Harem – Wikipedia, wolna encyklopedia

Harem (z arab. ulga, zakaz); od arab. حريم harim („miejsce zakazane lub święte”) inaczej perski: sarāy, zenana – prywatna strefa w tradycyjnym muzułmańskim domu. Część tradycyjnego domu muzułmańskiego zamieszkana przez kobiety, żony i nałożnice muzułmanina oraz ich dzieci tam mieszkające. Do części domu określonej jako harem nie mają wstępu obcy mężczyźni. Termin odnosi się również do kobiet przebywających w haremie^[1].

Zwyczaj izolowania kobiet Arabowie przejęli w VII wieku od bizantyjczyków^[1]. W starożytnych Chinach, Turcji i Egipcie haremu pilnowali eunuchowie. W Chinach w haremie mógł przebywać jedynie cesarz ze swoimi kobietami – opieka eunucha nad kobietami sprawiała, że nie istniały wątpliwości w kwestii ojcostwa dzieci^[2].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Encyklopedia Powszechna PWN. T. 2. G–M. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 171.
↑ Agnieszka Krzemińska. Długie życie kastrata. „Wiedza i Życie”. 11/2012, 2012.

[pwn-1] Encyklopedia Powszechna PWN. T. 2. G–M. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 171.

[wiz-2] Agnieszka Krzemińska. Długie życie kastrata. „Wiedza i Życie”. 11/2012, 2012.

[1]

[2]