Gudō Tōshoku – Wikipedia, wolna encyklopedia
Data urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Szkoła | |
Linia przekazu Dharmy zen | |
Nauczyciel | |
Następca | |
Zakon |
Gudō Tōshoku (ur. 1577, zm. 1661; jap. 愚堂東宴) – japoński mistrz zen szkoły rinzai, wybierany trzykrotnie opatem Myōshin-ji.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]W wieku 8 lat wstąpił do klasztoru. Jeszcze jako młody człowiek rozpoczął podróż po japońskich klasztorach szkoły rinzai. Był uczniem mało znanego mistrza zen Yozana Keiyo. W 1628 roku osiągnął oświecenie[1].
Dzięki swojemu zrozumieniu zenu stał się wkrótce bardzo znany w kręgach buddyjskich. Wieści o nim dotarły również do pałacu cesarskiego i po jakimś czasie Gudō został prywatnym nauczycielem emerytowanego cesarza Go-Yōzeia (後陽成, pan. 1586-1611). Doprowadził cesarza do oświecenia. Cesarz spytał: "A więc powiedz mi, człowiek osiąga oświecenie - co dzieje się z nim po śmierci?" Gudō odparł: "Nie wiem". Cesarz powiedział: "Ty nie wiesz? Czyż nie jesteś oświeconym nauczycielem?" Gudō rzekł: "Jestem. Ale nie zmarłym". Cesarz nie wiedział co począć dalej, gdy Gudō klepnął oboma dłońmi podłogę i cesarz w tym momencie został oświecony[1].
Dzięki cesarskiemu wsparciu Gudō podróżował po całej Japonii odbudowując i zakładając nowe świątynie i klasztory.
Został wybrany trzykrotnie w różnych okresach czasu opatem najbardziej wówczas prestiżowego klasztoru Myōshin. Był przekonany o konieczności przeprowadzenia reform w szkole rinzai, jednak nie miał dość energii, aby je przeprowadzić[2].
Był dość niechętny chińskim mistrzom chan i nie zgodził się na zaproszenia do Myōshin-ji Yinyuana Longqi. Pośrednim skutkiem tego było powstanie szkoły zen ōbaku.
Przed śmiercią napisał: "Moje zadanie jest ukończone. Teraz, ci którzy idą za mną, muszą pracować dla dobra całej ludzkości"[3].
Zmarł 1 dnia 10 miesiąca 1661 roku.
Otrzymał pośmiertny tytuł Daien Hōkan Kokushi.
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w innym kraju.
- 52/25. Songyuan Chongyue (1139–1209
- 53/26. Wuming Huixin (bd)
- 54/27. Lanxi Daolong (1213–1278)
- 53/26. Yun’an Puyan (1156–1226)
- 54/27. Xutang Zhiyu (1185–1269)
- 55/28/1. Nampo Jōmyō (1235–1309) (także Shōmyō; Daiō Kokushi) Japonia. Szkoła rinzai.
- 56/29/2. Hōō Soichi (1274–1357)
- 57/30. Daichū Sōshin (bd)
- 58/31. Gettan Sōkō (1326–1389)
- 57/30. Daichū Sōshin (bd)
- 56/29. Shūhō Myōchō (1282–1338) (także Daitō Kokushi)
- 57/30. Tettō Gikō (1295–1369)
- 57/30. Kanzan Egen (także Muso Daishi) (1277–1360)
- 58/31. Juō Sōhitsu (1296-1380)
- 59/32. Muin Sōin (1326-1410)
- 60/33. Nippo Soshun? (1368-1448) niepewny
- 61/34. Sekkō Sōshin (także Tozen) (1408-1486)
- 62/35. Tokūho Zenketsu (1419-1506)
- 63/36.
- 64/37.
- 65/38. Daigu Sōchiku (1584-1669)
- 65/38. Ungo Kiyō (1583-1659)
- 64/37.
- 63/36.
- 62/35. Tōyō Eichō (1429-1504)
- 63/36. Yozan Keiyo (bd)
- 64/37. Gudō Tōshoku (1577–1676)
- 65/38. Kengan Zen’etsu (1623–1701)
- 66/39. Kogetsu Zenzai (1667–1751)
- 67/40. Gessen Zenne (1702–1781)
- 68/41. Sengai Gibon (1750–1837)
- 67/40. Gessen Zenne (1702–1781)
- 66/39. Kogetsu Zenzai (1667–1751)
- 65/38. Isshi Monju (1608–1646)
- 65/38. Shidō Munan (Bunan) (1603–1676)
- 66/39. Dōkyō Etan (także Shoju Rojin) (1642–1721)
- 67/40. Hakuin Ekaku (1685–1768)
- 66/39. Dōkyō Etan (także Shoju Rojin) (1642–1721)
- 65/38. Kengan Zen’etsu (1623–1701)
- 64/37. Gudō Tōshoku (1577–1676)
- 63/36. Yozan Keiyo (bd)
- 62/35. Tokūho Zenketsu (1419-1506)
- 61/34. Sekkō Sōshin (także Tozen) (1408-1486)
- 60/33. Nippo Soshun? (1368-1448) niepewny
- 59/32. Muin Sōin (1326-1410)
- 58/31. Juō Sōhitsu (1296-1380)
- 56/29/2. Hōō Soichi (1274–1357)
- 55/28/1. Nampo Jōmyō (1235–1309) (także Shōmyō; Daiō Kokushi) Japonia. Szkoła rinzai.
- 54/27. Xutang Zhiyu (1185–1269)
- 53/26. Wuming Huixin (bd)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Richard Bryan McDaniel: Zen Masters of Japan. The Second Step East. Rutland, Vermont: Tuttle Publishing, 2013, s. 317. ISBN 978-4-8053-1272-8.
- Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.