Jacek Pankiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jacek Pankiewicz

Data i miejsce urodzenia	1 maja 1935 Grabówka
Zawód, zajęcie	prozaik
Multimedia w Wikimedia Commons

Jacek Pankiewicz^[1] (ur. 1 maja 1935 r. w Grabówce k. Białegostoku), prozaik. Od 1952 r. mieszka w Warszawie. Ukończył polonistykę na UW (1958). W 1956 r. był impresariem Michała Choromańskiego. Pracował m.in. w Centrali Filmów Oświatowych (1960–1962), Telewizji Polskiej (1962–1965), Państwowym Wydawnictwie Naukowym (1969–1973), miesięczniku „Magazyn Rodzinny” (1973–1980), miesięczniku „Prasa Polska” (1980–1982). Autor słuchowisk radiowych, recenzji literackich i muzycznych.

• Nos pod cios (1988)
• Franciszek Schubert idzie do czubków (1990)
• Wreszcie przystanek ta chwila (2000)
• Maestro i wrony, kruki (2002)
• Franciszek Schubert odchodzi (2013)
• Listy do świata. Prozodia (2014)
• Być jak westchnienie Góry. Opowiadania (2014)
• Dziennik z młodości (2014)
• Spogląd. Opowiadania i miniatury (2015)
• No i zachodzi (2016)
• Jak powstaję (2017)^[2]