Ireneusz Dudek – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ireneusz Dudek
	; Ireneusz Dudek, Katowice 2011
Pseudonim	Shakin’ Dudi
Data i miejsce urodzenia	7 maja 1951 ; Katowice
Instrumenty	harmonijka ustna, gitara, skrzypce, fortepian
Gatunki	blues, rock and roll
Zawód	wokalista, harmonijkarz, kompozytor
Powiązania	Breakout; Kwadrat, SBB, Apokalipsa, Hall, Irjan, The Dudi’s, Big Blues Band, Big Band Boogie, Trio Dudek-Błędowski-Gembalski
	Współpracownicy
	Jan Janowski; Dariusz Dusza
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach
	Strona internetowa

Ireneusz Dudek pseud. Shakin’ Dudi (ur. 7 maja 1951 w Katowicach^[1]) – polski kompozytor, wokalista, harmonijkarz i autor tekstów. Członek Akademii Fonograficznej ZPAV^[2].

Życiorys

Od najmłodszych lat zajmował się muzyką, najpierw rozpoczął naukę gry na skrzypcach, a następnie (samodzielnie) na harmonijce ustnej. Działalność artystyczną rozpoczął na początku lat 70. w amatorskiej wówczas grupie SBB. W tym okresie muzyk miał za sobą epizod, którym była współpraca z zespołem Twarze (Twarze Dzielnicy Południowej)^[3]. W 1972 roku przez krótki okres współpracował z krakowskim zespołem bluesowym Hall.

W 1973 roku znalazł się w grupie En Face Jerzego Grunwalda, a także wraz z Maciejem Radziejewskim, Krystianem Wilczkiem i Markiem Surzynem stworzył swój pierwszy zespół Apokalipsa. W późniejszym okresie do grupy dołączyli: Jan Borysewicz, Andrzej Dybul i Rafał Rękosiewicz. W 1974 roku Dudek współpracował także z koncertowym wcieleniem grupy Breakout^[4]. W 1977 roku rozwiązał Apokalipsę i wraz z Janem Janowskim utworzył bluesowy duet Irjan, który koncertował, często zmieniając swój skład do roku 1980 (m.in. na imprezach bluesowych w Białymstoku, Poznaniu i Sopocie, a w latach 1979–1980 także w zachodnioniemieckich lokalach oraz w ośrodkach polonijnych Kanady i USA). Potem prowadził kolejne własne zespoły – Dudek Blues Band oraz Blues Session Ireneusza Dudka.

W 1981 roku zorganizował w Katowicach festiwal Rawa Blues Festival, który jest uważany za największy i najważniejszy festiwal bluesowy w Polsce.

W latach 1984–1987 i ponownie od 1999 występował jako rockandrollowy piosenkarz pod pseudonimem Shakin’ Dudi, tworząc pastiszowe piosenki do tekstów Dariusza Duszy. W tym repertuarze zaistniał dla szerszej publiczności. Kontynuacją tego stylu muzyki była grupa The Dudi’s powstała w roku 1986.

Równolegle Dudek zajmował się bluesem, m.in. grając w formacjach Big Blues Band, Big Band Boogie oraz Trio Dudek–Błędowski–Gembalski, a także współpracując z grupą Kwadrat.

W roku 1988 wyemigrował do Holandii, zamieszkał w Amsterdamie. W 1989 roku uległ ciężkiemu wypadkowi samochodowemu; odniesione obrażenia nie pozwoliły mu przez wiele miesięcy na kontynuowanie kariery. Jego powrót nastąpił podczas Rawy Blues w 1990 roku z zespołem Big Band Boogie. Do Polski na stałe wrócił w 1993 roku^[5]. Wraz z Irek Dudek Symphonic Blues koncertował w Europie Zachodniej, nagrał też program dla niemieckiej telewizji WDR.

Fascynacja Dudka neo swingiem przyniosła 3 płyty, wydane pod szyldem Shakin’ Dudi, z muzyką łączącą rock’n’rolla i swing. W 2004 roku Shakin’ Dudi w sześcioosobowym składzie nagrał program telewizyjny Shakin’ Dudi – śpiewak przebojów. Od tego momentu zespół wznowił aktywną działalność koncertową. W 2008 roku, w nowym składzie (ze starego pozostał tylko Dusza) Shakin’ Dudi wydał album Złota płyta – ciąg dalszy. W październiku tego roku ukazał się Ziuta Blues, biografia Dudka autorstwa Marcina Babko. Jest prezesem Stowarzyszenia Miłośników Muzyki Bluesowej^[5].

Jest żonaty. Ma córkę Agatę^[6], druga córka Dorota, zmarła w 2001 w wieku 7 lat^[7]. Został ambasadorem zorganizowanych w Krakowie Światowych Dni Młodzieży 2016^[8].

