Andrzej Wroński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Andrzej Wroński

Pełne imię i nazwisko	Andrzej Adam Wroński
Data i miejsce urodzenia	8 października 1965 Kartuzy
Wzrost	192 cm
Informacje klubowe
Klub	Legia Warszawa
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie złoto Seul 1988 zapasy (styl klasyczny, do 100 kg) złoto Atlanta 1996 zapasy (styl klasyczny, do 100 kg) Mistrzostwa świata złoto Tampere 1994 100 kg st.klasyczny srebro Ateny 1999 100 kg st.klasyczny brąz Sztokholm 1993 100 kg st.klasyczny brąz Wrocław 1997 100 kg st.klasyczny Mistrzostwa Europy złoto Oulu 1989 100 kg st.klasyczny złoto Kopenhaga 1992 100 kg st.klasyczny złoto Ateny 1994 100 kg st.klasyczny brąz Poznań 1990 100 kg st.klasyczny brąz Budapeszt 1996 100 kg st.klasyczny Mistrzostwa Świata Wojskowych srebro Stambuł 2003 (kat. do 120 kg)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Adam Wroński (ur. 8 października 1965 w Kartuzach) – polski zapaśnik, Kaszub, dwukrotny mistrz olimpijski oraz zawodnik mieszanych sztuk walki wagi ciężkiej.

Urodził się w Kartuzach, w kaszubskiej rodzinie, syn Jana i Renaty z d. Elgert. W 1994 ukończył Liceum Ogólnokształcące w Warszawie oraz w 1997 Studium Trenerskie w Instytucie Kultury Fizycznej poznańskiej AWF w Gorzowie Wielkopolskim^[1].

Reprezentował barwy klubu GLKS Morena Żukowo (1976–1984), Legii Warszawa startował w stylu klasycznym, w kategorii ciężkiej (do 100 kg, po zmianie podziału na kategorie do 97 kg)^[2].

Podczas Igrzysk Olimpijskich w Seulu w 1988 zdobył złoty medal, wygrywając w finale z Gerhardem Himmelem z RFN. Cztery lata później w Barcelonie zajął 4. miejsce. W Atlancie w 1996 powtórzył sukces z Seulu i ponownie zdobył złoty medal. Natomiast na olimpiadzie w Sydney w 2000, gdzie podczas ceremonii otwarcia był chorążym polskiej reprezentacji, startował bez powodzenia.

Oprócz sukcesów olimpijskich Wroński zdobył także tytuł mistrza świata w Tampere w 1994. Był również wicemistrzem w 1999 i dwukrotnie brązowym medalistą w 1993 i 1997. Trzy razy był mistrzem Europy w 1989, 1992 i 1994 oraz dwa razy brązowym medalistą w latach 1990 i 1996.

Piętnaście razy zdobywał tytuł mistrza Polski – nieprzerwanie od 1988 do 2000, a także w 2004 (w kategorii do 120 kg).

Od września 2008 jako instruktor zapasów prowadzi zajęcia w ramach mieszanych sztuk walk (MMA) w klubie „Akademia Sarmatia” w Gdańsku. 20 sierpnia 2011, podczas gali „Wieczór Mistrzów” w Koszalinie, stoczył swoją pierwszą walkę w MMA. Jego rywalem był inny medalista olimpijski, Paweł Nastula. Wroński przegrał przez nokaut w pierwszej rundzie.

Chorąży sztabowy Andrzej Wroński jest żołnierzem 3 Batalionu Zabezpieczenia Dowództwa Wojsk Lądowych w Warszawie.

1 stycznia 2014 na podstawie zapisów ustawy z dnia 11 października 2013 o zmianie ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych oraz niektórych innych ustaw został awansowany do stopnia starszego chorążego sztabowego^[3].

Bez powodzenia kandydował do sejmiku województwa pomorskiego w tym samym roku z listy Krajowej Wspólnoty Samorządowej i w 2014 z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego, a także z listy PSL w 2015 do Sejmu^{[potrzebny przypis]}.

W Plebiscycie „Przeglądu Sportowego” w 1994 został uznany najlepszym sportowcem Polski. Ponadto w plebiscycie w 1988 zajął drugie miejsce, a w 1996 trzecie. Długoletni przyjaciel Marka Pawlaka (Legia Warszawa) i Jacka Fafińskiego (Legia Warszawa).

Za wybitne osiągnięcia sportowe został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski:

• Krzyżem Kawalerskim w 1988.
• Krzyżem Oficerskim w 1995^[4].
• Krzyżem Komandorskim w 1996^[5].

Wynik	Bilans	Przeciwnik (bilans przed walką)	Rozstrzygnięcie	Runda	Czas	Rozgrywki	Data	Miejsce	Uwagi
Przegrana	0-1	Paweł Nastula (2-4)	TKO (ciosy pięściami)	1	1:09	Wieczór Mistrzów	20.08.2011	Koszalin	Debiut w MMA

• Sylwetka na portalu PKOl
• Statystyki i lista walk w MMA