Franciszek Flatau – Wikipedia, wolna encyklopedia

Franciszek Józef Flatau

Franciszek Flatau (między 1919 a 1927)
rotmistrz
Data urodzenia	25 lutego 1900
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	do 1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Szwoleżerów
Stanowiska	dowódca szwadronu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Franciszek Józef Flatau (ur. 25 lutego 1900, zm. 1940 w Katyniu) – rotmistrz Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Urodził się w rodzinie Michała i Marii z Müllerów (1879–1952)^[1].

9 marca 1917 roku pełnił służbę w Żandarmerii Polowej Legionów Polskich, w stopniu szeregowca^[2]. 23 października 1920 roku, jako podoficer byłych Legionów Polskich, został mianowany z dniem 1 października 1920 roku podporucznikiem żandarmerii. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Żandarmerii Wojskowej Okręgu Generalnego „Lublin” w Lublinie^[3]. W listopadzie 1919 roku objął dowództwo Plutonu Żandarmerii Lublin 3^[4]. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Dowództwie Żandarmerii Wojskowej w Warszawie, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 5 dywizjon żandarmerii w Krakowie^[5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 74. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii^[6]. Z dniem 1 lipca 1923 roku został przeniesiony z 5 dywizjonu żandarmerii w Krakowie do 1 dywizjonu żandarmerii w Warszawie i wyznaczony na stanowisko oficera śledczego^[7][8][9]. W październiku 1925 roku został przeniesiony z korpusu oficerów żandarmerii (1 dżand.) do korpusu oficerów kawalerii, w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 269,01 lokatą oraz przydzielony do 2 pułku Szwoleżerów Rokitniańskich^[10]. 5 czerwca 1926 roku został przeniesiony służbowo do Gabinetu Ministra Spraw Wojskowych w Warszawie^[11].

Następnie został przeniesiony do 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w Warszawie^[12]. 27 stycznia 1930 roku awansował na rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 33. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[13][14][15].

Kampanię wrześniową 1939 roku rozpoczął na stanowisku dowódcy 2 szwadronu 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego. 14 września w folwarku Lucynów, położonym na wschód od Woli Wodyńskiej dowodzony przez niego pododdział oraz 1 i 4 szwadrony odłączyły się od pułku, a następnie przyłączyły do Grupy Kawalerii „Chełm”. Rotmistrz Flatau zachował dowództwo nad trzema szwadronami swojego pułku. 2 października w rejonie Domostawa-Momoty Górne złożył broń przed Sowietami^[16]. Był jeńcem obozu w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD w Katyniu.

8 września 1934 pojął za żonę pannę Kirstównę. Druhnami były Jadwiga i Wanda Piłsudskie, a drużbami - dwóch najmłodszych oficerów 1 pszw. Zdjęcie ślubne posiada Narodowe Archiwum Cyfrowe^[17].

• Krzyż Niepodległości (16 września 1931)^[18]
• Krzyż Walecznych^[19]
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[20]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[19]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[19]
• Odznaka 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego^[21]
• Odznaka 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich^[21]
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[19]
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)^[19]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik Oficerów Kawalerii 1930. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
• Mateusz Mieses. Polacy chrześcijanie pochodzenia żydowskiego. Z galeri neofitów. „Nasz Przegląd”. 123, 1937-04-29. Warszawa.