Jadwiga Zaleska-Mazurowska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jadwiga Zaleska-Mazurowska

Data i miejsce urodzenia	21 lutego 1879 Oksanina
Pochodzenie	polskie
Data i miejsce śmierci	6 sierpnia 1944 Warszawa
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	pianistka
Multimedia w Wikimedia Commons

Jadwiga Zaleska-Mazurowska (ur. 21 lutego 1879 w Oksaninie na Ukrainie, zm. 6 sierpnia 1944 w Warszawie^[1][2]) – polska pianistka.

Urodziła się w rejonie humańskim jako córka Ameli Witanowskiej i Feliksa Iwanowskiego. Miała pięcioro rodzeństwa: Zofię Płoszko-Ossendowską, Marię Chrzanowską, Tadeusza Iwanowskiego, Elżbietę Wolfke i Zygmunta Iwanowskiego^[2][1].

Ukończyła gimnazjum w Kaliszu, a następnie studiowała u Aleksandra Michałowskiego w konserwatorium warszawskim. Po jego ukończeniu w 1888 wyszła za mąż za chemika Stanisława Zaleskiego, udając się wraz z nim do Tomska, gdzie Zaleski otrzymał katedrę uniwersytecką. Często występowała również w duecie z miłośnikiem muzyki, rektorem Uniwersytetu Mikołajem Gezechusem. Przez pewien czas przewodniczyła lokalnemu oddziałowi Cesarskiego Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego^[3].

W 1894 rodzina przeprowadziła się do Petersburga^[4]. W 1910 wraz ze swą siostrą skrzypaczką Zofią Ossendowską^[5] dała 2 koncerty w londyńskim Bechstein Hall^[6]. W 1911 rozwiodła się i wyszła za malarza Wiktora Mazurowskiego.

Po wybuchu rewolucji październikowej uciekła do Władywostoku, a po zajęciu go przez rewolucjonistów wyjechała do Europy przez Azję dając koncerty w ponad 80 miastach Japonii oraz w 208 miastach Chin, Indii i innych krajach Azji Południowo-Wschodniej^[5].

Od ok. 1928 mieszkała w Warszawie przy ulicy Filtrowej 83^[5]. Zginęła w czasie pacyfikacji Ochoty w powstaniu warszawskim^[5][1].