Jacek Merkel – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jacek Merkel

Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1954 Toruń
Minister stanu ds. bezpieczeństwa narodowego
Okres	od 29 grudnia 1990 do 11 marca 1991
Następca	Lech Kaczyński
Multimedia w Wikimedia Commons

Jacek Aleksander Merkel (ur. 20 listopada 1954 w Toruniu) – polski polityk, przedsiębiorca, w latach 1989–1993 poseł na Sejm X i I kadencji.

Ukończył w 1978 studia w Instytucie Okrętowym Politechniki Gdańskiej, po czym do 1983 pracował w Biurze Projektowo-Konstrukcyjnym Stoczni im. Lenina w Gdańsku^[1]. W sierpniu 1980 uczestniczył w strajku w Stoczni Gdańskiej, następnie został członkiem władz Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Zasiadał w prezydium zarządu regionu i prezydium Komisji Krajowej. W stanie wojennym internowano go na okres ponad roku. Brał udział w obradach Okrągłego Stołu. Kierował sztabem wyborczym Lecha Wałęsy w 1990, a po jego zwycięstwie do 12 marca 1991 zajmował stanowisko ministra stanu do spraw bezpieczeństwa narodowego w Kancelarii Prezydenta RP.

Od 1989 do 1993 pełnił funkcję posła na Sejm X kadencji z ramienia Komitetu Obywatelskiego i I kadencji jako członek Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Zasiadał w prezydium rady krajowej KLD, prowadził kampanię wyborczą tej partii w 1993. Od 1994 do 2001 był członkiem Unii Wolności.

W 2001 wraz z Maciejem Płażyńskim, Donaldem Tuskiem i Andrzejem Olechowskim zakładał Platformę Obywatelską, został pełnomocnikiem okręgowym tej inicjatywy, wkrótce jednak wycofał się z bieżącej polityki.

W 1990 został przewodniczącym rady nadzorczej Fundacji Gospodarczej NSZZ „Solidarność”, w latach 1991–1993 był prezesem Solidarność Chase Bank S.A, a następnie do 1999 pracował w Caravana Polsko-Arabska Sp. z o.o. Był członkiem rad nadzorczych przedsiębiorstw PHZ Universal i Prokom Software, w latach 2000–2003 był przewodniczącym rady nadzorczej 4Media i spółek zależnych. Od 2004 zajmuje się prowadzeniem własnej działalności gospodarczej.

Jest autorem publikacji W imieniu własnym wydanej przez Wydawnictwo Bursztyn (Gdańsk 1999, ISBN 83-87650-04-8).

W 2011 został odznaczony przez prezydenta Bronisława Komorowskiego, za wybitne zasługi dla przemian demokratycznych w Polsce, za znaczące osiągnięcia w działalności publicznej i społecznej, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[2], którego przyjęcia jednak odmówił^[3].

• Dariusz Wilczak: Ponad stan. Solidarność historie podziemne. Wydawnictwo M&M, 2006. ISBN 83-924940-0-8. Brak numerów stron w książce
• Andrzej Friszke: Solidarność Podziemna 1981–1989. Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk, 2006. ISBN 83-88490-45-1. Brak numerów stron w książce
• Henryk Piecuch: Wojciech Jaruzelski tego nigdy nie powie. Reporter, 1992. ISBN 83-85189-16-5. Brak numerów stron w książce
• Janina Paradowska, Jerzy Baczyński: Teczki liberałów. Obserwator, 1993. ISBN 83-900292-7-8. Brak numerów stron w książce
• Zdzisław Iwanicki (red.): W 25. rocznicę utworzenia TKK NSZZ „Solidarność”. Kancelaria Senatu, 2007. ISBN 978-83-86065-97-4. Brak numerów stron w książce
• Strona sejmowa posła I kadencji. [dostęp 2014-03-10].

• Nagrania wideo z XI Pomorskiego Kongresu Obywatelskiego: Jacek Merkel: Zrozumieć „Solidarność” i proces odzyskania wolności – sesja tematyczna. kongresobywatelski.pl, 31 maja 2019. [dostęp 2021-07-20].
• Archiwum Jerzego Milewskiego. Archiwum Akt Nowych. [dostęp 2021-07-20].
• Cezary Łazarewicz: Jacek Merkel, legenda „Solidarności”: kupiłem papier toaletowy, wróciłem z wywiadówki i można było zająć się Polską. wyborcza.pl, 17 grudnia 2021. [dostęp 2021-12-17].