Henryk Dziurla – Wikipedia, wolna encyklopedia

Henryk Dziurla

Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1925 Bydgoszcz
Data śmierci	2 października 2012
doktor habilitowany nauk humanistycznych
Specjalność: barok na Śląsku, historia sztuki nowożytnej - barokowej, konserwatorstwo i ochrona zabytków
Alma Mater	Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
Habilitacja	1991[1]
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Wrocławski
Odznaczenia

Henryk Dziurla (ur. 4 stycznia 1925 w Bydgoszczy, zm. 2 października 2012) – polski historyk sztuki, wykładowca Uniwersytetu Wrocławskiego i autor monografii artystycznej tej uczelni.

Urodzony w 4 stycznia 1925 r. w Bydgoszczy. W latach 1952–1959 pracował jako wojewódzki konserwator zabytków w Szczecinie, następnie od 1960 do 1967 roku zatrudniony był w na jednym ze stanowisk kierowniczych w pracowni konserwacji zabytków we Wrocławiu. Od 1967 r. pracował na Uniwersytecie Wrocławskim jako nauczyciel akademicki, m.in. na stanowiskach kierownika Katedry Historii Sztuki i pełnomocnika rektora ds. konserwacji zabytków^[2]. Autor monografii artystycznej tej uczelni^[3]. W latach 1987–1991 był przewodniczącym Wojewódzkiej Rady Ochrony Dóbr Kultury we Wrocławiu, a równolegle od 1989 do 1990 r. ponownie był zatrudniony w pracowni konserwacji zabytków^[2].

Zmarł 2 października 2012 r. Został pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu^[3].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2009)
• Złoty Medal Uniwersytetu Wrocławskiego
• Złota Odznaka „Za opiekę nad zabytkami”