Nagrody

1985: nagroda publiczności na KFPP w Opolu za piosenkę „Au sza la la la”^[1].
1996: laureat nagrody im. M. Jurkowskiej przyznawanej przez Program III Polskiego Radia^[5].
2005: Cegła Janoscha za rozsławianie Górnego Śląska przyznana przez czytelników katowickiej Gazety Wyborczej^[9].

Dyskografia

1985: Złota płyta
1986: Irek Dudek No 1
1987: The Dudi’s
1989: Nowa płyta
1991: Bands of 80's (kompilacja)
1994: New Vision Of Blues (reedycja Selles 2000)
1999: Swing Revival
1999: Platynowa płyta
2002: Płyta roku
2006: Anthology 1976-2006 (box, 11 CD)^[10]
2007: Ty wciąż taki sam od 30 lat (DVD)
2007: Gwiazdy polskiej muzyki lat 80. (płyta z gazetą Dziennik)
2008: Złota płyta – ciąg dalszy
2009: 25
2010: Dudek Bluesy
2011: ...bo ładnym zawsze lżej...
2024: Złota płyta – przeboje

Gościnnie

2006: Skibiński – Winder Super Session

Zobacz też

Rawa Blues Festiwal

Przypisy

↑ ^a ^b Shakin Dudi – Biografia. Wirtualna Polska. [dostęp 2009-07-05]. (pol.).
↑ Członkowie Akademii – FRYDERYK 2024. fryderyki.pl. [dostęp 2010-10-03]. (pol.).
↑ Marcin Babko: Irek Dudek. Ziuta Blues. Wyd. 1. Poznań: In Rock, październik 2008, s. 31. ISBN 978-83-60157-38-1.
↑ Leszek Gnoiński, Jan Skaradziński: Encyklopedia Polskiego Rocka. Wyd. 1. Konin: In Rock (Włodzimierz Wieczorek), wrzesień 1996, s. 133. ISBN 83-86365-08-0.
↑ ^a ^b ^c Ireneusz Dudek. spotkaniazpiosenka.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-16)]. [dostęp 2009-03-10] (arch.).
↑ Patrycja Michońska-Dynek, Sławomir Dynek: Życie bez playbacku. „Magazyn Familia”, 2009-04-08. [dostęp 2011-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-01)]. (pol.).
↑ Lesław Dutkowski: Trzy razy otarłem się o śmierć. muzyka.onet.pl, 2011-05-09. [dostęp 2011-05-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-25)]. (pol.).
↑ Ambasadorzy. krakow2016.com. [dostęp 2017-06-23].
↑ Józef Krzyk: Plebiscyt rozstrzygnięty – cegła dla Irka Dudka. katowice.wyborcza.pl, 2005-12-08. [dostęp 2009-07-05]. (pol.).
↑ Marcin Gajewski. Irek Dudek: Anthology 1976-2006. „Teraz Rock”. 1 (47), s. 78, 2007. ISSN 1730-394X. (pol.).

Bibliografia

Ryszard Wolański, Leksykon Polskiej Muzyki Rozrywkowej, Warszawa 1995, Agencja Wydawnicza Morex, ISBN 83-86848-05-7, hasło Dudek Ireneusz, s. 42.
Marcin Babko, Irek Dudek – Ziuta Blues, Poznań 2008, In Rock

Linki zewnętrzne

[bio-1] Shakin Dudi – Biografia. Wirtualna Polska. [dostęp 2009-07-05]. (pol.).

[2] Członkowie Akademii – FRYDERYK 2024. fryderyki.pl. [dostęp 2010-10-03]. (pol.).

[Irek_Dudek._Ziuta_Blues-3] Marcin Babko: Irek Dudek. Ziuta Blues. Wyd. 1. Poznań: In Rock, październik 2008, s. 31. ISBN 978-83-60157-38-1.

[4] Leszek Gnoiński, Jan Skaradziński: Encyklopedia Polskiego Rocka. Wyd. 1. Konin: In Rock (Włodzimierz Wieczorek), wrzesień 1996, s. 133. ISBN 83-86365-08-0.

[test-5] Ireneusz Dudek. spotkaniazpiosenka.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-16)]. [dostęp 2009-03-10] (arch.).

[6] Patrycja Michońska-Dynek, Sławomir Dynek: Życie bez playbacku. „Magazyn Familia”, 2009-04-08. [dostęp 2011-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-01)]. (pol.).

[7] Lesław Dutkowski: Trzy razy otarłem się o śmierć. muzyka.onet.pl, 2011-05-09. [dostęp 2011-05-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-25)]. (pol.).

[8] Ambasadorzy. krakow2016.com. [dostęp 2017-06-23].

[9] Józef Krzyk: Plebiscyt rozstrzygnięty – cegła dla Irka Dudka. katowice.wyborcza.pl, 2005-12-08. [dostęp 2009-07-05]. (pol.).

[TR-10] Marcin Gajewski. Irek Dudek: Anthology 1976-2006. „Teraz Rock”. 1 (47), s. 78, 2007. ISSN 1730-394X. (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]