Janusz Zarenkiewicz – Wikipedia, wolna encyklopedia

Janusz Zarenkiewicz

Janusz Zarenkiewicz w 2012
Data i miejsce urodzenia	3 sierpnia 1959 Głuchołazy
Wzrost	188 cm
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1976–1978 Pogoń Prudnik 1978–1983 Moto Jelcz Oława 1983–1991 Zagłębie Lubin
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1994–2000 Miejski Klub Bokserski w Lubinie 2024 MUKS Pogoń Prudnik
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie brąz Seul 1988 boks (waga superciężka) Mistrzostwa Europy brąz Budapeszt 1985 waga superciężka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Janusz Zarenkiewicz (ur. 3 sierpnia 1959 w Głuchołazach^[1]) – polski bokser, występujący przez większość kariery sportowej w wadze superciężkiej, brązowy medalista olimpijski i mistrzostw Europy.

Wychowywał się we wsi Nowy Las. Uczęszczał do szkół podstawowych w Nowym Lesie i Starym Lesie. Następnie podjął naukę w Zespole Szkół Zawodowych w Nysie na kierunku kierowca-mechanik^[2].

W 1976 poszedł na swój pierwszy trening bokserski w Prudniku. Został zawodnikiem klubu Pogoń Prudnik, gdzie jego trenerem był Stanisław Żuchowski. Reprezentując ten klub, w 1977 na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w Łodzi zdobył w wadze ciężkiej złoty medal i tytuł mistrza Polski^[2].

W latach 1978–1983 był pracownikiem Jelczańskich Zakładów Samochodowych. Walczył wówczas w klubie Moto Jelcz Oława. W 1979, już jako zawodnik wagi superciężkiej, ponownie wywalczył złoty medal i mistrzostwo Polski. W 1981 i 1982 zdobywał kolejne złote medale i mistrzostwa w tej kategorii wagowej^[3].

W 1983 został zatrudniony ZG „Rudna” w Polkowicach, gdzie pracował jako górnik i wydawca materiałów wybuchowych. Został zawodnikiem Zagłębia Lubin. W 1984 zdobył złoty medal i tytuł międzynarodowego mistrza Danii. W 1985 wywalczył brązowy medal na mistrzostwach Europy w Budapeszcie, a także srebrny medal mistrzostw Polski. W 1986 i 1987 ponownie zdobywał złote medale i tytuły mistrza Polski w wadze superciężkiej^[3]. W 1987 wziął udział w zawodach bokserskich Inter Cap w Hemsbach w RFN, gdzie wywalczył złoty medal, pokonując m.in. Wiaczesława Jakowlewa i Andreasa Schniedersa^[4].

Został brązowym medalistą Letnich Igrzysk Olimpijskich w Seulu w 1988^[5]. W półfinale przegrał walkowerem (nie został dopuszczony do walki przez lekarza) z późniejszym mistrzem olimpijskim Lennoxem Lewisem. W 1989 w Łodzi ponownie zdobył tytuł mistrza Polski^[4].

Wystąpił pięciokrotnie w reprezentacji Polski, wygrywając trzy pojedynki i dwa przegrywając. W czasie kariery sportowej stoczył 207 walk, odnosząc 168 zwycięstw, 3 remisy i 36 porażek (w latach 1976–1991)^[4].

W 1994 został absolwentem Centrum Kształcenia Ustawicznego w Zielonej Górze na kierunku społeczno-prawnym^[2]. W tymże roku założył Miejski Klub Bokserski w Lubinie, w którym działał jako trener do 2000^[4]. Od 1999 do 2013 był ratownikiem górniczym^[3]. Występował w męskim chórze górniczym przy Zakładach Górniczych „Lubin”. Koncertował z nim w takich krajach jak Ukraina, Czechy, Węgry, Chorwacja, Słowenia, Niemcy, Francja, Wielka Brytania, Malta i Gruzja^[6].

Od 1994 do 2002 przez dwie kadencje był radnym miejskim w Lubinie^[7]. W 2006 w wyniku wyborów samorządowych ponownie został wybrany na radnego Lubina z komitetu wyborczego prezydenta miasta Roberta Raczyńskiego^[8]. W 2010 z listy Platformy Obywatelskiej bez powodzenia kandydował do rady powiatu lubińskiego^[9]. W 2014 został wybrany do rady gminy wiejskiej Lubin^[10]. W 2018 nie uzyskał reelekcji^[11]. W 2024 startował natomiast ponownie do rady powiatu lubińskiego^[12].

• Złoty Krzyż Zasługi (2003)^[13]
• Tytuł honorowego obywatel Lubina (2014)^[14]

• Janusz Zarenkiewicz. Polski Komitet Olimpijski. [dostęp 2025-01-07].
• Janusz Stefanko, Damian Wicher, Mieczysław Matczak, Radosław Roszkowski: „Pogoń” Prudnik: historia klubu. Część 3, Suplement. Prudnik: Starostwo Powiatowe w Prudniku, 2022. ISBN 978-83-954314-6-3.