Jan Krenz-Mikołajczak – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Krenz-Mikołajczak
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1907
Poznań

Data i miejsce śmierci

15 grudnia 2002
Poznań

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
brąz Los Angeles 1932 wioślarstwo
(dwójka bez sternika)
Mistrzostwa Europy
złoto Liège 1930 dwójka bez sternika
srebro Bydgoszcz 1929 dwójka bez sternika
srebro Paryż 1931 czwórka bez sternika
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Jan Stanisław Krenz-Mikołajczak, właśc. Jan Krenz (ur. 30 marca 1907 w Poznaniu, zm. 15 grudnia 2002 tamże) – polski sportowiec, odnoszący największe sukcesy w wioślarstwie. Zajmował się także narciarstwem, łyżwiarstwem, sportami motocyklowymi, tenisem oraz żeglarstwem.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Macieja Stefana i Marianny Lewek[1], ojciec dwójki dzieci (syn Paweł i córka Ewa), które także z sukcesami uprawiali wioślarstwo. Ukończył w Poznaniu Wyższą Szkołę Inżynierską (inżynier budownictwa)[1]. Jan Krenz-Mikołajczak mierzył 172 cm i ważył 68 kg. Tak niski wzrost i waga wyczynowego wioślarza była w czasach przed wprowadzeniem wagi lekkiej zjawiskiem niespotykanym (w sporcie tym wzrost i zasięg ramion dają ogromną przewagę, a i waga jest bardzo istotna)[2][3]. Reprezentował kilka klubów poznańskich – AZS, Surmę, Jachtklub Wielkopolski i Klub Wioślarski z roku 1904. W wioślarstwie zdobył brązowy medal w konkurencji dwójek bez sternika na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles w 1932 roku (wspólnie z Henrykiem Budzińskim)[1]. Wywalczył także trzy medale mistrzostw Europy: złoty w dwójkach bez sternika na ME w Liège (1930) oraz srebrny w dwójkach bez sternika na ME w Bydgoszczy (1929) i czwórkach bez sternika na ME w Paryżu (1931)[4][5]. Zdobył 9 tytułów mistrza Polski (w dwójkach i czwórkach bez sternika).

W 1943 został wywieziony na budowę niemieckiej linii obrony (Witebsk, Orsza, Smoleńsk), na drodze odwrotu (Prusy Wschodnie) został „przejęty” przez Armię Czerwoną i wywieziony do obozu pracy pod Leningradem[6]. Wolność odzyskał (1946) salwując się ucieczką z jenieckiego transportu. Po wojnie zamieszkał w rodzinnym Poznaniu, odbudował dom, skończył studia. Pracował przy odbudowie i rozbudowie Poznania, Leszna, Jarocina i Katowic.

Laureat Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej (1930)[7]. Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener, działacz sportowy, sędzia, animator ruchu sportowego (jeszcze po siedemdziesiątce – pomimo kłopotów ze wzrokiem i słuchem – uczył wnuczki jazdy na łyżwach); pozostawał aktywny w polskim ruchu olimpijskim, pod koniec życia będąc najstarszym polskim olimpijczykiem. Został mu nadany tytuł honorowego członka Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich (1999). Niezależnie od aktywności zawodniczej i trenerskiej pracował także w zawodzie inżyniera budowlanego.

Jan Krenz-Mikołajczak został pochowany na Poznańskim cmentarzu na Bluszczowej[6].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Wryk 2015 ↓, s. 329.
  2. Poznańskie wiosła. poznanskiehistorie.blogspot.com (pol.) [dostęp 2018-11-19]
  3. times.pl (pol.) [dostęp 2018-11-19]
  4. Rudern - Europameisterschaften (Herren - Vierer o.Stm.). sport-komplett.de. [dostęp 2024-11-10]. (niem.).
  5. Rudern - Europameisterschaften (Herren - Zweier ohne Steuermann). sport-komplett.de. [dostęp 2024-11-10]. (niem.).
  6. a b Wryk 2015 ↓, s. 330.
  7. Mała encyklopedia sport. T. 2. Warszawa: Sport i Turystyka, 1987, s. 604. ISBN 83-217-2564-3.
  8. M.P. z 1999 r. nr 6, poz. 68 „za wybitne zasługi dla ruchu olimpijskiego, za działalność na rzecz rozwoju i propagowania kultury fizycznej, za osiągnięcia sportowe”.
  9. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 104 „za zasługi na polu rozwoju sportu”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]