Nampo Jōmyō – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nampo Jōmyō

南浦紹明

Mistrz zen Nampo Jōmyō
Data i miejsce urodzenia	1235 Suruga
Data i miejsce śmierci	1308 Kenchō-ji
Szkoła	rinzai
Linia przekazu Dharmy zen	Yangqi Fanghui
Nauczyciel	Xutang Zhiyu
Następca	Shūhō Myōchō
Zakon	zen

Nampo Jōmyō (jap. 南浦紹明; lub Nanpo Shōmyō, 1235–1308) – japoński mistrz zen szkoły rinzai, znany także jako Daiō Kokushi (大應國師).

Pochodził z prowincji Suruga (obecnie część prefektury Shizuoka) i był bratankiem Enni Ben’ena. Swój rozwój duchowy rozpoczął w lokalnej świątyni w pobliżu domu. W wieku 15 lat został mnichem. Gdy miał lat 18 przybył do Kamakury, gdzie w klasztorze Kenchō (建長寺) spotkał mistrza chan Lanxi Daolonga. Przez jakiś czas praktykował pod jego kierunkiem^[1].

W roku 1259 udał się Chin, aby praktykować pod kierunkiem brata dharmicznego mistrza Lanxi - Xutanga Zhiyu (1185–1269), który nauczał wtedy w klasztorze na górze Xuetou w prowincji Zhejiang. Gdy mistrz przeniósł się do klasztoru Jingci a potem na górę Jing, która była wtedy wielkim centrum buddyzmu, Nampo wędrował razem z nim^[2].

Latem 1265 roku doświadczył oświecenia i został spadkobiercą Dharmy mistrza Xutanga. Przed powrotem do Japonii mistrz podarował mu wiersz, w którym wyraził nadzieje jakie z nim wiązał:

^[2][3]

Po powrocie do Japonii Nampo spędził jeszcze kilka lat, praktykując u swojego poprzedniego nauczyciela, Lanxiego. Następnie udał się na wyspę Kiusiu, aby poprowadzić klasztor Kōtoku (興徳寺) w Fukuoce, a potem został opatem Sōfuku (崇福寺). W klasztorze tym spędził ponad trzydzieści lat. Chociaż nie dorównywał on wielkim kompleksom klasztornym Kioto i Kamakury, to był bardzo aktywny, zwłaszcza jako łącznik ruchu zen z Chinami. Przewinęło się przez niego wielu chińskich i japońskich mnichów. Również sam Nampo przyciągał wielu ludzi do klasztoru, który stał się jego miejscem oddania praktyce zen^[2].

W 1304 roku na zaproszenie byłego cesarza Kameyamy (亀山天皇, pan. 1260–1274) Nampo przybył do Kioto i w następnym roku został opatem Manju-ji (萬壽寺), gdzie jego uczniem został Shūhō Myōchō (1282–1338). Były cesarz Go-Uda (後宇多天皇, pan. 1274–1287) wybudował dla niego klasztor Kagen, jednak na skutek sprzeciwu hierarchii tendai z góry Hiei, niezadowolonej ze stylu i nauk zen, Nampo nie mógł przejąć tej świątyni. Przeniósł się więc do Kamakury, gdzie szybko został opatem Shōkan-ji. W końcu został opatem Kenchō-ji.

Prowadził ten najbardziej szanowany klasztor zen w Japonii przez rok. Jak przepowiedział, zmarł 29 dnia 12 miesiąca 1308 roku. Przed śmiercią napisał wiersz:

^[3][4]

Otrzymał pośmiertny tytuł Enzū Daiō Kokushi (圓通大應國師), który zwykle jest skracany do Daiō Kokushi. Cesarz zażądał, aby jego prochy zostały złożone w świątyni Ryōshō-ji, wybudowanej specjalnie w tym celu. Ponieważ jednak jego uczeń Shūhō Myōchō został opatem założycielem klasztoru Daitoku grób Nampo i główny ośrodek jego kultu znajdują się w Daitoku^[4].

W tym okresie – XIII wiek – okazało się, że Japończycy nie tylko są już w pełni przygotowani do przyjęcia zen, ale także są zdecydowani na jego praktykowanie. Nampo zajmuje unikatową pozycję w tradycji szkoły rinzai. Cieszył się szacunkiem swoich współczesnych, ale z dzisiejszej perspektywy jest właściwie patriarchą szkoły rinzai. Jeszcze przed końcem okresu Kamakury wprowadzenie zen do Japonii okazało się całkowitym sukcesem.

Do Japonii dokonano 24 wczesnych transmisji chan/zen z Chin. Do dziś przetrwała w Japonii tylko jedna linia przekazu rinzai – właśnie ta od Nampo Jōmyō. Linia przekazu wytyczona przez jego ucznia Daitō Kokushi (大燈國師) (Shūhō Myōchō) i ucznia Shūhō, Kanzana Egena (關山慧玄) (1277–1360), nosiła nazwę "ōtōkan"^[a].

Jego nauki zostały zapisane w następujących pracach:

• Kōtoku-ji goroku
• Sōfuku-ji goroku
• Enzū Daiō kokushi goroku
• Manju-ji goroku

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w innym kraju.

• 52/25. Songyuan Chongyue (1139–1209
  • 53/26. Wuming Huixin (1160–1237)
    • 54/27. Lanxi Daolong (1213–1278)
  • 53/26. Yun’an Puyan (1156–1226)
    • 54/27. Xutang Zhiyu (1185–1269)
      • 55/28/1. Nampo Jōmyō (1235–1309) (także Shōmyō; Daiō Kokushi) Japonia. Szkoła rinzai.
        • 56/29/2. Hōō Soichi (1274–1357)
          • 57/30. Daichū Sōshin (bd)
            • 58/31. Gettan Sōkō (1326–1389)
        • 56/29. Shūhō Myōchō (1282–1338) (także Daitō Kokushi)
          • 57/30. Tettō Gikō (1295–1369)
            • 58/31. Gongai Sōchū (1315–1390)
              • 59/32. Kesō Sōdon (1352–1428)
                • 60/33. Ikkyū Sōjun (1394–1481)
                • 60/33. Yōsō Sōi (1379–1458)
                  • 61/34. Shumpo Sōki (1416–1496)
                    • 62/35. Jitsuden Sōshin (1434–1507)
                      • 63/36. Kogaku Sōkō (1465–1548)
                        • 64/37.
                          • 65/38. Shōrei Sōkin (1489–1568)
                            • 66/39. Kokei Sōchin (1515–1597)
                            • 66/39. Shun’oku Sōen (1529–1611)
                              • 67/40. Kōgetsu Sōgan (1574–1643)
                              • 67/40. Enshū Kobori (bd)
                            • 66/39. Ittō Shōteki (1539–1612)
                              • 67/40. Takuan Sōhō (1573–1645) nie zostawił spadkobierców
          • 57/30. Kanzan Egen (także Muso Daishi) (1277–1360)

• Richard Bryan McDaniel: Zen Masters of Japan. The Second Step East. Rutland, Vermont: Tuttle Publishing, 2013, s. 317. ISBN 978-4-8053-1272-8.
• Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.