Józef Werobej – Wikipedia, wolna encyklopedia

Józef Werobej

Józef Werobej (przed 1934)
pułkownik
Data i miejsce urodzenia	17 września 1890 Zalesie, gubernia grodzieńska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	27 kwietnia 1976 Londyn, Wielka Brytania
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	83 Pułk Strzelców Poleskich 44 Pułk Strzelców Legii Amerykańskiej 13 Kresowa Dywizja Piechoty 9 Dywizja Piechoty 4 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca pułku piechoty dowódca piechoty dywizyjnej dowódca dywizji piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Werobej (ur. 17 września 1890 w Zalesiu^[1], zm. 27 kwietnia 1976 w Londynie) – oficer piechoty Armii Imperium Rosyjskiego, pułkownik Wojska Polskiego mianowany przez polskie władze na uchodźstwie generałem brygady. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Po ukończeniu gimnazjum klasycznego w Wilnie, w latach 1912–1917 służył w armii rosyjskiej, w której ukończył szkołę podoficerską (1913) i szkołę chorążych (1915). Był oficerem zawodowym piechoty. Brał udział w walkach frontowych podczas I wojny światowej. W grudniu 1917 wstąpił do Ligi Oficerskiej I Korpusu Polskiego w Rosji. W okresie od sierpnia 1918 do lipca 1920 dowodził kompanią i batalionem 1 pułku strzelców polskich (późniejszy 43 pułk strzelców Legionu Bajończyków) Armii Polskiej we Francji dowodzonej przez gen. Józefa Hallera.

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od sierpnia 1920 do grudnia 1931 pełniący obowiązki, potem dowódca 83 pułku piechoty w Kobryniu. Od grudnia 1931 do grudnia 1934 dowódca 44 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem. Jako najstarszy dowódca pułku od stycznia do sierpnia 1933 pełnił obowiązki dowódcy dywizji pod nieobecność gen. brygady Edmunda Knoll-Kownackiego i w czasie choroby płk. dypl. Bronisława Regulskiego, dowódcy piechoty dywizyjnej. Od tego drugiego oficera w grudniu 1934 przejął obowiązki dowódcy piechoty dywizyjnej 13 DP i pełnił je do marca 1939, kiedy to otrzymał dowództwo 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach^[2].

Był prezesem zarządu Wołyńskiego Okręgowego Związku Hokeja na Lodzie^[3].

9 Dywizją Piechoty dowodził w czasie kampanii wrześniowej. W składzie Armii „Pomorze” wykonywał zadanie obrony przejść przez „korytarz pomorski” przed XIX Korpusem Guderiana. Po rozbiciu dywizji w Borach Tucholskich udało mu się wydostać z okrążenia i dołączyć do sztabu Armii „Pomorze”. 13 września formalnie objął dowództwo 4 Dywizji Piechoty. 19 września został wzięty do niewoli niemieckiej.

W czasie wojny przebywał w obozie jenieckim Woldenberg, gdzie przez pewien czas kierował działalnością konspiracyjną.

Po uwolnieniu z niewoli w Polskich Siłach Zbrojnych m.in. jako I zastępca dowódcy 5 Kresowej Dywizji Piechoty we Włoszech i Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji brał aktywny udział w środowiskach kombatanckich. Zginął potrącony przez samochód w Londynie. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie.

• podporucznik – 1916
• porucznik – 1916
• kapitan – 1919
• major – 1921 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• podpułkownik – 9 września 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 83,5 lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]
• pułkownik – 1 stycznia 1929 (w marcu 1939 zajmował 14. lokatę^[5])
• generał brygady – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1964

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 169^[6]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3749 (1921)^[7]
• Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)^[8]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[9]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)^[10]
• Medal Wojska (za Wojnę 1939–1945)^[11]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Waldemar Strzałkowski: Życiorysy dowódców jednostek polskich w wojnie obronnej 1939 r. W: Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1990. ISBN 83-211-1096-7.