Jakub Święcicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jakub Święcicki

Data i miejsce urodzenia	18 września 1949 Warszawa
Data i miejsce śmierci	20 lipca 2018 Sztokholm
Zawód, zajęcie	badacz stosunków międzynarodowych, analityk, wykładowca
Odznaczenia

Jakub Święcicki (ur. 18 września 1949 w Warszawie, zm. 20 lipca 2018^[1] w Sztokholmie) – polski badacz stosunków międzynarodowych, analityk i wykładowca, ekspert ds. Europy Wschodniej i Rosji, działacz polityczny i polonijny w Szwecji.

Był synem profesora Andrzeja Święcickiego i bratem polityka Marcina Święcickiego. Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1967)^[2]. W latach 1967–1972 studiował w Instytucie Filologii Orientalnej Uniwersytetu Warszawskiego. W 1972 wyemigrował do Szwecji^[1], na Uniwersytecie Sztokholmskim podjął studia z dziedziny nauk politycznych i ekonomii, które kontynuował do 1975. Od drugiej połowy lat 70. związany z polską opozycją jako współpracownik Komitetu Obrony Robotników^[1]. W latach 1980–1981 działał z NSZZ „Solidarność”. Zasiadał wówczas w Międzynarodowej Konferencji Związków Zawodowych w Brukseli jako jej przedstawiciel. W 1985 podjął pracę analityka i konsultanta ds. ekonomii w Instytucie Spraw Zagranicznych w Sztokholmie. W 1988 został zastępcą posła do Riksdagu wybranego z ramienia Ludowej Partii Liberałów. Pracował jednocześnie jako wykładowca współczesnej historii Polski na Uniwersytecie Sztokholmskim.

Od lat 70. związany z Polonią szwedzką, był prezesem Rady Uchodźstwa Polskiego w Szwecji (1976–1977)^[1].

Po zmianie systemu politycznego w Polsce świadczył usługi doradcze w Urzędzie Rady Ministrów, następnie był przedstawicielem szwedzkiego banku oszczędnościowego (Sparbanken) w Polsce (1991–1994). Pozostał jednak w Szwecji, gdzie pełnił funkcję redaktora naczelnego pisma „Internationalla studier” (1997–2001). Został też asystentem badawczym oraz ekspertem ds. Europy Środkowej i Wschodniej oraz Rosji w Instytucie Spraw Zagranicznych w Sztokholmie^[3].

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1992) oraz Krzyżem Oficerskim (2008)^[4] Orderu Odrodzenia Polski, w 2009 otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej^[5].

• Tadeusz Nowakowski (red.), Kto jest kim: wśród Polonii szwedzkiej/Vem är det: Polacker i Sverige, Tullinge 2003, s. 179.