Gustaw Kuchinka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Gustaw Kuchinka
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

17 marca 1875
Czerniowce

Data i miejsce śmierci

6 grudnia 1923
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1895–1923

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

27 Dywizja Piechoty

Stanowiska

dowódca dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

Gustaw Kuchinka (ur. 17 marca 1875 w Czerniowcach, zm. 6 grudnia 1923 w Warszawie[1]) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Józefa i Izabelli z domu Pfeiffer. Kształcił się w Koszycach i Wojskowej Szkole Realnej w Hranicach Morawskich. W 1895 został wcielony do Morawsko-Galicyjskiego Pułku Artylerii Fortecznej Nr 2 w Krakowie. W latach 1898–1900 był słuchaczem Szkoły Wojennej w Wiedniu. Po ukończeniu studiów wrócił do macierzystego pułku w Krakowie. W 1901, z tytułem „oficer przydzielony do Sztabu Generalnego”, został przeniesiony Komendy Portu Wojennego w Poli. W latach 1903–1905 dowódca batalionu, potem instruktor w szkole kadetów. Od 1908 profesor Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu. Odbył podróże naukowe do Serbii, Turcji i Bułgarii. W czasie I wojny światowej dowódca kombinowanego batalionu artylerii w porcie bazie Pola. W 1915 dowódca dywizjonu artylerii ciężkiej - walczył w Karpatach. Ranny. Po wyleczeniu ran dowódca odcinka na froncie włoskim. Potem dowódca pułku artylerii ciężkiej na Wołyniu i w Rumunii. W 1918 ponownie na froncie włoskim. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów artylerii fortecznej (ze starszeństwem): podporucznika (1 września 1895), porucznika (1 maja 1899), kapitana 2. klasy (1 listopada 1903), kapitana (1908), majora (1914) i podpułkownika (1 lutego 1916).

8 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany szefem sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[2]. 25 września 1921 został dowódcą 27 Dywizji Piechoty w Kowlu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 26. lokatą w korpusie generałów[3][4]. W listopadzie 1923 został odkomenderowany w charakterze słuchacza na I Kurs w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie[5]. Zmarł nagle w czasie trwania kursu. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Był wszechstronnie wykształcony, znał 5 języków. Żonaty z Antoniną z Kuhnów, miał dwoje dzieci.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
w czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 24 stycznia 1924 roku, s. 38.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, s. 398.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15.
  4. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 117, autorzy błędnie podali, że na stopień generała brygady został mianowany pośmiertnie.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 6 grudnia 1923 roku, s. 703.
  6. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 18.
  7. ↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 1376.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gustaw_Kuchinka&oldid=74298188”