Jan Rudowski (senator) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jan Rudowski

Jan Rudowski (przed 1936)
Data i miejsce urodzenia	18 lipca 1891 Kłuśno
Data i miejsce śmierci	2 lutego 1945 k. Sierakowa pod Lęborkiem
Poseł na Sejm III kadencji i Senator IV kadencji (II RP)
Okres	od 1930 do 13 września 1938
Przynależność polityczna	BBWR
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Rudowski, ps. „Czarny” (ur. 18 lipca 1891 w Kłuśnie, zm. 2 lutego 1945 k. Sierakowa^[a] pod Lęborkiem) – polski działacz rolniczy, ziemianin, polityk, poseł na Sejm i senator w II RP, członek Rady Głównej Centralnego Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych od 1934 roku^[1].

Ukończył Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie w 1910 roku, następnie Akademię Rolniczą w Berlinie (w 1914 roku). Odbył praktykę rolną w przodujących majątkach. W 1931 uzyskał dyplom pilota sportowego^[2].

W 1920 roku ochotniczo zgłosił się do Wojska Polskiego i walczył w wojnie polsko-bolszewickiej w 201. szwadronie 1 pułku szwoleżerów. 17 sierpnia został ranny w szarży pod Ćwiklinem.

Od 1918 roku gospodarował w odziedziczonym majątku Półwiesk, który odbudował ze zniszczeń wojennych. M.in. wzniósł stylowy dworek oraz szkołę. Pierwszy w powiecie rypińskim zastosował ciągnik do uprawy roli.

Aktywnie brał udział w wielu organizacjach i inicjatywach, m.in.:

• zorganizował rypińskie Okręgowe Towarzystwo Rolnicze (OTR) i w latach 1925–1929 był jego prezesem,
• od 1924 roku był wybierany na członka rady gminnej i powiatowej we wszystkich kolejnych wyborach,
• był inicjatorem i współtwórcą powstałego 31 stycznia 1926 roku Zrzeszenia Spółdzielni Mleczarskich Powiatu Rypińskiego „ROTR”; był jego prezesem do 1939 roku,
• współpracował przy budowie rolniczego młyna spółdzielczego w Rypinie,
• w 1938 roku przyczynił się do przekształcenia lokalnego Syndykatu Rolniczego w Powiatową Spółdzielnię Rolniczo-Handlową w Rypinie,
• należał do władz Centralnego Towarzystwa Rolniczego (CTR), 27 grudnia 1927 roku został członkiem prezydium CTR w Warszawie,
• w 1928 roku został wybrany prezesem rady nadzorczej Związku Spółdzielni Mleczarskich i Jajczarskich w Warszawie (tę funkcję pełnił do 1939 roku),
• w październiku 1928 roku został jednym z przedstawicieli CTR w Komisji Unifikacyjnej Organizacji Rolniczych,
• 15 listopada 1928 roku na konferencji u Prezydenta RP Ignacego Mościckiego przedstawił referat pt. Organizacje rolnicze („Gazeta Rolnicza”, 1928, nr 50),
• 6 kwietnia 1929 roku został wybrany na członka prezydium Centralnego Towarzystwa Organizacji i Kółek Rolniczych (CTOiKR), a 2 czerwca tego roku został jednym z dwóch wiceprezesów tego Towarzystwa, 25 marca 1930 roku – po ustąpieniu Kazimierza Fudakowskiego – został prezesem (do 28 kwietnia 1931 roku), później był członkiem zarządu (do 31 marca 1932 roku), w Radzie Głównej CTOiKR zasiadał do 1939 roku,
• od 31 lipca 1937 roku był prezesem Katolickiego Stowarzyszenia Mężów Diecezji Płockiej^[3],
• w latach 1934–1935 był prezesem Aeroklubu Warszawskiego i członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma Skrzydlata Polska^[2].

W listopadzie 1930 roku został wybrany posłem na Sejm III kadencji (1930–1935) z listy państwowej nr 1 (BBWR) w okręgu wyborczym nr 9 (Płock). Wyrokiem z 9 maja 1931 roku Sąd Najwyższy unieważnił wybory w Płocku, wskutek czego Rudowski (wraz z 4 innymi posłami) utracił mandat. W wyborach uzupełniających, przeprowadzonych 25 czerwca tego roku, ponownie został wybrany na posła. W Sejmie był przewodniczącym komisji rolnej, członkiem komisji budżetowej i komisji komunikacyjnej.

W 1935 roku został senatorem IV kadencji (1935–1938) powołanym przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego. W tej kadencji pracował w komisji budżetowej i prawniczej^[4][3][5].

Wkrótce po wybuchu II wojny światowej został wysiedlony przez Niemców z Półwieska i został rządcą w Łubkach. Będąc rotmistrzem rezerwy działał (pod pseudonimem Czarny) w Okręgu Pomorskim ZWZ-AK.

Został aresztowany przez Niemców w 1943 roku i osadzony w obozie koncentracyjnym w Stutthofie (nr obozowy 23 747). Przeżył tam do ewakuacji obozu zimą 1944/1945. Zginął 2 lutego 1945 roku koło wsi Sierakowo pod Lęborkiem w czasie marszu ewakuacyjnego. Został tam pogrzebany w przydrożnym rowie przez tamtejszego sołtysa. Po zakończeniu wojny córka Zofia pochowała ojca na cmentarzu w Sierakowie^[3].

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (27 listopada 1929)^[6]
• Złoty Krzyż Zasługi (23 czerwca 1927)^[7]
• Krzyż Komandorski Orderu Świętego Sylwestra (Watykan, 1938)^[3]

Urodził się w ziemiańskiej rodzinie Edwarda i Ludwiki z Rościszewskich. Ożenił się ze Stanisławą Marią Pogorzelską (1888–1971), z którą miał 3 córki:

• Hannę (ur. 1918), późniejszą Mellin,
• Zofię (ur. 1920), późniejszą Chmielewską,
• Marię Magdalenę (1923–1958), późniejszą Pisarek^[3].

Pasją Rudowskiego było lotnictwo sportowe. W 1931 roku uzyskał dyplom pilota sportowego i kupił awionetkę, którą podróżował między Półwieskiem i Warszawą. Posiadał samolot PZL.5, następnie RWD-13^[8]. Od 29 maja 1934 roku do 17 lutego 1935 roku był prezesem Aeroklubu Warszawskiego. Należał do komitetu redakcyjnego „Skrzydlatej Polski”.