Heinrich Lehmann-Willenbrock – Wikipedia, wolna encyklopedia

Heinrich Lehmann-Willenbrock

Heinrich Lehmann-Willenbrock (pośrodku) po powrocie z jednego z rejsów U 96 w maju 1941 roku
Fregattenkapitän
Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1911 Brema
Data i miejsce śmierci	18 kwietnia 1986 Brema
Przebieg służby
Lata służby	1931–1945
Siły zbrojne	Reichsmarine  Kriegsmarine
Jednostki	U-8, U-5, U-96, U-256
Stanowiska	dowódca 9. Flotylli
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa bitwa o Atlantyk operacja Weserübung bitwa o Brest
Odznaczenia

Heinrich Lehmann-Willenbrock (ur. 11 grudnia 1911 w Bremie, zm. 18 kwietnia 1986 tamże) – dowódca niemieckich okrętów podwodnych U-8, U-5, U-96 i U-256, od marca 1942 roku, do września 1944 roku dowódca 9. Flotylli U-Bootów w Breście. 4 września 1944 roku, na pokładzie okrętu U-256, jako jego dowódca, uciekł z oblężonego Brestu do Bergen. Po wojnie kapitan jednego z czterech w historii statków towarowych o napędzie atomowym (NS „Otto Hahn”).

Znany jako „Stary” z powieści Lothara-Günthera Buchheima „Okręt” („Das Boot”), „Twierdza” („Die Festung”) oraz „Okręt II Pożegnanie” („Der Abschied”) oraz filmu „Okręt” w reżyserii Wolfganga Petersena. W rzeczywistości Lehmann-Willenbrock nazywany był „wojownikiem” (niem. Recke).

26 lutego 1941 roku otrzymał Krzyż Rycerski jako 61. w Kriegsmarine i 25. w niemieckiej flocie podwodnej, zaś 31 grudnia 1941 roku Liście Dębu jako 51. w Wehrmachcie, 10 w Kriegsmarine i 8 w U-Bootwaffe^[1].

• Rainer Busch, Hans-Joachim Roll: German U-Boat Commanders of World War II. Annapolis: Naval Institute Press, 1 kwietnia 1999. ISBN 1-55750-186-6. Brak numerów stron w książce