French
DeutschJózef Osek – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
 gen. bryg. | |
| Data i miejsce urodzenia | 21 października 1931 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1953-1975 |
| Jednostki | Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego |
| Późniejsza praca | wiceprezes Głównego Urzędu Ceł |
| Odznaczenia | |
            | |
Józef Adam Osek (ur. 21 października 1931 w Nasutowie) – generał brygady, dyrektor Departamentu I MSW[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn Władysława i Franciszki. Uczył się w lubelskim liceum im. Staszica, maturę uzyskał w liceum handlowym Vetterów, następnie studiował handel zagraniczny w Szkole Głównej Służby Zagranicznej w Warszawie[2]. W latach 1950–1953 pracował jako praktykant w PAP. 1 marca 1954, na podstawie nakazu pracy, rozpoczął służbę w organach bezpieczeństwa Polski Ludowej na stanowisku referenta Departamentu VII MBP[3]. 15 października 1953 rozpoczął naukę na Rocznym Kursie Przeszkolenia Operacyjnego w Ośrodku Szkolenia MBP w Warszawie na ulicy Długiej. Od 1 kwietnia 1955 zajmował stanowisko referenta a następnie oficera operacyjnego Departamentu I KdsBP/MSW na etacie niejawnym[4].
14 stycznia 1956 został oddelegowany pod pseudonimem „Żak” do pracy w rezydenturze na placówkę w Tel Awiwie, ale oficjalnie zatrudniony był na stanowisku referendarza w Ministerstwie Handlu Zagranicznego. Po powrocie do Polski od 22 września 1959 służył jako oficer operacyjny Wydziału II Departamentu I MSW, 1 listopada 1963 awansował na stanowisko p.o. naczelnik Wydziału II Departamentu I MSW. Od 15 czerwca 1964 służył jako starszy inspektor Departamentu I MSW na etacie niejawnym. W zakresie jego obowiązków był nadzór nad rezydenturami w Izraelu, Iranie, Libanie i Syrii[5].
Od 8 sierpnia 1964, pod pseudonimem „Kowalik”, pracował w rezydenturze w Paryżu, oficjalnie zajmując początkowo stanowisko II, a następnie I sekretarza ambasady. Zajmował się odtworzeniem struktur polskiej siatki wywiadowczej we Francji po zdradzie Władysława Mroza. Powrócił z placówki dyplomatycznej do Polski i od 15 czerwca 1968 zajmował stanowisko naczelnika Wydziału III Departamentu I MSW, a od 10 lutego 1969 zastępcy dyrektora Departamentu I MSW[4].
W 1970 delegowany służbowo, kolejno: do Wietnamu, Indii, Nepalu, Japonii, Francji, Rumunii i do Berlina. Od pierwszej połowy 1971 pełnił obowiązki dyrektora Departamentu I MSW, 1 listopada 1971 został powołany na stanowisko dyrektora[6]. Był najmłodszym dyrektorem w historii Departamentu I[7]. Z jego inicjatywy powstał ośrodek szkolenia oficerów polskiego wywiadu w Starych Kiejkutach[5]. 1 grudnia 1974 został przeniesiony do dyspozycji dyrektora Departamentu Kadr MSW[7]. W 1975 został powołany przez Ministra Handlu Zagranicznego i Gospodarki Morskiej na stanowisko Wiceprezesa Głównego Urzędu Ceł[4].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]Był odznaczony[8]:
- Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski,
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski,
- Orderem Sztandaru Pracy II kl.,
- Srebrnym Krzyżem Zasługi,
- Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”,
- Srebrnym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”,
- Medalem 30-lecia Polski Ludowej,
- Odznaką „10 Lat w Służbie Narodu”,
- Odznaką „20 Lat w Służbie Narodu”,
- Złotą Odznaką „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”,
- Srebrną Odznaką „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”,
- Orderem Czerwonego Sztandaru.
Awanse
[edytuj | edytuj kod]- 1954 – podporucznik,
- 1956 – porucznik,
- 1961 – kapitan,
- 1964 – major,
- 1967 – podpułkownik,
- 1969 – pułkownik,
- 1973 – generał brygady.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Sławomir Koper, Arkadiusz Biedrzycki, Polscy szpiedzy. Warszawa 2018, s.241.
- ↑ Pytlakowski 2014 ↓, s. 33.
- ↑ Kto skarżył się na Polskę. Nasz Dziennik.pl. [dostęp 2021-12-02]. (pol.).
- ↑ a b c Instrukcje i przepisy 2020 ↓, s. 379.
- ↑ a b Polityka ↓.
- ↑ Aparat bezpieczeństwa w Polsce t. II 2006 ↓, s. 37.
- ↑ a b Katalog funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa ↓.
- ↑ Komunikat IPN dla mediów. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2021-12-16]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Witold Bagieński (red.), Instrukcje i przepisy wywiadu cywilnego PRL z lat 1953–1990, Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2020, ISBN 978-83-8098-203-1, OCLC 1243005981.
- Sławomir Koper, Arkadiusz Biedrzycki: Polscy szpiedzy. Warszawa: Bellona, 2018, s. 241. ISBN 978-83-11-15052-2.
- Paweł Piotrowski (red.), Aparat bezpieczeństwa w Polsce. Kadra kierownicza, t. II 1956-1975, Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2006, ISBN 978-83-60464-24-3, OCLC 169865709.
- Piotr Pytlakowski: Szkoła szpiegów. Warszawa: Wydawnictwo Czerwone i Czarne, 2014. ISBN 978-83-7700-158-5. OCLC 900796871.
- Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2021-12-02]. (pol.).
- Szkoła szpiegów z czasów PRL. Polityka. [dostęp 2021-12-02]. (pol.).