Goldfinger (film) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Goldfinger
Ilustracja
Logo filmu
Gatunek

sensacyjny
akcja

Rok produkcji

1964

Data premiery

17 września 1964

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone
Wielka Brytania

Język

angielski
niemiecki
mandaryński
hiszpański

Czas trwania

110 min

Reżyseria

Guy Hamilton

Scenariusz

Richard Maibaum
Paul Dehn
na podstawie powieści
Iana Fleminga

Główne role

Sean Connery
Honor Blackman
Gert Fröbe
Cec Linder

Muzyka

John Barry

Zdjęcia

Ted Moore

Scenografia

Ken Adam

Montaż

Peter R. Hunt

Produkcja

Albert R. Broccoli
Harry Saltzman

Wytwórnia

EON Productions

Dystrybucja

United Artists

Budżet

3 000 000 USD

Poprzednik

Pozdrowienia z Rosji (1963)

Kontynuacja

Operacja Piorun (1965)

Nagrody
Oscar

Goldfinger – trzeci film wytwórni EON Productions z serii 007. W rolę Jamesa Bonda wcielił się ponownie Sean Connery. Film opowiada o pojedynku agenta 007 z tytułowym Goldfingerem, przemytnikiem złota, mającym na celu zajęcie Fort Knox.

Zdjęcia kręcono w amerykańskich stanach Floryda (Miami) i Kentucky (Fort Knox), w Anglii (m.in. Londyn, Stoke Poges w hrabstwie Buckinghamshire) oraz w Szwajcarii (Andermatt w kantonie Uri, zakłady Pilatus Aircraft w Stans w kantonie Nidwalden)[1].

Piosenkę tytułową wykonała Shirley Bassey. Film otrzymał Oscara za najlepsze efekty dźwiękowe.

Fabuła

[edytuj | edytuj kod]

James Bond, wypoczywający w hotelu w Miami, dostaje od M nowe zadanie, a mianowicie ma obserwować niejakiego Goldfingera, jubilera, który ponoć przemyca złoto, a następnie sprzedaje je na różnych rynkach, pieniądze zaś umieszcza w bankach na całym świecie. Goldfinger regularnie ogrywa pewnego gościa w karty. Bond wkrada się do apartamentu Jill Masterson, która przez radio wyjawia Goldfingerowi karty przeciwnika. 007 uniemożliwia kanciarzowi korzystanie z radia, następnie uwodzi Jill. Po wspólnie spędzonym popołudniu w apartamencie Bonda agent zostaje pozbawiony przytomności, a w tym czasie dziewczyna ginie pomalowana złotą farbą. Następnie Bond spotyka się z Goldfingerem na partyjce golfa. Agent w sprytny sposób ogrywa przeciwnika wprowadzając go w złość. W tym też czasie poznajemy ochroniarza Oddjoba. Bond kontynuuje śledztwo w Genewie. Tam poznaje siostrę zamordowanej Jill, Tilly Masterson, która początkowo nie ujawnia swojej tożsamości. Wkrótce zostaje zabita przez Oddjoba. Bondowi udaje się przeżyć dzięki podsłuchanym wcześniej rozmowom Goldfingera z zagranicznymi gangsterami.[2]

007 zostaje przewieziony do siedziby Goldfingera w USA. W trakcie lotu poznaje piękną Pussy Galore – pilota, który pracuje dla Goldfingera. W posiadłości przebiegłego jubilera Bond dowiaduje się, że Goldfinger planuje kradzież złota z Fortu Knox. Zamierza zabić wszystkich służących tam żołnierzy za pomocą niewidzialnego gazu „Delta-9”, który ma zostać rozpylony przez Pussy i jej grupę. Wkrótce wielu zagranicznych gangsterów ginie za sprawą gazu „Delta-9”, a jeden z nich zostaje zmasakrowany prasą mechaniczną. Później jednak okazuje się, że Goldfinger nie planuje kradzieży złota, lecz zamierza podłożyć w forcie bombę, która spowoduje skażenie amerykańskich zasobów złota, przez co wartość kruszcu należącego do niego wzrośnie wielokrotnie. Bond jednak uwodzi Pussy, która dowiedziawszy się o planach swojego pracodawcy zamienia butle z gazem. Goldfinger nieświadomy niczego wkracza do fortu, gdzie zastawiono na niego pułapkę. Żołnierze jednak nie do końca spełniają swoje zadanie i bomba zostaje rozbrojona. W trakcie potyczki Bond zabija Oddjoba. Goldfinger ucieka. Chowa on się w samolocie, którym ma lecieć Bond. W czasie potyczki w lecącym samolocie pistolet Goldfingera wystrzeliwuje, właściciel ginie, a Bond i Pussy katapultują się na malutką wysepkę.[2]

Produkcja

[edytuj | edytuj kod]

Producenci postanowili tym razem zainwestować dużo więcej niż zwykle w film o Bondzie[2]. W porównaniu z poprzednikami, film miał dużo większy budżet[2]. Postawiono także na gadżety.[2] Sean Connery dostał za rolę pół miliona dolarów.[2] Zaczęto kompletować obsadę i wybierać lokacje. Zdecydowano się na prace na planie w Ameryce gdyż tam, rozgrywa się duża część powieści, Anglię oraz Szwajcarię.[2] Scenarzyści zdecydowali by czołówka sprzed napisów początkowych nie miała związku z fabułą filmu.[2] Do roli Goldfingera wybrano Niemca, Gerta Fröbe.[2] Wszystkie jego kwestie zostały zdubbingowane, ponieważ nie znał języka angielskiego.[2] Po skompletowaniu obsady, zdjęcia ruszyły 20 stycznia 1964 roku[2]. Ekipa rozpoczęła pracę w Miami[2]. Kręcono tam ujęcia bez głównych aktorów, głównie plenery, krajobrazy oraz otoczenie hotelu Fontainbleu.[2] Z Florydy filmowcy powrócili do Anglii, gdzie w Pinewood i okolicach, nakręcono niemal cały materiał filmowy łącznie ze scenami w specjalnie na tę okazję wybudowanej na terenie studia replice Fortu Knox.[2] Sean Connery dołączył do ekipy w Pinewood, nie był wcześniej w Miami.[2] Z początkiem lata, ekipa wyruszyła do Szwajcarii, gdzie kręcono sceny jazdy Bonda Astonem Martinem, oraz plenery.[2] 21 lipca 1964 roku zakończyły się zdjęcia do filmu Goldfinger.[2] Premiera światowa miała miejsce 17. września 1964 roku.[2]

Obsada

[edytuj | edytuj kod]
Aston Martin DB5 – takim autem porusza się Bond; w filmie wykorzystano dwa egzemplarze tego modelu, jeden z nich nie miał gadżetów

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Goldfinger. Movie Locations. [dostęp 2023-09-09]. (ang.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r VIVA! KINO, nr 11(47), s.6-11, czerwiec 2007.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]