GNPO – Wikipedia, wolna encyklopedia

GNPO

Dane podstawowe
Państwo	Polska
Producent	Zakłady Mechaniczne Dezamet
Przeznaczenie	granat nasadkowy
Dane techniczne
Długość	274 mm
Średnica	40 mm
Przebijalność pancerza	80 mm
Użytkownicy
Wojsko Polskie

GNPO (GNPO-93) – polski, przeciwpancerno-odłamkowy granat nasadkowy.

Granat GNPO miał być miotany przy pomocy kbk wz. 88. Granat jest wyposażony w pułapkę pociskową, dzięki czemu może być wystrzeliwany przy pomocy naboi ostrych. Celownik do strzelania granatem jest przymocowany do lotek granatu i odpada przy strzale, maksymalny zasięg granatu to około 240 m. W latach 90. w związku z wycofaniem z uzbrojenia kbk wz. 88 i wprowadzeniem do uzbrojenia kbk wz. 96 posiadającego urządzenie wylotowe o mniejszej średnicy zaprojektowano specjalną wkładkę redukcyjną, dzięki której granat GNPO może być miotany z kbk wz. 96.

Granaty GNPO były wykorzystywane bojowo przez żołnierzy polskiego kontyngentu w Iraku i Afganistanie^[1]. Podczas testów przebijały wówczas np. pancerze transporterów BTR-70^[1]. Ich ocena była pozytywna dzięki prostocie użycia i braku konieczności modyfikacji i zwiększenia masy broni, jak w przypadku granatników podwieszanych, z kolei mimo mniejszego od nich zasięgu były wystarczające na typowych odległościach walki do 200 m, powodując szybsze wycofanie się przeciwnika ostrzeliwującego patrol^[1].