dniem 1 lipca 1923 roku został przeniesiony z 5 dywizjonu żandarmerii w Krakowie do 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie i wyznaczony na stanowisko oficera śledczego[7][8][9]. W październiku 1925 roku został przeniesiony z korpusu oficerów żandarmerii (1 dżand.) do korpusu oficerów kawalerii, w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 269,01 lokatą oraz przydzielony do 2 pułku Szwoleżerów Rokitniańskich[10]. 5 czerwca 1926 roku został przeniesiony służbowo do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych w Warszawie[11].

Następnie został przeniesiony do 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w Warszawie[12]. 27 stycznia 1930 roku awansował na rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 33. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[13][14][15].

Kampanię wrześniową 1939 roku rozpoczął na stanowisku dowódcy 2 szwadronu 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. 14 września w folwarku Lucynów, położonym na wschód od Woli Wodyńskiej dowodzony przez niego pododdział oraz 1 i 4 szwadrony odłączyły się od pułku, a następnie przyłączyły do Grupy Kawalerii „Chełm”. Rotmistrz Flatau zachował dowództwo nad trzema szwadronami swojego pułku. 2 października w rejonie Domostawa-Momoty Górne złożył broń przed Sowietami[16]. Był jeńcem obozu w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD w Katyniu.

8 września 1934 pojął za żonę pannę Kirstównę. Druhnami były Jadwiga i Wanda Piłsudskie, a drużbami - dwóch najmłodszych oficerów 1 pszw. Zdjęcie ślubne posiada Narodowe Archiwum Cyfrowe[17].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mieses 1937 ↓, s. 7.
  2. Pismo nr 3412/17 adiutanta Komendy Żandarmerii Polowej Legionów Polskich do Komendy Legionów Polskich z 9 marca 1917 roku w sprawie wykazu oficerów, podoficerów, szeregowców i ordynansów Żandarmerii Polowej Legionów Polskich poddanych Królestwa Polskiego i poddanych austriackich, Centralne Archiwum Wojskowe, sygn. I. 120.1.117 s. 167–171.
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 43 z 10 listopada 1920 roku, poz. 1035.
  4. Jan Suliński, 2 Dywizjon Żandarmerii Wojskowej Lublin (1918–1939), Centrum Szkolenia Żandarmerii Wojskowej, Mińsk Mazowiecki 2012, s. 27.
  5. Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 403, 618.
  6. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 294.
  7. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 40 z 22 czerwca 1923 roku, s. 407.
  8. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1053, 1065.
  9. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 960, 967.
  10. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 114 z 28 października 1925 roku, s. 616.
  11. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 22 z 5 czerwca 1926 roku, s. 178.
  12. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 287, 354.
  13. Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 27.
  14. Rocznik Oficerów Kawalerii 1930 ↓, s. 11.
  15. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 154, 625.
  16. Ludwik Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wydawnictwo Lubelskie, wyd. II, Warszawa 1986, ISBN 83-222-0377-2, s. 175, 226–228, 373.
  17. 1 Pułk Szwoleżerów. Warszawa: Edipresse Polska, 2012, s. 45, seria: Wielka księga kawalerii polskiej. ISBN 987-83-7769-220-2.
  18. M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. a b c d e Na podstawie fotografii [1].
  20. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  21. a b Na podstawie fotografii [2].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]