Fronty polskie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fronty polskie – w zależności od zadania, jakie przed nimi stawiano, a co za tym idzie od wielkości przydzielonych sił i środków fronty w strukturach organizacyjnych Wojska Polskiego spełniały rolę związków operacyjnych lub strategicznych.

Fronty posiadały niestały skład organizacyjny i siłę bojową, mogącą odpowiadać zarówno dywizji, jak i kilku armiom.

• Front Wołyński
• Front Przeciwniemiecki, podlegały mu:
  • Front Litewsko-Białoruski
  • Front Mazowiecki
  • Front Wielkopolski
  • Front Południowo-Zachodni/Śląski, do czerwca 1919:
    • Front Śląski
    • Front Cieszyński
  • Front Pomorski
• Front Poleski
• Front Galicyjsko-Wołyński, od lipca 1919:
  • Front Galicyjski/Podolski
  • Front Wołyński (ponownie)

• Front gen. Szeptyckiego/Północno-Wschodni/Północny
• Front gen. Rydza-Śmigłego/Ukraiński/Południowo-Wschodni/Środkowy
• Front Południowy

• Grupa Armii Warszawa/gen. Rómmla
• Front Północny/Grupa Armii gen. Dąb-Biernackiego
• Front Środkowy/Grupa Armii gen. Piskora
• Front Południowy/Grupa Armii gen. Sosnkowskiego
• Grupa Armii Poznań-Pomorze/Grupa Armii gen. Kutrzeby

W 1944 roku w polskim i radzieckim dowództwie planowano z armii polskich utworzyć Front Polski (na wzór radziecki). Jednak z powodu braku kadry oficerskiej pomysłu zaniechano.

Zgodnie z „Planem zamierzeń organizacyjnych WP na lata 1955–1960” Siły Zbrojne PRL na wypadek wojny z zachodem ze swojego składu miały wydzielić Front Polski/Nadmorski.

• fronty radzieckie
• grupa armii
• niemieckie grupy armii